Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, «μανούλα» στην προπαγάνδα και με όλο το σύστημα των ΜΜΕ στο πλευρό της (για… εθνικούς λόγους), χρησιμοποιεί τις ρυθμίσεις στον τομέα της άμεσης φορολογίας για να δημαγωγήσει, υποστηρίζοντας ότι αποκαθιστά την κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς αναγκάζει τους πλούσιους να πληρώσουν. Στο προηγούμενο φύλλο της «Κ» σημειώναμε πως ακόμα και αν ίσχυε αυτό (που δεν ισχύει) και πάλι δεν θα σήμαινε κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς η άμεση φορολογία αφορά μόνο το ένα τρίτο της συνολικής φορολογίας. Τα δύο τρίτα είναι οι έμμεσοι φόροι, τους οποίους πληρώνουν οι εργαζόμενες τάξεις και στρώματα, που αποτελούν τη μεγάλη καταναλωτική μάζα. Ας δούμε, όμως, μερικές από τις πολυδιαφημισμένες ρυθμίσεις της κυβέρνησης, οι οποίες τελικά κάθε άλλο παρά σε αύξηση της φορολόγησης των καπιταλιστών οδηγούν.
1 Διαχωρισμός διανεμόμενων από μη διανεμόμενα κέρδη. Καταρχάς, δεν πρόκειται για καινούργια ρύθμιση, που τη γέννησε το γόνιμο μυαλό του πολυμήχανου Παπακωνσταντίνου. Εχει εφαρμοστεί και στο παρελθόν και αποτελεί κοινό μυστικό ότι δημιούργησε για τους καπιταλιστές μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καθιστούν τα κέρδη τους αφορολόγητα. Τα βάφτιζαν μη διανεμόμενα, τα κρατούσαν στα ταμεία της επιχείρησης και από εκεί τα απομυζούσαν με διάφορους τρόπους (οι υπερτιμολογήσεις είναι ένας από τους κλασικούς τρόπους). Δεν υπάρχει κανένας ελεγκτικός μηχανισμός που να τους στριμώξει και γι’ αυτό κάνουν ό,τι θέλουν.
Πέρα από τις κομπίνες, όμως, το μέτρο αυτό θα οδηγήσει στη μη φορολόγηση των θυγατρικών ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Με βάση το κοινοτικό Δίκαιο, που έχει περάσει και στην ελληνική νομοθεσία (νόμος 2578/1998), απαγορεύεται οποιαδήποτε παρακράτηση φόρου στα διανεμόμενα μερίσματα από θυγατρική προς μητρική που βρίσκεται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Κάποια στιγμή που το ελληνικό κράτος πήγε να φορολογήσει την Amstel, η τελευταία προσέφυγε στο ΔΕΚ, το οποίο έκρινε σε βάρος του ελληνικού κράτους και η «μαμά» Amstel πήρε κανονικά το μέρισμά της, χωρίς να πληρώσει κανένα φόρο. Επομένως, για τα διανεμόμενα κέρδη, οι μητρικές εταιρίες δεν θα πληρώσουν κανένα φόρο στο ελληνικό κράτος.
2 Offshore εταιρίες. Λέει και ξαναλέει ο Παπακωνσταντίνου, πως θα πληρώσουν τριπλάσιο φόρο όλες οι offshore εταιρίες που έχουν στην ιδιοκτησία τους ακίνητα. Ομως, η πλειοψηφία αυτών των εταιριών καθ’ υπερβολή αποκαλούνται offshore. Είναι εταιρίες που έχουν την έδρα τους στην Κύπρο, το Λουξεμβούργο και την Ιρλανδία, δηλαδή σε ευρωπαϊκές χώρες. Και δεν είναι καθόλου δύσκολο, όπως έχει σημειωθεί και σε μερίδα του οικονομικού Τύπου, μια offshore εταιρία με έδρα τη Λιβερία ή τα νησιά Κέιμαν να μεταφερθεί στην Κύπρο. Δεν χρειάζεται ούτε ένα 24ωρο. Η κυβέρνηση, λοιπόν, θα εισπράξει απ’ αυτές τις εταιρίες όσα εισέπραξε το ελληνικό κράτος και με την ισχύουσα ρύθμιση, που πρόβλεπε φόρο 3% για τα ακίνητα των offshore εταιριών: ούτε σεντ.
3 Επαναπατρισμός κεφαλαίων. Θα επαναπατριστούν μόνο κεφάλαια από το οργανωμένο έγκλημα, που χρειάζονται ξέπλυμα. Και δεν είναι βέβαιο ότι θα επαναπατριστούν, αφού με λίγο παραπάνω φόρο (8% αντί για 5%) μπορούν να παραμείνουν στο εξωτερικό, αλλά να έχουν νομιμοποιηθεί, αποφεύγοντας κάθε διαδικασία «πόθεν έσχες». Παραμυθιάζοντας τον ελληνικό λαό, ο Παπακωνσταντίνου λέει πως σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν γίνει διάφορες συμφωνίες που επιτρέπουν την ανταλλαγή στοιχείων μεταξύ κρατών. Εκείνο που δεν λέει, όμως, είναι πως αυτές οι διακρατικές συμφωνίες αφορούν μόνο τραπεζικούς λογαριασμούς κάτοχοι των οποίων είναι φυσικά πρόσωπα. Στοιχεία για λογαριασμούς κάτοχοι των οποίων είναι εταιρίες δεν επιτρέπεται να ανταλλαγούν. Οι καπιταλιστές δεν είναι κορόιδα για να έχουν ατομικούς λογαριασμούς σε κράτη-μέλη της ΕΕ, όταν ανέξοδα μπορούν να συστήσουν μια εταιρία. Οσο για τις ελβετικές τράπεζες, το πρόσφατο γερμανικό παράδειγμα είναι διδακτικό. Το γερμανικό κράτος έκανε μυστική συναλλαγή με κάποιους για να αγοράσει έναντι ενός τεράστιου ποσού ένα CD με στοιχεία γερμανών φοροφυγάδων που είχαν καταθέσεις σε μία μόνο ελβετική τράπεζα (Credit Swiss). Στο τέλος, τίποτα δεν θα τους κάνει, γιατί απλούστατα αυτό το CD είναι «προϊόν εγκλήματος» και έτσι θα κριθεί από τα δικαστήρια. Οταν, λοιπόν, κοτζάμ γερμανικό κράτος αναγκάζεται να πληρώνει κλέφτες για να πάρει ένα CD που μόνο προπαγανδιστική αξία έχει, φανταστείτε ποιες είναι οι δυνατότητες του ελληνικού κράτους να «τρυπήσει» το απόρρητο με το οποίο προστατεύουν τους πελάτες τους οι ελβετικές τράπεζες.
