Η περίφημη «αριστεία» είναι κενή περιεχομένου και «ρετσινιά», για να θυμηθούμε την πετυχημένη έκφραση του συριζαίου Μπαλτά, όταν αυτός που υποτίθεται ότι την εκφράζει δε διαθέτει αξιακό έρμα και ηθική που να εδράζεται σε ταξική συνειδητοποίηση.
Ο λόγος για τον Γ. Καραγιαννίδη, που σύμφωνα με δελτίο Τύπου του Radio North 98, «περιλαμβάνεται για 5η συνεχή χρονιά στον κατάλογο του οργανισμού Thomson Reuters με τους επιστήμονες που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως και είναι ένα από τα… “μυαλά” που επέλεξαν να μείνουν στην Ελλάδα» (σύννεφο πάει το γλείψιμο, άρα… κάποιο λάκκο έχει η φάβα).
Συνεντευξιαζόμενος στο εν λόγω Μέσο, ο Καραγιαννίδης, καθηγητής του ΑΠΘ, δήλωσε τα εξής: «Αγαπάω τους έλληνες φοιτητές και πιστεύω σε αυτούς. Το θέμα είναι τι πανεπιστήμιο θέλουμε, εάν θέλουμε το πανεπιστήμιο μας να είναι κέντρο γνώσης ή κάτι άλλο. Αν δεν λυθούν τέτοιου είδους θέματα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Θα πω ένα παράδειγμα. Η δικιά μου ερευνητική ομάδα θέλει να δουλεύει και το βράδυ, θέλει να τελειώνει 11- 12. Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό τα τελευταία χρόνια. Στο πανεπιστήμιο μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις. Στο κυλικείο της πολυτεχνικής πουλούσαν ναρκωτικά. Δεν είναι δυνατόν ένα πανεπιστήμιο να λειτουργήσει με τον τρόπο αυτό, οπότε αναγκαζόμασταν και εμείς και φεύγαμε 6 το απόγευμα. Δεν υπήρχε άσυλο. Το άσυλο που υπήρχε ήταν η δυσκολία να μπει η αστυνομία. Ασυλο στις ιδέες, στη γνώση, στη διάδοση της γνώσης δεν υπήρχε τα τελευταία 30 χρόνια. Πριν από δέκα χρόνια προσπάθησα να φέρω στο μάθημα που κάνω έναν σημαντικό επιστήμονα, τεχνικό, ο οποίος δούλευε στην Cosmote. Το μάθημα διεκόπη, γιατί υπήρχε η αντίληψη ότι φέρνω την εταιρεία μέσα στο πανεπιστήμιο. Ας πούμε αν επιχειρηθεί να έρθει κάποιος από το Facebook ή από την Google να δώσει μία διάλεξη δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Οπότε δεν υπάρχει ουσιαστικά άσυλο γνώσης και άσυλο διάδοσης των ιδεών. Αυτό που λέγαμε άσυλο ήταν ότι αυτοί που έχουν τη δύναμη, αυτοί που μπορούν να επιβάλουν μία άποψη, επέβαλαν την άποψη αυτή. Αυτό που συνέβαινε τα τελευταία πέντε χρόνια με τα ναρκωτικά ήταν απίστευτο…».
Υπήρχε κι ένας άλλος πανεπιστημιακός, ο περιβόητος Γρυσπολάκης, πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, που είχε «δει» να πουλάνε ναρκωτικά στο προαύλιο του ΕΜΠ. Τελικά, ήταν στην… οδό Τοσίτσα, έξω από το ΕΜΠ! Θα περίμενε κανείς λίγη πρωτοτυπία από το «μεγάλο μυαλό» της Θεσσαλονίκης. Πόσο πρωτότυπος να είσαι όμως, όταν στόχος σου είναι να εξάψεις τα πάθη στον όχλο των «νοικοκυραίων»; Ο γκεμπελισμός δεν αφήνει και πολλά περιθώρια.
Ο Καραγιαννίδης συνεισφέρει τον οβολό του στη βρόμικη προπαγάνδα της «ανομίας» στους πανεπιστημιακούς χώρους, που αποτέλεσε το «χαλί» για να πατήσει η κατάργηση του ασύλου, η αποθέωση της κρατικής καταστολής, το χτύπημα φοιτητικών διαμαρτυριών με απροκάλυπτη επέμβαση των ΜΑΤ στους πανεπιστημιακούς χώρους (ΑΣΟΕΕ). Υπερθεματίζει μάλιστα υπέρ της εισβολής των μπάτσων στα πανεπιστήμια.
Ταυτίζει σκόπιμα το ναρκεμπόριο (που μάλιστα πραγματοποιείται κατά τα αισχρά ψεύδη του μέσα στο κυλικείο της Πολυτεχνικής) με δραστηριότητες και τη συμπεριφορά των φοιτητών ακόμα και σε χώρους ξεκούρασης και χαλαρών συζητήσεων.
Και αποδεικνύεται ότι έχει τη νοοτροπία γιάπη των αμερικανικών πανεπιστημίων, που αποτελούν προέκταση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων χωρίς την παραμικρή τσίπα. Πρόκειται πραγματικά για… «μυαλό».
Λέγοντας ότι άσυλο ιδεών δεν υπάρχει εδώ και τριάντα χρόνια, αποπατεί πάνω στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος ενάντια στους νόμους που επεδίωκαν να βάλουν ταφόπλακα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο (νόμοι Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου) και για την υπεράσπιση του άρθρου 16 του Συντάγματος, του οποίου (βάζουμε στοίχημα ότι) είναι πολέμιος.
Σχετικά Αρθρα
