Μετά την Παπαρήγα και ο Αλαβάνος συναντήθηκε με τον Ιερώνυμο και εξέφρασε τη στήριξή του στο «κοινωνικό έργο» της Εκκλησίας. Για να μη φανεί, δε, ότι «μπήκε κάτω από τα ράσα» του αρχιεπίσκοπου, δημοσιοποίησε ότι πρότεινε στον Ιερώνυμο «τη σύσταση διακομματικής επιτροπής της Βουλής που θα αναλάβει να συζητά με επιτροπή της Εκκλησίας θέματα που υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις, όπως οι σχέσεις Εκκλησίας – κράτους ή η καύση των νεκρών» (το ρεπορτάζ στην «Αυγή», 20.6.08).
Από πότε, όμως, πέφτει λόγος στους δεσποτάδες για ζητήματα όπως η καύση των νεκρών; Αν δεν κάνουμε λάθος, σε μια τυπική αστική δημοκρατία, το πως θα παντρευτεί, θα ονοματιστεί και θα ταφεί κάποιος είναι ζήτημα σχέσεων του πολίτη με το κράτος και μόνο. Αμα ένας πολίτης ή οι στενοί συγγενείς του ζητούν την καύση, ουδείς έχει δικαίωμα να τους το απαγορεύσει. Ενα στοιχειωδώς πολιτισμένο κράτος οφείλει απλώς να εξασφαλίσει αυτή τη δυνατότητα. Αναγνωρίζοντας λόγο στο δεσποταριό για τέτοια ζητήματα και υποβιβάζοντας το υπερώριμο αστικοδημοκρατικό αίτημα του διαχωρισμού κράτους-Εκκλησίας σε ζήτημα «σχέσεων Εκκλησίας – κράτους», οι Συριζαίοι δείχνουν πως είναι αποφασισμένοι να υποτάξουν τα πάντα στις ψηφοθηρικές τους επιδιώξεις.
