Καβάλα στο βανάκι…

«Πλακώθηκε» στα tweets ο επικεφαλής Σταύρος: «Ξεκινάμε, πάμε μακριά! Ζεσταίνεται η μηχανή και από την Τετάρτη ξεκινάμε. Μέχρι τις ευρωεκλογές θα πάω σε όλες τις πρωτεύουσες των νομών της χώρας και ενδιαμέσως σε δεκάδες άλλες πόλεις και χωριά» – «Θα δώσουμε δημόσιες συνεντεύξεις τύπου για όλους τους τοπικούς δημοσιογράφους χωρίς αποκλεισμούς και υποδείξεις – όπως αυτές που συνηθίζουν οι φοβισμένοι αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας» – «Οταν, λοιπόν, δείτε ξαφνικά στα στενά της γειτονιάς σας ή στην πλατεία, το βαν του Ποταμιού, μην διστάσετε. Ελάτε να γνωρίσετε ένα κόμμα που καμία σχέση δεν έχει με όλα τα άλλα» – «Και όπως το ποτάμι έχει δύο όχθες έτσι και το βαν μας έχει και αυτό δύο πλευρές. Η μία για τους νέους, η άλλη για το περιβάλλον. Τα υπόλοιπα από κοντά».
 
Τι να πούμε εμείς; Καλό ταξίδι; Θα υπενθυμίσουμε μόνο πως άλλο 2014 και άλλο 2019. Το 2014 το Ποτάμι εμφανιζόταν σαν κάτι το νέο και ελπιδοφόρο. Κι ο αρχηγούλης του, που από δευτεροκλασάτος τηλεοπτικός ρεπόρτερ-παραγωγός «την είδε» ξαφνικά πολιτικός ηγέτης, στηριζόταν από όλο σχεδόν το αστικό μιντιακό σύστημα, που ήθελε μια «δεξαμενή εκτόνωσης» για να μαζευτεί σ' αυτήν ένα μέρος των διαρροών του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ και να μην πάνε όλοι οι αηδιασμένοι πασόκοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι το καινούργιο, κάτι οι μοντερνιές και ο χιπστερισμός, το τσίμπησε το ποσοστό του.
 
Ως εκεί ήταν. Τώρα, το Ποτάμι είναι διαλυμένο μαγαζί. Ο Θεοδωράκης έχει μείνει μόνο με τον Μαυρωτά και δεν υπάρχουν πια τρικ. Είναι και η εποχή που δεν ευνοεί τη μεγάλη διασπορά των ψήφων. Ως κίνηση, πάντως, καλή φαίνεται. Ο Θεοδωράκης θα καβαλήσει το ζωγραφισμένο με χαρούμενα χρώματα βανάκι και θ' αρχίσει ένα μακρύ ταξίδι, προσπαθώντας να στήσει δακρύβρεχτες τηλεοπτικές παραστάσεις σε κάθε πόλη, κωμόπολη και χωριό που θα κάνει στάση. Σαν τον θρυλικό Τζιμ Αρμάου ένα πράμα. Κι όσους πείσει. Η τελευταία του ζαριά είναι, άλλωστε.
 
ΥΓ. Ο Τζιμ Αρμάου, ο μασίστας των παιδικών μας χρόνων στα επαρχιώτικα πανηγύρια, έσπαγε αλυσίδες, κουτούλαγε βαριές, τίναζε με τους κοιλιακούς του μαχαίρια που προσπαθούσαν να τρυπήσουν το δέρμα του. Προηγουμένως, υπήρξε παλαιστής στην ελεύθερη πάλη, πρωταθλητής στα μεσαία βάρη του «κατς» και σωματοφύλακας του Φρανκ Σινάτρα. Κι όμως, στο τέλος πέθανε στην ψάθα, αφού προηγουμένως αναγκάστηκε να «σκοτώσει» τα κύπελλα και τα μετάλλιά του. Πού να συγκριθεί μαζί του ο «βανάκιας» Σταύρος…