«Αγαπητέ φοιτητή
Το Βασιλικό Ινστιτούτο Μηχανικών της Ολλανδίας και το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Ντελφτ θερμά σας προσκαλούν να παρακολουθήσετε την πρώτη μέρα επαγγελματικής ενημέρωσης για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που θα διεξαχθεί στο χώρο του πανεπιστημίου. Η μέρα επαγγελματικής ενημέρωσης έχει προγραμματιστεί για την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008 και θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου, Mekelweg 5. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για σένα ως μελλοντικός μηχανικός να γνωρίσεις τον μελλοντικό εργοδότη σου στον τομέα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.
Η μέρα επαγγελματικής ενημέρωσης οργανώνεται για εταιρίες με προσωπικό μέχρι 250 άτομα. Ο συγκεκριμένος τομέας στην Ολλανδία προσφέρει εκπληκτικές ευκαιρίες για καριέρα μηχανικού και ψάχνει απεγνωσμένα για σένα. Ψάχνεις για πρακτική, θέμα της πτυχιακής εργασίας σου ή δουλειά; Ελα να επισκεφτείς ένα από τα 35 σταντ πληροφοριών στις 6 Νοεμβρίου. Μπορείς επίσης να παρακολουθήσεις μία από τις ποικίλες παρουσιάσεις που δίνονται από επαγγελματικούς τομείς και εταιρίες ή να συμμετάσχεις σε ένα ευρύ πεδίο από εργαστήρια και διαλέξεις που προσφέρονται».
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα εγγράφου που στάλθηκε μαζικά σε μεταπτυχιακούς και προπτυχιακούς φοιτητές του συγκεκριμένου πανεπιστημίου, ένα από τα θεωρούμενα ως κορυφαία τεχνολογικά ιδρύματα παγκόσμια, σύμφωνα με τις διάφορες κακόφημες λίστες αξιολόγησης των πανεπιστημίων, που δημοσιοποιούνται κατά καιρούς. Αυτό το έγγραφο βέβαια παρουσιάζει ένα γεγονός που μόνο ως ένδειξη μιας κατάστασης που επικρατεί σε όσες χώρες εφάρμοσαν τη συνθήκη της Μπολόνιας μπορεί να χαρακτηριστεί. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ολλανδία ήταν από τις πρώτες που την εφάρμοσαν στο σύνολό της, χωρίς αντιδράσεις μέσα στα πανεπιστήμια.
Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι πλήρως συνδεδεμένη και κατευθυνόμενη από τις ανάγκες της αγοράς, γεγονός το οποίο αντανακλάται και στο επίπεδο των φοιτητών που τους μετατρέπει σε μελλοντικό ημικαταρτισμένο εργατικό δυναμικό, εύκολη λεία στις ορέξεις του μελλοντικού εργοδότη τους, που δικαιολογημένα «ψάχνει απεγνωσμένα» γι’ αυτούς, αφού είναι φτηνοί και αναλώσιμοι. Μέχρι τώρα τα καταφέρνει μια χαρά. Θα μπορέσει το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα να αποτρέψει τη δημιουργία μιας ανάλογης κατάστασης;
