Και αυτή η εβδομάδα ξεκινά με πάνω από 300 καταλήψεις στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, ενώ και η τελευταία φοιτητική πορεία ήταν ιδιαίτερα μαζική (το σημείωμα γράφεται Τρίτη βράδυ κι ενώ είναι σε εξέλιξη νέος γύρος συνελεύσεων στα Πανεπιστήμια).
Τα παπαγαλάκια του αστικού Τύπου προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλά το θέμα, προσφέροντας χείρα βοηθείας στη Διαμαντοπούλου. Θέλουν να δώσουν την εντύπωση ότι το κίνημα πριν ακόμα αναπτυχθεί, ξεθυμαίνει. Προς τούτο και τα συνεχή δημοσιεύματα για την εμφάνιση μετώπου «αντικατάληψης» μέσω facebook ή τα δημοσιεύματα που αναφέρονται σε δηλώσεις υπέρ της εφαρμογής του νόμου κάποιων μουμιοποιημένων πανεπιστημιακών καθηγητών ή καθηγητών προερχόμενων από περιφερειακά μικρά Πανεπιστήμια, που προσβλέπουν σε προσωπικά ιδιοτελή συμφέροντα, στο να βγουν απ’ την αφάνεια.
Ομως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ακόμη κι ανάμεσα στο πανεπιστημιακό κατεστημένο. Ο νόμος της Διαμαντοπούλου προβλέπει την καρατόμηση πολλών διδασκόντων, την κατάργηση του επίκουρου και του λέκτορα, τη διασφάλιση της μονιμότητας στο βαθμό του αναπληρωτή καθηγητή, την αξιολόγηση ανά πενταετία, τον πλήρη παραγκωνισμό του ακαδημαϊκού προσωπικού, την υποταγή στο γενικό δερβέναγα, το Συμβούλιο, στο οποίο θα συμμετέχουν και μέλη προερχόμενα από την αγορά, την αποκαθήλωση του κύρους του καθηγητικού και ερευνητικού προσωπικού, κ.λπ. Γι’ αυτό και δεν είναι τόσο εύκολη η προσχώρηση στη συμμορία των «προθύμων». Ηδη, ο πρώην πρύτανης του ΕΜΠ Μουτζούρης και ο αντιπρύτανης Σπαθής δήλωσαν ότι δεν θα συμμετάσχουν στις πενταμελείς επιτροπές που θα συγκροτηθούν σε κάθε ΑΕΙ από τις παλαιές διοικήσεις τους για να ξεκινήσουν τη διαδικασία συγκρότησης των νέων Συμβουλίων διοί-κησης.
Στις αντιδράσεις κατά του νόμου προστίθεται και η απόφαση της νέας Πρυτανείας του Πανεπιστήμιου Κρήτης, που μεταξύ των άλλων σημειώνει ότι ο νέος νόμος «αποδιαρθρώνει στέρεες δομές των Πανεπιστημίων – τα Τμήματα και τους Τομείς. Σκοπεύει να αναθέσει τη διοίκηση των Σχολών –που προορίζονται να είναι οι βασικές διοικητικές και ακαδημαϊκές μονάδες– σε διορισμένα μονοπρόσωπα όργανα χωρίς ουσιαστικό θεσμικό αντίβαρο. Θεσμοθετεί το Συμβούλιο με σύνθεση, ρόλο και αρμοδιότητες που αναιρούν την πλήρη αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων. Καταργεί την διεθνώς αποδεκτή έννοια του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Θέτει σε αμφιβολία τη συνταγματική επιταγή για την υποχρέωση της Πολιτείας να χρηματοδοτεί τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα για την εκπαίδευση και την έρευνα». Επίσης, δηλώνεται ότι η νέα Πρυτανεία «θα εργασθεί για την εξασφάλιση τόσο της αποτελεσματικής λειτουργίας όσο και της δημοκρατικής και συλλογικής συμμετοχής όλων των συνιστωσών του πανεπιστημίου αποτρέποντας ενδεχόμενη ολιγαρχική εκτροπή που επιτρέπει ο νέος νόμος».
Δεν υπάρχει, όμως, μεγαλύτερη απόδειξη για το ζόρι που τραβάει η υπουργός Παιδείας, από το γεγονός ότι ολημερίς κι ολονυχτίς αλυχτάει, εκτοξεύοντας τρομοκρατικές απειλές για τον κίνδυνο να χαθεί το εξάμηνο. Κι’ αυτό γιατί έχει πάρει το μήνυμα από τις μαζικότατες γενικές συνελεύσεις ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών είναι κατά του νόμου. Εχει πάρει το μήνυμα ότι υπάρχει διάθεση το κίνημα να τον αντιπαλέψει, ακόμα και μετά την ψήφισή του. Το φοιτητικό κίνημα οφείλει μια πληρωμένη απάντηση στην υπουργό Παιδείας και στην κυβέρνηση, με τη γιγάντωσή του, με την αποφασιστικότητά του να φτάσει στη νίκη, με την κατάργηση του νόμου.
