Mε τη γνωστή σκανδαλοθηρική τους διάθεση τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν κυρίως με την οικογενειακή καταγωγή της Ουρανίας Αικατερινάρη, που τοποθετήθηκε στην κεφαλή του νέου Υπερταμείου Ξεπουλήματος (Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας). Μπορεί να είναι κόρη της πρώην βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα της ΔΗΜΑΡ Ασημίνας Ξηροτύρη-Αικατερινάρη, όμως η διευθύνουσα σύμβουλος του Υπερταμείου, που επελέγη για το πόστο από το εποπτικό συμβούλιο, στο οποίο προεδρεύει ο Γάλλος Ζακ Λε Παπ, έχει ξεκινήσει την καριέρα της στο χώρο των δημόσιων επιχειρήσεων επί Γιωργάκη Παπανδρέου. Τότε διορίστηκε αναπληρώτρια διευθύνουσα σύμβουλος της ΔΕΗ, πόστο στο οποίο παρέμεινε και επί Σαμαροβενιζέλων (μέχρι το 2015). Προηγουμένως, υπήρξε στέλεχος τραπεζών, ξένων κυρίως: BNP Paribas, Eurobank και -κυρίως- Deutsche Bank. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε τη διοίκηση της ΔΕΗ, η Αικατερινάρη παρέμεινε για λίγο στην εταιρία, προετοιμάζοντας τη διαδοχή, και στη συνέχεια πέρασε στην Ernst & Young σε θέση «εταίρου».
Ανάλογο είναι το βιογραφικό και των άλλων δύο εκτελεστικών μελών του ΔΣ του Υπερταμείου, που ανακοινώθηκαν. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος δουλεύει για πάνω από εικοσαετία ως μεγαλοστέλεχος ξένων μονοπωλιακών ομίλων. Για 21 χρόνια υπήρξε διευθύνων σύμβουλος εταιριών της Jacob Sushard, όταν η ελβετική φίρμα «κατάπινε» παραδοσιακές ελληνικές επιχειρήσεις και επεκτεινόταν στα Βαλκάνια. Ο Στέφανος Γιουρέλης είναι επί εικοσαετία σχεδόν στέλεχος της Hewlett Pachard, στο πλαίσιο της οποίας ανέβαινε τα σκαλιά και έφτασε να γίνει «αφεντικό» για την περιοχή της Αφρικής, με έδρα το Ντουμπάι.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι τα στελέχη που επέλεξαν δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική. Δεν είναι από εκείνους τους τεχνοκράτες που συμπορεύονται με τα αστικά κόμματα και παίζουν ρόλο συμβούλων των ηγετικών τους ομάδων. Είναι μάνατζερ, συνδεδεμένοι κυρίως με το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Στελέχη που έχουν μάθει να βλέπουν μόνο τους δείκτες κερδοφορίας των επιχειρήσεων και να προσπαθούν να τους βελτιώσουν, αδιαφορώντας για οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος. Αποφασίζουν χωρίς τον παραμικρό δισταγμό μαζικές απολύσεις, μερικό ή ολικό κλείσιμο παραγωγικών και άλλων μονάδων, μειώσεις μισθών και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Εχουν μάθει να λογοδοτούν στο κεφάλαιο και όχι στην κοινωνία. Ούτε καν στο πολιτικό σύστημα, που κάποιες φορές μπορεί να επιλέξει πιο συμβιβαστικές λύσεις, προκειμένου να αποφύγει το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Βλέπετε, οι πολιτικοί εκλέγονται (και οι ψηφοφόροι ανήκουν στην πλειοψηφία τους στα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα), ενώ οι μάνατζερ τοποθετούνται από τους μετόχους.
Στην περίπτωση των στελεχών του Υπερταμείου, μέτοχος είναι τυπικά το ελληνικό δημόσιο. Στην πραγματικότητα, μέτοχος είναι οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Και διαχειριστής των συμφερόντων των πραγματικών μετόχων θα είναι οι μάνατζερ του ΔΣ, οι οποίοι θα παίρνουν όλες τις τρέχουσες διαχειριστικές αποφάσεις. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η γενική συνέλευση των μετόχων δε συγκαλείται κάθε μέρα, ούτε ασκεί διοίκηση. Διοίκηση ασκούν οι μάνατζερ και οι αποφάσεις τους είναι αυτές που μετράνε. Γι' αυτό, άλλωστε, δημιουργήθηκε το Υπερταμείο.
