ΣΤΗ ΖΟΥΛΑ προώθησε ο Καραμανλής προεδρικό διάταγμα που του δίνει το δικαίωμα να αναδιοργανώσει το υπουργικό συμβούλιο, μέσω συγχωνεύσεων υπουργείων, και να εκχωρήσει συντονιστικές αρμοδιότητες σε μέλος της κυβέρνησης (αντιπρόεδρος). Ετσι, επανήλθε για λίγο στο προσκήνιο η φιλολογία για «μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα», που υπάρχει στην ελληνική αστική πολιτική σκηνή από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80.
Δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην έχει «παίξει» μ’ αυτή τη φιλολογία, κάθε φορά που η πολιτική της αντιμετωπίζει προβλήματα. Ιδιαίτερα έχουν επιμείνει οι κυβερνήσεις που εμφανίζονται με τεχνοκρατικό μανδύα, όπως ήταν η κυβέρνηση Σημίτη και η σημερινή κυβέρνηση Καραμανλή. Ουδέποτε, όμως, έκαναν πράξη αυτή την κατεύθυνση και ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί μια ορισμένη πολιτική παράδοση, η οποία δεν επιτρέπει στις ηγεσίες των αστικών κομμάτων να δημιουργήσουν ολιγομελείς κυβερνήσεις. Πρέπει να κρατήσουν ισορροπίες και εσωκομματικές και γεωγραφικές και αυτή η προσπάθεια οδηγεί σε πολυπρόσωπα κυβερνητικά σχήματα, με μια πληθώρα υφυπουργών κυρίως, η υπουργοποίηση των οποίων βουλώνει στόματα και διατηρεί ισορροπίες.
Θα κάνει ο Καραμανλής το άλμα; Δεν το βλέπουμε με τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Αντε να τους μαζέψει μετά, όταν δεν θα έχουν μπροστά τους το υφυπουργείο ή την ελπίδα της υφυπουργοποίησης. Αλλά και αν το κάνει (όπως ο Α. Παπανδρέου που είχε προχωρήσει σε ένα τέτοιο πείραμα για κάνα εξάμηνο), τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Γιατί το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι πρόβλημα πολιτικής και όχι πρόβλημα αποτελεσματικότητας του κυβερνητικού σχήματος. Είναι μια κυβέρνηση που πρέπει να εφαρμόσει μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, σε μια περίοδο που ο ελληνικός καπιταλισμός μπαίνει στη φάση της κρίσης. Είτε έχει σαράντα μέλη στο υπουργικό συμβούλιο είτε δέκα, την ίδια πολιτική θα εφαρμόσουν, τα ίδια προβλήματα θα αντιμετωπίσουν από τον κόσμο.
Η φιλολογία της άτσαλης και αναποτελεσματικής κυβέρνησης βολεύει το ΠΑΣΟΚ, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο διαστρέφει την πραγματικότητα και παρουσιάζει τα πράγματα ως εάν να φταίει η ατζαμοσύνη του Καραμανλή και των υπουργών του και όχι η πολιτική που ασκούν.
