Με κάλυψη το νόμο για την Ειδική Αγωγή (νόμος 3699/2008), πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν επιδοθεί σε χρυσοφόρες μπίζνες: διοργανώνουν σεμινάρια, διάρκειας 400 ωρών, που οδηγούν σε πιστοποίηση «εξειδίκευσης» στην Ειδική Αγωγή και σε αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Τα σεμινάρια, που ακριβοπληρώνονται από αυτούς που τα παρακολουθούν, διοργανώνονται από Δημόσια Πανεπιστήμια και πανεπιστημιακές σχολές, σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς, εταιρίες και συλλόγους και δεν δέχονται κανένα έλεγχο, αφού δεν υπόκεινται στις γενικές συνελεύ-σεις των αντίστοιχων πανεπιστημιακών τμημάτων.
Η διάρκεια των σεμιναρίων πρέπει να είναι ετήσια για ν’ αναγνωριστούν τα «πτυχία» που δίνουν. Ομως, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές που αναλαμβάνουν να τα διοργανώσουν έχουν αποδειχτεί άσσοι στο «μπαλαμούτι», προκειμένου να βγουν γρήγορα κέρδη και να ανταπεξέλθουν και στις άλλες υποχρεώσεις τους. Οπως προκύπτει από τα προγράμματα που ανακοινώθηκαν, οι 400 ώρες μαζεύονται στο εξάμηνο ή γίνεται προσπάθεια να χωρέσουν σε ορισμένα Σαββατοκύριακα το χρόνο.
Εχουμε, λοιπόν, ακόμη μια καραμπινάτη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας του δημόσιου Πανεπιστήμιου. Τη φορά αυτή, για να δικαιολογηθεί η κερδοσκοπία, γίνεται επίκληση του κενού στις σπουδές και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών γύρω από την Ειδική Αγωγή, ενώ επιχειρείται και η εκμετάλλευση της ανεργίας των εκπαιδευτικών. Το κράτος φροντίζει να κρατά γόνιμο το έδαφος με την υποχρηματοδότηση της Ειδικής Αγωγής και την άγρια εκμετάλλευση των ευπαθών αυτών ομάδων του πληθυσμού, από κάθε είδους τσαρλατάνους. Οι φθηνές «λύσεις» των 400 ωρών, εκτός του ότι επιβαρύνουν οικονομικά αυτούς που τις παρακολουθούν, προωθούν και την αντίληψη ότι ο εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής δε χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών, που θα του παρέχει πλατύ και στέρεο υπόβαθρο γνώσεων, αλλά ένα πακέτο από τεχνικές αντιμετώπισης των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ο κατακερματισμός της γνώσης είναι γνώριμη, άλλωστε, πρακτική, που προωθείται με ιδιαί-τερη ζέση τα τελευταία χρόνια.
