Η μεγάλη μαζικότητα και οι άνετες πλειοψηφίες με τις οποίες αποφασίστηκαν καταλήψεις ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά των γενικών συνελεύσεων που έγιναν την Τρίτη σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές και τμήματα. Οι αποφάσεις ήταν για καταλήψεις δύο, τριών ή πέντε ημερών και θα ακολουθήσουν νέες γενικές συνελεύσεις την επόμενη εβδομάδα, οπότε και θα φανεί αν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο γύρο καταλήψεων διάρκειας ή θα έχουμε περιστασιακές κινητοποιήσεις. Αυτή τη στιγμή ασφαλής εκτίμηση δε μπορεί να γίνει. Μπορεί, όμως, να γίνει μια έκθεση των δεδομένων που υπάρχουν.
Οι συνελεύσεις ήταν μαζικότατες. Θύμιζαν τις μεγάλες συνελεύσεις του Ιούνη. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πολιτικό ενδιαφέρον, ότι οι φοιτητές και φοιτήτριες που πήραν μέρος στο κίνημα των καταλήψεων δεν έχουν παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις τους, δεν έχουν εφησυχάσει μετά την απόσυρση του νόμου-πλαισίου από την κυβερνητική ατζέντα αυτής της περιόδου. Φάνηκε ακόμη ότι η προωθούμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος εξακολουθεί να δονεί τις πιο ευαίσθητες χορδές του φοιτητικού κινήματος.
Η ΔΑΠ, σε αντίθεση με την περίοδο των καταλήψεων, όταν τρομαγμένη είχε αποσυρθεί εντελώς από το προσκήνιο, αυτή τη φορά ρίχνει στη μάχη όλες της τις δυνάμεις, σε μια προσπάθεια να σταματήσει το άνοιγμα νέου γύρου καταλήψεων. Σε κάποιες περιπτώσεις κουβάλησε ακόμα και ομάδες τραμπούκων από άλλες σχολές, προσπαθώντας να ασκήσει τρομοκρατία και να «μπαχαλέψει» τις συνελεύσεις για να μη πάρουν αποφάσεις. «Δαπάρα, Δαπάρα, γαμώ τον Τσε Γκεβάρα», φώναζαν τα γουρουνάκια στη Γεωπονική, έφαγαν όμως το σχετικό ξύλο και σώπασαν. Αντίθετα, στη Νομική, όπου κουβάλησαν «επίλεκτες δυνάμεις», κατάφεραν να διαλύσουν τη συνέλευση. Στη συντριπτική πλειοψηφία των συνελεύσεων η κυβερνητική παράταξη ηττήθηκε κατά κράτος, σε αντίθεση με ό,τι έγινε την προηγούμενη βδομάδα, που η τακτική των χωριστών «πλαισίων» επέτρεψε στη ΔΑΠ, με σχετική πλειοψηφία, μικρότερη από το άθροισμα εκείνων που ψήφιζαν υπέρ της κατάληψης, να «πάρει» συνελεύσεις.
Οι αποφάσεις για κατάληψη υπερψηφίστηκαν είτε στη βάση κοινών «πλαισίων» είτε στη βάση χωριστών «πλαισίων» (κάπου υπερψηφίστηκε το «πλαίσιο» της ΠΚΣ και αλλού το «πλαίσιο» των ΕΑΑΚ). Εξακολουθεί, δηλαδή, η ίδια αρρωστημένη κατάσταση, της γραφειοκρατικής επικράτησης, που ουσιαστικά παραμερίζει την ίδια τη συνέλευση, εμποδίζει τη συμμετοχή των φοιτητών, δημιουργεί αποπροσανατολιστικές πολώσεις, αντιπαραθέσεις και απογοήτευση στους μη ενταγμένους στις παρατάξεις και δεν προωθεί εκείνες τις συνθέσεις που είναι απαραίτητες για να εκφραστεί η δυναμική της συνέλευσης και όχι η δυναμική των οργανωμένων σχημάτων.
Οι παρατάξεις, με προεξάρχουσα σ’ αυτό την ΠΚΣ, έδειξαν ότι περισσότερο ενδιαφέρονται για το μαγαζάκι τους, παρά για να ξεκινήσει ένας νέος δυναμικός γύρος φοιτητικών κινητοποιήσεων, που θ’ αλλάξει τα δεδομένα και θα γείρει την πλάστιγγα σε βάρος της κυβέρνησης.
Εκείνο που «βγάζει μάτια» αυτή την περίοδο στα πανεπιστήμια είναι η απουσία ζύμωσης και οργανωμένων πρωτοβουλιών, που θα ωθήσουν το φοιτητικό κίνημα να βγει στο δρόμο της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική στο χώρο της εκπαίδευσης. Πιστεύουμε ότι πρόκειται για συνειδητή οπορτουνιστική επιλογή. Για επιλογή που δρα σε βάρος της μεγάλης απεργίας των δασκάλων. Ολοι αυτοί που έχουν ψωμοτύρι στο στόμα τους τις λέξεις «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» ή «μέτωπο παιδείας», αν ήταν ειλικρινείς σ’ αυτά που λένε, θα έπρεπε να ρίξουν όλες τις δυνάμεις τους και όλα τα μέσα που διαθέτουν στην ανάπτυξη της ζύμωσης (που θα γινόταν σε εύφορο έδαφος), ώστε να βγει γρήγορα στο προσκήνιο το φοιτητικό κίνημα και να λειτουργήσει σαν καταλύτης.
