Σαν να μην υπάρχει πανδημία λειτουργούν οι υπηρεσίες των ΜΚΟ στα ανοιχτά στρατόπεδα προσφύγων
Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου – ΜΚΟ σε αγαστή σύμπραξη για να μοιραστούν την πίτα των κονδυλίων της νέας χρονιάς
Τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας λόγω της πανδημίας τις βιώνουμε και τις βλέπουμε όλοι καθημερινά. Το μόνο πεδίο στο οποίο πλέον δε γίνονται γνωστές είναι το πεδίο του Προσφυγικού. Μπορεί στο πρώτο κύμα της πανδημίας οι πρόσφυγες να ήταν αυτοί που έφεραν ένα μεγάλο (αν όχι το μεγαλύτερο) βάρος της διασποράς της νόσου (πήγε να γίνει κάτι αντίστοιχο και στο δεύτερο κύμα, αλλά μάλλον δεν πήρε τη διάσταση που θα επιθυμούσαν οι επιτελάρχες του Μαξίμου), ωστόσο σήμερα, στο πικ της δεύτερης φάσης της πανδημίας, οι δομές «φιλοξενίας» των προσφύγων μοιάζουν να έχουν μπει στη μηχανή του χρόνου, επιστρέφοντας σε εποχές του παρελθόντος, τότε που δεν υπήρχε κοροναϊός.
Οπως προέκυψε από το ρεπορτάζ, οι χώροι που ζουν στοιβαγμένοι οι πρόσφυγες είναι ένας άλλος πλανήτης. Ενας πλανήτης χωρίς κοροναϊό, με τη μάσκα να φοριέται σαν αξεσουάρ και τους ανθρώπους να πλανώνται σε πελάγη άγνοιας για τα μέτρα πρόληψης και καταστολής. Τα τεστ που διεξάγονται είναι σχεδόν μηδενικά. Οι ενημερώσεις στους πρόσφυγες είναι ανύπαρκτες. Τα πρόστιμα πέφτουν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, οι εργαζόμενοι των ΜΚΟ δουλεύουν κανονικά, την ώρα που συστήνεται τηλεργασία, τα μαθήματα μη τυπικής εκπαίδευσης διεξάγονται με περιορισμένους μαθητές μεν αλλά με καθημερινή ροή και παρουσία, την ώρα που τα σχολεία της χώρας είναι εντελώς κλειστά, και οι ομαδικές δραστηριότητες δίνουν και παίρνουν, την ώρα που το ΕΣΥ όλης της χώρας έχει ξετιναχθεί.
Το καλύτερο εξ’ όλων όμως είναι ότι όλα αυτά γίνονται κατόπιν εντολής του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου! Μάλιστα. Τα «γαλάζια παιδιά», απεσταλμένοι του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, που συντονίζουν τις δομές, διεμήνυσαν σε όλους τους φορείς να εξακολουθήσουν κανονικά όλες οι δραστηριότητες και να παραμείνει κανονική και η παρουσία των εργαζομένων στις ΜΚΟ. Οι ΜΚΟ με τη σειρά τους, μη θέλοντας να χαλάσουν την συνεργασία, ενόψει της νέας χρονιάς και άρα των νέων προγραμμάτων που επίκεινται να εγκριθούν και να χρηματοδοτηθούν, υποχρεώνουν τους εργαζομένους τους, χωρίς κανένα μέτρο πρόληψης, να βρίσκονται καθημερινά και να λειτουργούν τάξεις διδασκαλίας, χώρους ομαδικών δράσεων, αλλά και χώρους παροχής ψυχοκοινωνικών και νομικών υπηρεσιών.
Αποτέλεσμα είναι οι πρόσφυγες να συνωστίζονται με σκοπό να έχουν πρόσβαση στις διάφορες αυτές υπηρεσίες (προϊόν και της γενικότερης υπολειτουργίας των υπόλοιπων δημοσίων υπηρεσιών που έστω και περιορισμένα λάμβαναν), οι εργαζόμενοι να προσπαθούν να τηρήσουν τα όποια μέτρα μπορούν και παράλληλα ο ανύπαρκτος ΕΟΔΥ να μην προβαίνει τόσον καιρό σε ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας καθώς και σε καμία σύσταση για περιορισμό συναναστροφών.
Αλήθεια, τι έχουν να πουν οι διάφορες ΜΚΟ γι’ αυτή τη συμπεριφορά; Πού έγκειται ο «ανθρωπισμός» τους; Πώς ακριβώς εκδηλώνεται και απέναντι σε ποιους; Στους πρόσφυγες που δεν τους προστατεύουν όσο συνεχίζουν να λειτουργούν σα να μην υπάρχει πανδημία ή στους ίδιους τους εργαζομένους τους, που δεν τους έχουν εξασφαλίσει το παραμικρό ώστε να προφυλαχθούν; Ούτε κανονική τηλεργασία, ώστε να προφυλαχθούν οι ομάδες που δουλεύουν στο πεδίο, με εναλλαγή της παρουσίας τους, ώστε να μην κολλήσει ο ένας τον άλλο. Ούτε συχνό ιατρικό έλεγχο, προκειμένου να εξασφαλιστεί η μη διασπορά του ιού άμεσα από κάποιον ασυμπτωματικό.
Ας σημειώσουμε κάτι στο σημείο αυτό. Στη φάση της πρώτης καραντίνας, οι ΜΚΟ είχαν το εξής πλάνο εργασίας για όσους πήγαιναν διά ζώσης στις δομές «φιλοξενίας»: α) μειωμένη παρουσία τόσο σε ημέρες εργασίας όσο και σε ώρες απασχόλησης, β) απαγόρευση ομαδικών δραστηριοτήτων και μαθημάτων και διεξαγωγή τους αποκλειστικά διαδικτυακά, γ) εξυπηρέτηση μόνο πολύ επειγουσών περιπτώσεων, δ) οργάνωση εργαζομένων σε ομάδες, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα να κολλήσει όλη η ομάδα από έναν φορέα του ιού.
Τότε όμως ήταν διαφορετικά. Δε διακυβεύονταν σοβαρά οικονομικά συμφέροντα. Σήμερα, αντιθέτως, βρισκόμαστε σε περίοδο σκληρών διαπραγματεύσεων για τις ΜΚΟ. Κι αυτές έχουν ήδη ξεκινήσει από τις αρχές του φθινοπώρου. Τα περισσότερα προγράμματα λήγουν τέλος του χρόνου κι αν θέλουν οι μηκυάρχες να τα ανανεώσουν (και μαζί τους να ανανεωθούν και τα διόλου ευκαταφρόνητα μηνιάτικα των διαφόρων στελεχών τους που –όλως τυχαίως– ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν πλήρως την τηλεργασία!), θα πρέπει να φροντίσουν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στο υπουργείο και στην πολιτική που έχει προ πολλού χαράξει για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού. Μόνο κριτήριο αποτελεί το κέρδος κι αυτό είναι εμφανές τώρα περισσότερο από ποτέ.
Πρόσφυγες και εργαζόμενοι είναι τα θύματα μιας απάνθρωπης πολιτικής που μετράει μόνο νούμερα και κρύβει τα χρόνια προβλήματα κάτω απ’ το χαλί. Πολιτικής που τελικά αποδεικνύεται και θα αποδεικνύεται πάντα ότι ασκείται τόσο από τις αστικές κυβερνήσεις όσο και από τις γιαλαντζί «ανθρωπιστικές» οργανώσεις. Ακόμα και σε καιρούς πανδημίας.
