Σε μεγάλο δίλημμα βρισκόταν ο… μέσος φοιτητής την παραμονή των φοιτητικών εκλογών. Να πάει ΠΑΣΠ, που είχε Τσαλίκη και Τζούλια Αλεξανδράτου, ή να πάει ΔΑΠ, που είχε Κέλλυ Κελεκίδου; Τζούλια ή Κέλλυ; ιδού το αμλετικού μεγέθους ερώτημα που συγκλόνιζε το φοιτητόκοσμο. Οταν τολμήσαμε να ζητήσουμε από τους φοιτητές συντρόφους μας να κάνουν επιτόπιο ρεπορτάζ, μόνο η διαφορά ηλικίας μάς γλίτωσε από… ιπτάμενα τασάκια. Δεν καταλαβαίνουν κι από χιούμορ, βλέπετε, έτσι όπως τα ‘χουν πάρει στο κρανίο αυτό το διάστημα.
Οσοι περάσαμε από τα πανεπιστήμια την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης μπορούμε να καταλάβουμε το θυμό των νεολαίων συντρόφων μας. Πάντοτε υπήρχε κοινοβουλευτισμός στο φοιτητικό συνδικαλισμό (όπως και στον εργατικό άλλωστε), αλλά η ξεφτίλα των τελευταίων χρόνων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η κατάσταση έχει πιάσει πάτο και η πλειοψηφία κολυμπά στο βούρκο (και της αρέσει κιόλας). Οι κυρίαρχες παρατάξεις έχουν χρήμα με ουρά και δεν το κρύβουν. Οι μικρότερες παίζουν σε άλλο ταμπλό. Για παράδειγμα, φτιάχνουν κάτι ψηφοδέλτια-σεντόνια με εκατοντάδες υποψήφιους, που συλλέγονται στη βάση της παρέας. «Οι πρώτοι 500 θα συμμετάσχουν στο ψηφοδέλτιο», διαφήμιζε γιγαντιαίο πανό της ΠΚΣ-ΚΝΕ στο ΤΕΙ Αθήνας!
Με τ’ αποτελέσματα δε θα ασχοληθούμε. Αλλωστε, ήταν τα αναμενόμενα. Θα θέσουμε μόνο δυο ερωτήματα. Το πρώτο: τι γυρεύουν αγωνιστικές φοιτητικές δυνάμεις σ’ αυτό το πανηγύρι, σ’ αυτό το ξεφτιλίκι, που δεν παίζει κανένα ρόλο στην πορεία του φοιτητικού κινήματος; Το δεύτερο: τώρα που το πανηγύρι τέλειωσε και τα «κουκιά» μετρήθηκαν (όπως τα μέτρησε η κάθε παράταξη), τι θα γίνει με το μεγάλο πρόβλημα της πάλης ενάντια στο νόμο-πλαίσιο; Ο Στυλιανίδης το είπε, ο Καραμανλής το επανέλαβε την Τετάρτη, τη μέρα των εκλογών. Το «μπλοκ των καταλήψεων» πώς θα απαντήσει;
