Διαμαρτύρεται η Πανελλήνια Ενωση Αποφοίτων Ωδείων και Μουσικών Δημόσιας Εκπαίδευσης -και δικαίως- γιατί δεν προβλέπεται ούτε μια θέση εκπαιδευτικών Μουσικής στους νέους διορισμούς στην εκπαίδευση, που έτσι κι αλλιώς είναι ελάχιστοι και δεν επαρκούν για τις ανάγκες των σχολείων. Η πράξη αυτή του υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης, από μόνη της, χωρίς πολλά λόγια, κάνει σκόνη -όπως σωστά επισημαίνει η Ενωση- τα μεγάλα λόγια που «επίμονα ευαγγελίζεται ο Πρωθυπουργός» περί «Παιδείας και Πολιτισμού». Ετσι στο «νέο, αναβαθμισμένο» σχολείο οι δάσκαλοι της Μουσικής θα εξακολουθούν να μετριούνται στα δάκτυλα, εξυπηρετώντας μόνο τη δημαγωγική λογοκοπία των κυβερνώντων, δίνοντας την ψευδαίσθηση της καλλιέργειας της μουσικής παιδείας της νεολαίας, μέσα από το δημόσιο σχολείο. Και όχι μόνο αυτό. Θα συνεχίσουν να αποτελούν περιπλανώμενο θίασο, συμπληρώνοντας ωράριο σε πάνω από δυο σχολεία, με δυσάρεστες επιπτώσεις στους ίδιους και τις εργασιακές τους σχέσεις, αλλά και στο εκπαιδευτικό έργο που επιθυμούν να προσφέρουν.
Και δε μιλάμε φυσικά για τους ωρομίσθιους, των οποίων οι εργασιακές συνθήκες είναι κυριολεκτικά μαύρες, καθεστώτος γαλέρας και οι οποίοι, εκτός των άλλων, δεν έχουν τη δυνατότητα να αισθανθούν μέρος του σχολείου και του συλλόγου διδασκόντων. Τη χαριστική βολή σ’ αυτούς τους «ζητιάνους» (ας μας επιτραπεί ο όρος, δεν έχει την έννοια της προσβολής, αλλά ταιριάζει απόλυτα, κατά τη γνώμη μας, στο εργασιακό καθεστώς των ωρομίσθιων – συνθήκες εργασίας και χρηματική αποζημίωση ανά ώρα)της εκπαιδευτικής διαδικασίας δίνουν οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, αρνούμενοι να τους αποδεχτούν ως μέλη των συλλόγων.
Η περίπτωση των καθηγητών Μουσικής δεν είναι η εξαίρεση. Στο καθεστώς αυτό υπάγονται γενικά όλοι οι εκπαιδευτικοί «ειδικοτήτων» (μουσικοί, γυμναστές, καθηγητές ξένης γλώσσας, πληροφορικής, κ.λπ.), αποτελώντας το «μαύρο» κομμάτι των εκπαιδευτικών της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι «ειδικότητες» ουδέποτε αντιμετωπίστηκαν από τους κυβερνώντες ως αναγκαία πλευρά της εκπαιδευτικής διαδικασίας, στο πλαίσιο προσφοράς της πολυδιαφημισμένης «γενικής μόρφωσης». Ηταν πάντα ο φτωχός συγγενής και εξυπηρέτησαν πρωτίστως στόχους προπαγάνδας και δημαγωγίας. Και αποτέλεσαν, και συνεχίζουν να αποτελούν, δούρειο ίππο για την άλωση συνολικά των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο σχολείο και την αλλαγή του τοπίου.
