Να τρίψουν στη μούρη της κυβέρνησης τα μέτρα
Η κυβέρνηση εκδικείται τους δασκάλους και την απεργία τους. Προσπαθεί να τους εκθέσει στα μάτια των γονιών, των μαθητών τους, της εργαζόμενης κοινωνίας.
Ενοχοποιεί την ηρωική απεργία τους για τις «χαμένες ώρες». Ομως δεν έδειχνε ανάλογη πρεμούρα (η κυβέρνηση ως κυβέρνηση όχι συγκεκριμένου κόμματος, αφού σ’ αυτά τα ζητήματα το κράτος έχει συνέχεια. Χαρακτηριστική άλλωστε ήταν και η εκδικητική μανία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μετά τη μεγάλη απεργία της ΟΛΜΕ) όταν τα σχολεία παρέμειναν κλειστά -λόγω της αδράνειας του κρατικού μηχανισμού- επί δυο μήνες στην Αττική μετά το σεισμό του 1999. Δε δείχνει ανάλογη πρεμούρα χρόνια τώρα (όλες οι κυβερνήσεις), όταν χάνονται εκατοντάδες διδακτικές ώρες λόγω των κενών σε εκπαιδευτικό προσωπικό (ακόμα και σήμερα πάνω από 1000 είναι τα κενά).
Διατάσσει μαθήματα στις αργίες των Χριστουγέννων και του Πάσχα (2 και 6 αντίστοιχα μέρες) και στη μια εβδομάδα μετά τις 15 Ιουνίου που οι δάσκαλοι παραμένουν στα σχολεία. Διατάσσει περικοπή των εκπαιδευτικών εκδρομών και των επιμορφωτικών συναντήσεων των εκπαιδευτικών.
Νοιάζεται, λέει, για τη μόρφωση των παιδιών, για την «αναπλήρωση»των χαμένων μαθημάτων.
Ομως όποιος έχει την παραμικρή σχέση με τη μαθησιακή διαδικασία και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα επιφανειακά και υπό το καθεστώς ενός νοικοκυρίστικου φόβου για την «αναπλήρωση της ύλης» και το μέλλον των μαθητών, νιώθει την τεράστια υποκρισία της κυβέρνησης.
Οχι μόνο γι’ αυτά που αναφέραμε παραπάνω, αλλά και για τα ίδια τα αναλυτικά προγράμματα και το περιεχόμενό τους. Την τεράστια ύλη, τις επικαλύψεις, τις άχρηστες, αναχρονιστικές πληροφορίες, τα ψήγματα πραγματικής γνώσης. Και τώρα τα καινούργια αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, που συμπιέζουν την ύλη προς τα κάτω, προς τις μικρές τάξεις, αδυνατώντας να γίνουν κατανοητά απ’ τα παιδιά, φέρνοντας σε απόγνωση δασκάλους και γονείς.
Το υπουργείο Παιδείας δε συζητά την αναπροσαρμογή και αναδιάταξη της ύλης, την περικοπή της με αναπροσαρμογή των διδακτικών στόχων. Δείχνει έτσι ότι είναι ακλόνητη απόφασή του το νέο τοπίο που διαμορφώνει -και με τον τρόπο αυτό- στην εκπαίδευση.
Δε θέλει ν’ ακούσει λέξη ακόμη και για την περιστασιακή χρησιμοποίηση των ωρών της ευέλικτης ζώνης (πόσο μάλλον για την κατάργησή της). Απόδειξη και αυτό της θέλησής της να διατηρήσει άθικτο, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, τον πονηρό τούτο θεσμό, που με χρωματιστές πομφόλυγες περί «ελευθερίας», «διαθεματικής προσέγγισης», «ομαδοσυνεργατικής» διδασκαλίας, μπάζει την αγορά και τις επιχειρήσεις στα σχολεία και φορτώνει ένα μέρος της χρηματοδότησής τους σ’ αυτές και τους γονείς.
Οι Δάσκαλοι, λοιπόν, που κέρδισαν επάξια μέσα απ’ τον ηρωικό τους αγώνα το δίκιο ν’ αναγράφουν τον τίτλο τους με Δ κεφαλαίο, δε θέλουν ν’ ακούσουν λέξη γι’ αυτά που προσπαθεί να επιβάλλει το υπουργείο Παιδείας.
Γιατί δε θέλουν να σπάσουν αυτό που με τόσο κόπο και αίμα κέρδισαν, το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, την εμπιστοσύνη των γονιών και της εργαζόμενης κοινωνίας.
Γι’ αυτό και απαιτούν απ’ τη ΔΟΕ να τρίψει στη μούρη του υπουργείου αυτές τις αντιπαιδαγωγικές, αντιεκπαιδευτικές ρυθμίσεις. Και θέλουν να υποστηρίξουν και ενισχύσουν τη στάση αυτή με αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων.
Γιούλα Γκεσούλη
