Ας ξεκινήσουμε από τον Θ. Πάγκαλο, που του αρέσει να βρίζει, όμως οι βρισιές του δεν περνάνε σχεδόν ποτέ στο ντούκου. Είναι γνωστό ότι ο Πάγκαλος κατατρύχεται από ένα σύμπλεγμα μεγαλείου (θεωρεί ότι είναι ο σπουδαιότερος αστός πολιτικός της τελευταίας 40ετίας, αλλά το σύστημα δεν του το ανταπέδωσε). Είναι γνωστό, επίσης, ότι μισεί τον Τσίπρα, οπότε μάλλον καλό του κάνει όταν τον αποκαλεί «γελοίο» (πάρτι πρέπει να έκαναν στην Κουμουνδούρου ακούγοντας το κατά Τσίπρα παγκαλικό υβρεολόγιο από τον Βήμα FM). Οταν, όμως, ο Πάγκαλος αρχίζει τις συγκρίσεις Σαμαρά-Βενιζέλου, το πράγμα αλλάζει. Εκεί μπαίνουμε στα χωράφια της… σοβαρής πολιτικής. Για τον Σαμαρά δηλώνει «ευχάριστα έκπληκτος». Σκιαγραφεί με μαεστρία το προφίλ του «πολιτικού αντιπάλου» του: «Είμαι ευχάριστα έκπληκτος, γιατί δεν περίμενα ότι θα μπορέσει να συνδυάσει το δικό του κόμμα, με τις στάσεις και τις αντιστάσεις του, το ΠΑΣΟΚ στην κατάσταση που είναι σήμερα και ένα κόμμα που έχει προκύψει από την κομμουνιστικής προέλευσης Αριστερά, με άλλες βλέψεις και άλλους προσανατολισμούς, όπως είναι το κόμμα του κ. Κουβέλη. Είναι ένα επίτευγμα, που από τον Σαμαρά της Πολιτικής Ανοιξης δεν το περίμενα. Φαίνεται ότι έχει ωριμάσει. Και ένας πολιτικός που ωριμάζει μου αρέσει, όπως και ένας πολιτικός που αλλάζει μου αρέσει».
Φυσικά, ο Πάγκαλος δε θέλει να βλέπει τον Σαμαρά ούτε ζωγραφιστό, όπως και οποιονδήποτε άλλον αστό πολιτικό (το σύνδρομο του μεγαλείου που λέγαμε). Εξαίρει τον Σαμαρά για να θάψει τον Βενιζέλο: «Αντ’ αυτού, ο κ. Βενιζέλος μάζεψε τη στενή του παρέα, το γραφείο του, κυριολεκτικά απέκλεισε όλους τους άλλους, αδιαφόρησε για αυτούς και τώρα έρχεται και λέει “βοηθήστε με”. Ποιον να βοηθήσουμε; Δεν έχει μείνει κανείς. Εδώ έφυγε το ΠΑΣΟΚ, δεν φεύ-γουμε εμείς. Αυτή η παράταξη πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει. Αν θα μετάσχει στην κυβέρνηση Σαμαρά, παραδείγματος χάριν, γιατί εγώ βρίσκω εντελώς απαράδεκτο και επιζήμιο –και από εκλογική άποψη ακόμα– να είμαστε υποστηρικτές σε μια κυβέρνηση που, για κάποιο λόγο, δεν συμμετέχουμε».
Τι κάνει ο Πάγκαλος; Βάζει το μαχαίρι στην ανοιχτή πληγή του Μπένι και το στρίβει ηδονικά. Δεν έχει χάσει την ευστοχότητα του πολιτικού λόγου. Βλέπει το πρόβλημα του βενιζέλειου ΠΑΣΟΚ, διαγνώθει σωστά τη στιγμή και χτυπάει καίρια.
Ελάχιστες μέρες μετά την ανακοίνωση του Βενιζέλου, ότι πάει για συντακτικό συνέδριο το Φλεβάρη, ακολουθώντας τις επιθέσεις όχι του ανυπόληπτου Ραγκούση ή του πολιτικά και κοινωνικά ανύπαρκτου Μόσιαλου, αλλά του Λοβέρδου και του Χρυσοχοΐδη, που εκλέχτηκαν πρώτοι σε ψήφους στο καμίνι της Β’ Αθηνών. Σπάζοντας τη σιωπή αντί των Ρέππα, Βάσως, Μαριλίζας, Παπουτσή και πολλών άλλων που έχουν εξαφανιστεί από την πολιτική επικαιρότητα.
Ελάχιστες μέρες μετά την ανακοίνωση του Βενιζέλου, ότι πάει για συντακτικό συνέδριο το Φλεβάρη, ακολουθώντας τις επιθέσεις όχι του ανυπόληπτου Ραγκούση ή του πολιτικά και κοινωνικά ανύπαρκτου Μόσιαλου, αλλά του Λοβέρδου και του Χρυσοχοΐδη, που εκλέχτηκαν πρώτοι σε ψήφους στο καμίνι της Β’ Αθηνών. Σπάζοντας τη σιωπή αντί των Ρέππα, Βάσως, Μαριλίζας, Παπουτσή και πολλών άλλων που έχουν εξαφανιστεί από την πολιτική επικαιρότητα.
Η διαχείριση του ΠΑΣΟΚ από τον Βενιζέλο, στους εφτά μήνες που είναι αρχηγός του, μοιάζει με την παράφραση μιας γνωστής παροιμίας: ήταν στραβό το κλήμα, το ‘φαγε κι ο βούβαλος. Πίστεψε ότι είναι τόσο σπουδαίος (πάσχει από το ίδιο σύνδρομο με τον Πάγκαλο), που μπορεί να πάρει το ΠΑΣΟΚ του Μνημόνιου και να το μετατρέψει σε ένα ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, υπό τη μονοκρατορία του ίδιου και με βοηθούς κάτι Δατσέρηδες. Δεν κατάλαβε ο δυστυχής, ότι ο Γιωργάκης κυβέρνησε με τους «κηπου- ρούς» ένα μεγάλο ΠΑΣΟΚ, ενώ ο ίδιος ανέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ στο όριο της διάλυσης, το οποίο δεν μπορεί να το κυβερνήσει με τους «κηπουρούς» του. Αντί να προσπαθήσει να μαζέψει όλους τους βαρόνους, επιτυχόντες και αποτυχόντες των εκλογών, και να δώσει στον καθένα αυτό που ζητούσε (π.χ. υπουργεία στους Λοβέρδο, Χρυσοχοΐδη, Διαμαντοπούλου και καναδυό μη εκλεγέντες βουλευτές), αυτός έβαλε στην κυβέρνηση δυο μη πολιτικά πρόσωπα, κολλητούς του από το ΑΠΘ, διέλυσε όλα τα όργανα και έκανε ρημαδιό το ήδη μισοδιαλυμένο μαγαζί. Τώρα, του τη λένε ακόμα και ο Σκανδαλίδης με τον Ανδρουλάκη, που αρχικά τον στήριξαν, αλλά δε θέλουν να τους πάρει μαζί του στο βυθό.
Αν σχολιάζουμε τα τεκταινόμενα στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι γιατί μας ενδιαφέρει το μέλλον του κόμματος ή του Βενιζέλου ή των βαρόνων και των κηπουρών. Ενα γενικότερο σχόλιο θέλουμε να κάνουμε, που αφορά τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ ή θα βαρέσει διάλυση ή θα μετατραπεί σε ένα μικρό κόμμα που με το ζόρι θα μπει στην επόμενη Βουλή. Μπορεί, επίσης, να υπάρξει ένας αστερισμός μικρών δυνάμεων (συμπεριλαμβανόμενης της ΔΗΜΑΡ), που θ’ αναζητήσει ενιαία εκλογική έκφραση. Ομως, ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, ο χώρος της αισχρής κοινωνικής δημαγωγίας δεν μένει κενός. Τον έχει ήδη καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό είναι που έχει σημασία.
