Ηταν κυριολεκτικά τραγική η εικόνα του υπουργού Εσωτερκών Ι. Ραγκούση το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας, καθώς προσπαθούσε να υπερασπιστεί μια τροπολογία που μόλις του είχαν σερβίρει έτοιμη από το μέγαρο Μαξίμου, με την εντολή να την περάσει ως προσθήκη (για να μην περάσει από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και καθοριστεί προϋπολογιζόμενη δαπάνη) στο νομοσχέδιο για τους διευθυντές των κρατικών υπηρεσιών. Προσπαθούσε να αμυνθεί στα πυρά των βουλευτών της αντιπολίτευσης με μοναδικό επιχείρημα ότι δεν μπορεί να αμφισβητείται η εντιμότητα και το ήθος του Γιώργου Παπανδρέου!
Η τροπολογία προβλέπει ότι ο πρωθυπουργός μπορεί με απόφασή του, «κατά παρέκκλιση κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης και τηρουμένων (σ.σ. μόνο!) των γενικών αρχών του κοινοτικού δικαίου α) να αναθέτει απευθείας σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα την εκπόνηση μελετών ή την παροχή υπηρεσιών και να καθορίζει το αντικείμενο, τον χρόνο παροχής της μελέτης ή της υπηρεσίας. β) να συνιστά επιτροπές και ομάδες εργασίας για τη μελέτη, αξιολόγηση και διατύπωση προτάσεων, να ορίζει τη διάρκεια λειτουργίας τους, το αντικείμενό τους και τα μέλη τους».
Το σημείο β) υπήρχε ήδη. Με βάση το νόμο 1558/1985, ο πρωθυπουργός μπορούσε να συνιστά επιτροπές ή ομάδες εργασίας «για την υποβοήθηση του έργου του», στις οποίες να συμμετέχουν ακόμη και ιδιώτες. Επομένως, το καινούργιο είναι η δυνατότητά του να κάνει απευθείας αναθέσεις μελετών ή παροχής υπηρεσιών σε άτομα και εταιρίες. Οι κήρυκες της διαφάνειας, της διαβούλευσης και της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης μετατρέπονται σε δικτατορίσκους, προκειμένου να βολέψουν κάποιους διάσημους φίλους τους, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Πόσο θα πληρωθούν οι «σοφοί» τους οποίους ο Παπανδρέου ανακοίνωσε ως μέλη μιας επιτροπής που θα «μελετήσει» την οικονομία και τη δημόσια διοίκηση; Πόσες ακόμα τέτοιες αναθέσεις θ’ ακολουθήσουν; Τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά ο αδερφός Νίκος, που συνοδεύει απροκάλυπτα υπουργούς σε ταξίδια όπου κλείνονται σοβαρές οικονομικές συμφωνίες, όπως πρόσφατα στο Ντουμπάι;
Ο Παπανδρέου έδειξε από την αρχή ότι προσανατολίζεται σ’ ένα «προεδρικό» σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου η εξουσία θα ασκείται από το υπερτροφικό επιτελείο του μεγάρου Μαξίμου (το «οβάλ γραφείο του Γιώργου», για το οποίο μιλούσαν τα παπαγαλάκια), ενώ οι υπουργοί θα έρχονται δεύτεροι, θα τελούν υπό τις εντολές και την εποπτεία των πρωθυπουργικών συμβούλων και θα έχουν απλώς διεκπεραιωτικό ρόλο. Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης εντάσσεται και η εν λόγω δικτατορική ρύθμιση, η οποία όμως έχει ευρύτερη σημασία, γιατί όλοι αυτοί θα πληρώνονται από την τσέπη μας.