Από το σύνδρομο της απατημένης ερωμένης έχει χτυπηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς βλέπει πως όχι μόνο τα ευρωενωσίτικα όργανα, αλλά και το ΔΝΤ στηρίζουν προπαγανδιστικά τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Αυτά έχει, όμως, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που ποντάρει στο στιγμιαίο και προσπαθεί απ’ αυτό ν’ αντλήσει πολιτική υπεραξία.
Δεν είναι και πολύ μακρινή η περίοδος που το ΔΝΤ έλεγε ότι «το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει», που τα στελέχη του έκαναν κάλπικες αυτοκριτικές για τον περιβόητο λάθος «πολλαπλασιαστή», που η Λαγκάρντ ζητούσε να υπάρξει νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Ηταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαία του τις θέσεις του ΔΝΤ και ο Τσίπρας πήγαινε «στην κοιλιά του κήτους» για να διακηρύξει ότι «θα συμμαχήσει και με το διάβολο για ν’ αλλάξει αυτή η πολιτική». Γράφαμε τότε, ότι το ΔΝΤ δεν έχει αλλάξει θέσεις, ότι τα στελέχη του δεν τα έχει πιάσει κανένας πόνος για μείωση του ελληνικού χρέους, αλλά παίζει ένα παιχνίδι για λογαριασμό των Αμερικανών και των Βρετανών, στο πλαίσιο του διεθνούς διιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Τώρα, για διάφορους λόγους, που έχουν να κάνουν με παρασκηνιακές διευθετήσεις που έχουν γίνει ανάμεσα στα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, το ΔΝΤ έφτιαξε μια έκθεση απολύτως θετική για το «ελληνικό πρόγραμμα», στην οποία «ξέχασε» όλα όσα υποστήριζε στο παρελθόν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «επιχείρηση αισιοδοξίας και καλλωπισμού του Μνημονίου», ο δε Σκουρλέτης προσπαθεί να μαζέψει αυτά που έλεγαν πριν μερικούς μήνες, δηλώνοντας πως αυτοί απλώς έλεγαν πως η κυβέρνηση θα έπρεπε να αξιοποιήσει τις «διαφορετικές φωνές από τις επίσημες κυρίαρχες στρατηγικές». Για το ΔΝΤ έλεγαν, όμως, και το ΔΝΤ είναι που τους έχει αφήσει τώρα στα κρύα του λουτρού.
