Η ένταση, η δύναμη, το πάθος, η διάρκεια του αγώνα των φοιτητών είναι που έβαλε στο περιθώριο και έσβησε από το χάρτη τη φανταχτερή εμφάνιση που πήγε να κάνει στην αρχή η κίνηση των «1000» αυτόκλητων συνομιλητών της Γιαννάκου, πλασαρισμένη δεόντως από τα ΜΜΕ. Και βεβαίως η ίδια η αγριότητα του νόμου που τους «άδειασε» κυριολεκτικά και η αλαζονική συμπεριφορά της υπουργού Παιδείας.
Οι κατάπτυστοι πανεπιστημιακοί εκσυγχρονιστές όλων των τάσεων, φοβούμενοι τώρα την επόμενη μέρα (την μήνιν κυρίως των φοιτητών) δεν φείδονται «καλών» λόγων για το νέο νόμο πλαίσιο.
Το Παρατηρητήριο που έστησαν καμιά εκατοστή από δαύτους για να παρεμβαίνουν διαρκώς στα τεκταινόμενα στην ανώτατη εκπαίδευση, διαπίστωσε γι’ άλλη μια φορά ότι ο νόμος «δεν αποτελεί πλαίσιο, αλλά μια συρραφή θετικών, αρνητικών, θολών και αδιάφορων μέτρων».
Προσπαθώντας να λανσαριστούν ότι είναι κάπου στη μέση απ’ τους πανεπιστημιακούς που αντιδρούν και συντάχθηκαν με τους φοιτητές και το υπουργείο Παιδείας, κάλεσαν τους συναδέλφους τους σε μια γιαλαντζί στάση: Εφαρμογή στην πράξη των «θετικών διατάξεων που ανταποκρίνονται στο δικό τους σχέδιο αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου». Μόνο που αυτές οι «θετικές διατάξεις» είναι και γι’ αυτούς τα τετραετή αναπτυξιακά-ακαδημαϊκά προγράμματα συμφωνίας Πανεπιστημίων-κυβέρνησης, η αξιολόγηση, ο μάνατζερ, η ανταποδοτική λειτουργία του Πανεπιστήμιου κ.λπ., ενώ οι διαφωνίες τους είναι διαδικαστικές παρωνυχίδες.
Να διαφοροποιηθεί προσπαθεί και ο «αριστερός» μαϊντανός της κίνησης, Λ. Παπαγιαννάκης, που αφού συμπλέει με όλους μαζί, ψελλίζει και δυο κουβέντες για τις διατάξεις που ορίζουν τη διάρκεια του εξαμήνου που «ουσιαστικά περιορίζουν το δικαίωμα των καθηγητών στην απεργία και των φοιτητών σε κινητοποιήσεις».
