Χαρακτηριστικό του καθίσματος του κινήματος, του έντονου ατομικισμού, της ανυπαρξίας συλλογικής συνείδησης, της βαθιάς συντηρητικοποίησης πλατιών στρωμάτων εργαζομένων, σε καιρούς μεγάλης κρίσης του καπιταλισμού, που ισχυροποιεί φαινόμενα φόβου και αβεβαιότητας, το παρακάτω περιστατικό: Στην εργατούπολη του Περιστεριού, στις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη αιρετών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, προσήλθαν περισσότεροι εκπαιδευτικοί, απ’ ότι στις εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ στον τοπικό Σύλλογο Εκπαιδευτικών ΠΕ «Ελλη Αλεξίου», παρότι και στις δυο ημερομηνίες τα σχολεία παρέμειναν κλειστά. Ο αριθμός αυτών που ψήφισαν για τα ΠΥΣΠΕ, ΑΠΥΣΠΕ, ΚΥΣΠΕ ήταν κατά 108 άτομα μεγαλύτερος από αυτόν που ψήφισε για το τοπικό σωματείο, ενώ θα περίμενε κανείς να συμβεί το ακριβώς αντίθετο: να ψηφίσουν δηλαδή για το τοπικό σωματείο περισσότεροι εκπαιδευτικοί, μιας και αυτό -υποτίθεται- ότι είναι το όπλο τους ενάντια στον εργοδότη τους, το κράτος. Από την άλλη, τα ΠΥΣΠΕ, ΑΠΥΣΠΕ, ΚΥΣΠΕ (τα Υπηρεσιακά Συμβούλια δηλαδή όλης της ιεραρχικής διοικητικής πυραμίδας), είναι μοχλοί επιβολής της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της Παιδείας, όργανα ελέγχου και εκφοβισμού και πειθάρχησης των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή των εκπαιδευτικών σ’ αυτά, μέσω αιρετών εκπροσώπων, δεν αλλοιώνει αυτό το χαρακτήρα τους, αντίθετα στόχο έχει την ενσωμάτωση και την καλλιέργεια συνυπευθυνότητας (είναι η γνωστή βρόμικη ιστορία της συνδιοίκησης).
Το γεγονός δεν οφείλεται σε άγνοια για το ρόλο των Υπηρεσιακών Συμβουλίων (ΥΣ). Επειδή, όμως, τα ΥΣ αποφασίζουν για τις μεταθέσεις, αποσπάσεις των εκπαιδευτικών, τις τοποθετήσεις αναπληρωτών και ωρομίσθιων, έχουν λόγο στις κρίσεις διευθυντών, είναι μοχλός αξιολόγησης, πειθαρχικά όργανα, κ.λ.π., «προσελκύουν το ενδιαφέρον» των εκπαιδευτικών σε χαλεπούς καιρούς, σαν αυτούς που διανύουμε τώρα. Οι πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσονται με τους αιρετούς (που συμπεριφέρονται ως άλλοι βουλευτές του αστικού κοινοβούλιου) και μέσω αυτών με τους κομματικούς μηχανισμούς και γενικότερα με τους μηχανισμούς διοί-κησης, το «γλύψιμο» της εξουσίας, κρίνονται πιο αποτελεσματικά από τη μαχητική συλλογική διεκδίκηση. Το χεράκι της σ’ αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση έβαλε και η πατενταρισμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που αφθονεί και υπερισχύει κατά κράτος πια και στα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά και γεγονότα όπως αυτό της πρόσφατης ήττας της μεγάλης απεργίας των δασκάλων.
