Καραμανλής και Παπανδρέου αναλώθηκαν σε κορώνες μικροκομματικού τύπου στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της προ ημερησίας συζήτησης για την ανώτατη εκπαίδευση, που όμως όλες τους κεντήθηκαν στον καμβά ίδιων και απαράλλαχτων απόψεων. Ο Καραμανλής υπεραμύνθηκε των «τολμηρών μεταρρυθμίσεών του» διατυπώνοντας επανειλλημένα την άποψη ότι η Παιδεία δεν πρέπει και «δε μπορεί να παραμένει στάσιμη, αιχμάλωτη σε αγκυλώσεις του παρελθόντος και αποκομμένη από το διεθνές περιβάλλον», και ότι οι αλλαγές, μεταξύ των άλλων, πρέπει να «αποβλέπουν#… στη διασύνδεση της παιδείας με κέντρα έρευνας και δυναμικές επιχειρήσεις και τη συνεργασία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο». Κοντολογίς, θύμισε σε όλους -ειδικά στον Παπανδρέου που ενώ το κόμμα του έβαλε πρώτο φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του κάτω απ’ τη Μπολόνια, την Πράγα, το Βερολίνο, τώρα παριστάνει τον ανήξερο- ότι κανένας δεν μπορεί να παίζει με τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η Ελλάδα έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο χώρο της Πανεπιστημιακής Παιδείας. Αυτό το έκανε πολύ «λιανά» και η υπουργός Παιδείας, παίρνοντας με τη σειρά της το λόγο. Ο Καραμανλής παρουσίασε τα «επιτεύγματα» της πολιτικής του σ’ αυτή την κατεύθυνση, όπως το νόμο για τη «Διασφάλιση της ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση» (αξιολόγηση), την ίδρυση του ΔΟΑΤΑΠ, που αντικατέστησε το ΔΙΚΑΤΣΑ, τη θεσμοθέτηση των Ινστιτούτων Δια Βίου Εκπαίδευσης, το νόμο για την ίδρυση Διεθνούς Πανεπιστήμιου στη Θεσσαλονίκη (στα πρότυπα ενός κερδοσκοπικού ιδρύματος και στο πνεύμα της Μπολόνια) και το νόμο για την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, που ως γνωστόν διαιωνίζει την πολυδιάσπαση της δευτεροβάθμιας και διαχωρίζει τα παιδιά σε αμνούς και ερίφια. Και αφού θεώρησε ότι «το νερό μπήκε στ’ αυλάκι», πέρασε στη συνέχεια στην περιγραφή των βασικών ρυθμίσεων του νέου νόμου πλαίσιου και στη διακήρυξη της απόφασής του να καταργήσει το άρθρο 16 του Συντάγματος και να επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων («μη κρατικών- μη κερδοσκοπικών»).
Οι «στοχευμένες μεταρρυθμίσεις» θα βοηθήσουν τα ΑΕΙ -είπε- να αποκτήσουν «πραγματική αυτονομία, ευέλικτη διοικητική αυτοτέλεια, αποτελεσματική οικονομική διαχείριση, αλλά και δυνατότητες προσέλκυσης κεφαλαίων», αλλά «να αναπτύξουν και συνεργασίες με ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια του εξωτερικού και επιχειρήσεις και να δώσουν έμφαση στην κινητικότητα των φοιτητών και καθηγητών».
Βασικοί άξονες της «μεταρρύθμισης» θα είναι «η ενίσχυση της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ», «η καθιέρωση τετραετούς ακαδημαϊκού αναπτυξιακού προγραμματισμού για την επίτευξη των στόχων και την ανταπόκριση στην αποστολή τους», «η κατάργηση του μοναδικού διανεμόμενου συγγράματος για κάθε μάθημα και η καθιέρωση ειδικής κάρτας», «ο ορισμός ανώτατου χρονικού ορίου για τις προπτυχιακές σπουδές», «η διασφάλιση του ουσιαστικού σεβασμού στο πανεπιστημιακό άσυλο», που όμως δε μπορεί «να υποθάλπει εγκληματικές ενέργειες, καταστροφικές δράσεις ή βίαιες επιθέσεις εναντίον διδασκόντων και διαδασκόμενων».
Τί σηματοδοτούν όλα αυτά, που τεχνηέντως κρύβονται κάτω από επιτηδευμένες γενικολογίες, τα αναφέρουμε σε παρακείμενο άρθρο μας. Νόμος Πλαίσιο, Ιδιωτικά ΑΕΙ και Μπολόνια είναι όψεις του ίδιου νομίσματος και οι συνέπειές τους επαχθείς για τη νεολαία και την εργαζόμενη κοινωνία.
Ο Γιωργάκης προσπάθησε να ξεφύγει με εκτενείς αναφορές στα «εθνικά θέματα» (τον ευνόησε και το κλίμα των ημερών), που είναι «το δυνατό του σημείο», ενώ με παραληρηματικό τρόπο προσπάθησε να «τη βγει» στην Παπαρήγα σε «προοδευτικότητα». Για την ταμπακιέρα δεν είπε και τίποτα σπουδαίο. Τί να πει, άλλωστε, όταν για τα περισσότερα εξ αυτών που εξήγγειλε ο Καραμανλής μπήκαν οι βάσεις από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και όταν ο ίδιος υπήρξε ο πρώτος οραματιστής των ιδιωτικών ΑΕΙ; Εκανε κριτική στην κυβέρνηση γιατί δεν προχώρησαν τα επιχειρησιακά προγράμματα, γιατί δεν έγινε πράξη η υπόσχεση για κατάργηση του ενός και μοναδικού συγγράμματος, γιατί δεν προχώρησε η αξιολόγηση στα ΑΕΙ και δεν έχει συγκροτηθεί το διοικητικό συμβούλιο της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας, γιατί υπολειτουργεί το ΔΟΑΤΑΠ.
Γιατί δηλαδή δεν προχώρησαν πιο δυναμικά και αποφασιστικά οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Για δε το πανεπιστημιακό άσυλο εποίησε την νήσσαν. Και ως επιδόρπιο σέρβιρε τις γνωστές παπαριές του περί αποκέντρωσης γιατί αυτός «εμπιστεύεται την τοπική κοινωνία, το γονιό, τον τοπικό δάσκαλο, τις τοπικές αρχές να έχουν μεγάλες ελευθερίες στη διαμόρφωση του προγράμματος».
Για τον Παπανδρέου όλοι είναι «πολίτες». Ισοι, ελεύθεροι και ωραίοι, που μπορούν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι, να συζητήσουν και αποφασίσουν ισότιμα. Αρχές, επιχειρηματίες, εργάτες. Τα περί ελευθερίας στη διαμόρφωση των προγραμμάτων τα αφήνουμε ασχολίαστα (τα έχουμε άλλωστε σχολιάσει σε προηγούμενα άρθρα μας). Δηλαδή ο προεδρούλης του ΠΑΣΟΚ θέλει την «ελευθερία των πολιτών» πάνω απ’ τις ανάγκες του καπιταλισμού; Μην τρελαθούμε!
Γιούλα Γκεσούλη
