Τετάρτη βράδυ. Η Κοκκινοσκουφίτσα «βγαίνει από τα ρούχα της», βγαίνει από τη στήλη της και κοιτάζει θλιμμένη όσο κι οργισμένη το ποτήρι που ξεχείλισε. Την αισχρή σιωπή, τη γλοιώδη γραμμή που αφήνουν πίσω οι γυμνοσάλιαγκες, οι πραγματικοί λαθρεπιβάτες της αριστεράς. Την άθλια και χαμερπή συμπεριφορά των βολεμένων κι – αλίμονο – των προσκυνημένων της «ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου» που ανάγκασε ακόμα και τον σιδηροδέσμιο Αγωνιστή να μιλήσει γι’ αυτό το καρκίνωμα. Που κάποια στιγμή πρέπει ν’ ακτινοβληθεί, να υποστεί χημειοθεραπείες, να εξυγιανθεί ή να πεθάνει. Σαρανταδυό μήνες τώρα, όσο κράτησε η γερμανική κατοχή στην Αθήνα, η μπότα του φασισμού της σιωπής, του κιχ, της μούγκας και της τσιμουδιάς πλακώνει έντυπα, διακηρύξεις και μπροσούρες. Δεν συμβαίνει τίποτα, δεν τρέχει τίποτα. Κι όταν κάτι συμβεί, «είναι οι πράκτορες που θα ‘ρθουν, γι’ αυτό όλοι περιμένουν συναθροισμένοι». ‘Η, είναι το κατευθυνόμενο σινάφι των σταλινικών και των κινήσεων αλληλεγγύης, όπως το αποκαλούσαν αυτοί που τώρα ξαναφωνάζουν βοήθεια.
«Από το συμβάν της Λεύκας ως σήμερα, έχουν σκοτωθεί εξήντα άνθρωποι σε τροχαία χωρίς κανείς να πει λέξη», γράφεται σήμερα σε κάποια εφημερίδα. Κατεβείτε από τις λεύκες, ω οξυδερκείς και καιροφυλακτούντες απόγονοι του αυστραλοπίθηκου, και μετρήστε τις δικές σας λέξεις σ’ αυτά που ισοπεδώθηκαν, σ’ αυτά που κονιορτοποιήθηκαν και τις συνέπειές τους που ήδη χαρακώνουν το κοινωνικό σώμα. Μετρήστε σκοτωμένους νόμους, δικούς τους νόμους αυτοχειριασμένους κι οραματιστείτε τις εκατόμβες που ακολουθούν. Ακούστε το «μίλα να χαρείς» των Active Member, επαναφέρετε τη συνείδησή σας από το recycle bin του υπολογιστή σας πριν το οριστικό delete κι αφουγκραστείτε την. Σταματήστε αυτή την αθλιότητα ή κατεβείτε από τις πλάτες κάποιων. Τους αρκεί ο σταυρός στην πορεία για το Γολγοθά, που τώρα πια είναι ένας επονείδιστος κατήφορος.
Κοκκινοσκουφίτσα
