Το σημείωμα αυτό γράφεται εν θερμώ, αμέσως μετά τη λήξη της συνάντησης του Καραμανλή με τα προεδρεία των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών. Γράφεται από έναν άνθρωπο που δεν είναι εκπαιδευτικός, δεν είναι επομένως απεργός, έχει όμως περισσότερα από 30 χρόνια συμμετοχή στα «κοινά» και οι αυθόρμητες αντιδράσεις του δεν είναι συναισθηματικές και ενστικτώδεις, αλλά «κουβαλάνε» την εμπειρία αυτών των δεκαετιών. Το αίσθημα αηδίας που κυρίευσε τον γράφοντα καθώς άκουγε τις δηλώσεις δεν ήταν, λοιπόν, μια στιγμιαία συναισθηματική αντίδραση.
Στην Ηπειρο αποκαλούμε γαϊδούρια τους ανθρώπους χωρίς φιλότιμο, χωρίς τσίπα. Η λέξη γαϊδούρι περιλαμβάνει βιωματικά πολύ περισσότερα απ’ αυτά που μπορούν να περιγράψουν οι όποιες επεξηγήσεις της. Και ο Καραμανλής στο θεατρικό σόου που έστησε μετά τη λήξη της συνάντησης, αξιοποιώντας τις αναμφισβήτητες ρητορικές του ικανότητες, ήταν ένα γαϊδούρι. Το γράφουμε μετά λόγου γνώσεως κι ας μας κάνει μήνυση που λέει ο λόγος.
Κάλεσε τους εκπαιδευτικούς για να τους «κοιτάξει στα μάτια», όπως είχε προαναγγείλει ο Ρουσόπουλος και σαν σέμπρος του μεσοπόλεμου να τους προτείνει αύξηση είκοσι λεπτών την ημέρα (ναι, τόσο κάνει η «προσφορά» του επιδόματος των 105 ευρώ σε 4 αντί για 6 δόσεις). Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις των εφημερίδων, που έλεγαν ότι «πρωθυπουργός είναι, δε γίνεται ν’ ασχοληθεί με πενταροδεκάρες, μ’ αυτά ασχολούνται οι υπουργοί», ασχολήθηκε με πενταροδεκάρες κι ύστερα έδωσε το σόου του «υπεύθυνου πρωθυπουργού που συμπάσχει με τους δασκάλους, αλλά πρέπει να σέβεται το σύνολο και όχι τα μέρη». Με νέο στυλ έκανε επίδειξη τσαμπουκά, εκτιμώντας ότι οι δάσκαλοι έφτασαν στο αμήν και δεν έχουν άλλα καύσιμα στην απεργιακή τους μηχανή.
Αλλά δεν ήταν τόσο η γαϊδουριά του Καραμανλή που μας προκάλεσε το αφόρητο αίσθημα αηδίας. Κάθε ένοικος του Μαξίμου συμπεριφέρεται σαν γαϊδούρι απέναντι στους εργαζόμενους, ακόμα και αν είναι ευγενής άνθρωπος (ο Καραμανλής δεν είναι ούτε τέτοιος). Ηταν η στάση των προέδρων της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, όταν στήθηκαν μπροστά στα μικρόφωνα.
Και καλά, ο Γεώργας της ΟΛΜΕ είναι δεξιός, οπότε δεν περίμενες και πολλά. Αλλά από τον Πασόκο Μπράτη της ΔΟΕ, που εκπροσωπούσε τους επί έξι βδομάδες απεργούντες δασκάλους και νηπιαγωγούς, ο απεργός περίμενε άλλα. Ανεξάρτητα από το τι σκεφτόταν για τη συνέχιση ή μη της απεργίας, περίμενε για μια στιγμή έστω να αισθανθεί και προσωπικά προσβεβλημένος από τη γαϊδουριά του Καραμανλή και να χρησιμοποιήσει μια δυο λέξεις καταγγελίας. Να μιλήσει για εμπαιγμό, για αδιαλλαξία, να χρησιμοποιήσει κάποιες απ’ αυτές τις λέξεις που τις έχουν για ψωμοτύρι οι συνδικαλιστές. Αυτός εκεί, βράχος ακλόνητος. Φορώντας το καλό του το κοστούμι (τρομάρα του), με ύφος ταπεινωμένο και συντετριμένο, περιέγραψε άχρωμα τις προτάσεις του πρωθυπουργού, τις έκρινε με τρόπο που μόνο οι δημοσιογράφοι της κρατικής ραδιοτηλεόρασης κρίνουν τις κυβερνητικές απόψεις (ουδέτερα, στη χειρότερη για την κυβέρνηση περίπτωση) και «σήκωσε» ως σημαντικό ζήτημα το ότι τους δέχτηκε ο Καραμανλής και είχαν συζήτηση σε θετικό κλίμα.
Δηλαδή, οι δάσκαλοι απεργούν έξι βδομάδες για να ντυθεί ο Μπράτης γαμπρός και να πάει στο Μαξίμου να κοιταχτεί στα μάτια με τον Καραμανλή; Με ποιο δικαίωμα εμφανίστηκε μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα ως απολογούμενος, λες και φταίνε οι απεργοί για την ταλαιπωρία που υφίστανται παιδιά και εργαζόμενοι γονείς;
Δεν τον γνωρίζουμε προσωπικά για να κρίνουμε αν η στάση του Μπράτη έξω από το Μαξίμου οφειλόταν και σε κάποιο επαρχιώτικο σύνδρομο. Αν δηλαδή αισθανόταν σπουδαίος που πέρασε την πόρτα του Μαξίμου και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι. Εκείνο που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε, γνωρίζοντας ότι είναι έμπειρος συνδικαλιστής, είναι πως δεν τον μαγνήτισε το βλέμμα και η ψευτομαγκιά του Καραμανλή και ξέχασε να πει τα αυτονόητα, δηλαδή να καταγγείλει τον πρωθυπουργό για εμπαιγμό. Ηταν συνειδητή πολιτική επιλογή αυτή η στάση. Πολύ θα ήθελε ο Καραμανλής να του πετάξει κάποια ψίχουλα, για να βγει να καμαρώνει. Αυτός δεν το έκανε, αλλά στον «δαρμένο» γραφειοκράτη συνδικαλιστή λειτούργησε η υπευθυνότητα έναντι του συστήματος. Με τη στάση του, με αυτά που είπε και περισσότερο με αυτά που δεν είπε, έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει μια ενορχηστρωμένη προπαγάνδα, με στόχο να στείλει στους απεργούς μήνυμα ήττας και παραίτησης.
