Οταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, ο «ηλίθιος» δεν είναι καθόλου ηλίθιος. Αντίθετα, γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Ο Περισσός, αφού πρώτα συνέδραμε καθοριστικά στο πούλημα του αγώνα των διοικητικών του ΕΜΠ, προχώρησε και σε πρόκληση, με ανακοίνωση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, η οποία χαιρετίζει «τον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ οι οποίοι μπαίνουν στην δουλειά με ψηλά το κεφάλι έχοντας κατοχυρώσει μέσα απ’ αυτόν τον αγώνα ότι δεν θα γίνει καμία απόλυση και καμία δίωξη, κύριο αίτημα που έβαζαν απ’ την αρχή οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΜΑΣ»!
Οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ δε δίνουν πια κανέναν αγώνα και γι’ αυτό φρόντισαν οι εργατοπατέρες του Περισσού τους οποίους επικροτούν τώρα οι φοιτητοπατέρες του, οι οποίοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να «χαθούν» οι καταλήψεις στις σχολές του ΕΜΠ. Οι περιβόητες δεσμεύσεις Αρβανιτόπουλου, για τις οποίες κάνουν λόγο, κάθε άλλο παρά δεσμεύσεις είναι. Ενα χαρτί με γενικολογίες είναι, χωρίς καμιά εγγύηση.
Ενα χαρτί που οι ίδιοι δεν τόλμησαν να δώσουν στη δημοσιότητα, για να επιχειρηματολογήσουν για τη «μεγάλη νίκη». Δεν τόλμησαν να δημοσιοποιήσουν το σημείωμα Αρβανιτόπουλου και να επιχειρηματολογήσουν επ’ αυτού, ακόμα και όταν εργαζόμενοι του ΕΜΠ τους την έπεσαν άγρια μιλώντας για ξεπούλημα. Το μόνο που επαναλάμβαναν μονότονα οι συνδικαλιστές του Περισσού ήταν η γενικολογία πως «καμιά νίκη δεν είναι εγγυημένη, τα πάντα μπορούν να τα πάρουν πίσω οι κυβερνήσεις». Μ’ αυτή τη λογική, δεν έχει και κανένα νόημα να συνάπτει συμφωνίες το συνδικαλιστικό κίνημα.
Καυχιούνται ότι η απεργία των διοικητικών του ΕΜΠ νίκησε, με όλα τα δεδομένα να αποδεικνύουν το αντίθετο κι αυτό αποτελεί δείγμα πολιτικής αλητείας. Τόσο πολύ αποθρασύνθηκαν που προσπα- θούν να πάρουν πάνω τους το ξεπούλημα, ενώ οι ΣΥΡΙΖΑίοι κρύβονται και δεν βγαίνουν μπροστά.
Θυμίζουμε ότι ο Περισσός, μόλις η απεργία άρχισε να αναπτύσσει τη δυναμική της, έκανε την πρώτη πρόταση αποκλιμάκωσης: να συνεχιστεί η απεργία αλλά να γίνονται οι εγγραφές των πρωτοετών. Αυτό δεν πέρασε, αλλά οι συνδικαλιστές του καραδοκούσαν. Περίμεναν την κούραση των απεργών και σε συνεργασία με την πρυτανεία και το υπουργείο προώθησαν τη διάσπαση και το σπάσιμο της απεργίας στην πιο κρίσιμη στιγμή της.
