Από τις δηλώσεις που έκανε για το «Μακεδονικό» ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δεν πρέπει να δώσουμε καμιά σημασία στο αυτονόητο, το κοινότοπο. Οτι δηλαδή «για ένα μεγάλο διάστημα οι συνομιλίες για την επίλυση του προβλήματος της ονομασίας της FYROM βρίσκονταν σε μια ημιαδρανή κατάσταση και ενεργοποιήθηκαν μόνο τότε, όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν, ότι η FYROM πρέπει να είναι στον ΝΑΤΟ». Aυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και μικρά παιδιά. Εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε είναι η έμμεση παρακίνησή του προς την ελληνική κυβέρνηση να μην προβεί σε παραχωρήσεις!
Στο συγκεκριμένο ζήτημα, η ρωσική κυβέρνηση έχει χάσει κατά κράτος. Δεν έχει καν την αξιοπιστία για να επηρεάσει και στο ελάχιστο την ελληνική εξωτερική πολιτική (αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να έχει αυτή τη δυνατότητα). Διότι η Ρωσία έχει αναγνωρίσει τη FYROM από την πρώτη στιγμή με το συνταγματικό της όνομα (Δημοκρατία της Μακεδονίας), οπότε η προτροπή προς την ελληνική κυβέρνηση να μην κάνει παραχωρήσεις αυτοακυρώνεται.
Φυσικά, δεν τους έπιασε τους ρώσους ιμπεριαλιστές ο πόνος για τα εθνικά δίκαια των Σλαβομακεδόνων. Σιγοντάριζαν τον εθνικιστή Γκρούεφσκι ποντάροντας στο ελληνικό βέτο για ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, ώστε να χαλάσει (όσο μπορεί) τα αμερικάνικα σχέδια στην περιοχή. Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει, γι' αυτό και ο Λαβρόφ φαίνεται να επενδύει μόνο στους έλληνες ακραίους εθνικιστές. Επειδή όμως γνωρίζει ότι αυτοί δε διαθέτουν πλέον τη δύναμη που διέθεταν παλιά, καταλήγει -σχεδόν μοιρολατρικά- στη δήλωση: «Σε όποια ονομασία και αν καταλήξουν η Ελλάδα και τα Σκόπια για τη Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, εάν αυτή αποφασισθεί επίσημα και επικυρωθεί στο σύνταγμα των Σκοπίων, ασφαλώς και όλοι θα την αναγνωρίσουν».
