Για μια ακόμα φορά το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας απέρριψε την αίτηση για υφ’ όρον απόλυση του Νίκου Μαζιώτη, μολονότι ο καταδικασμένος για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα πολιτικός κρατούμενος πληροί εδώ και καιρό όλες τις προϋποθέσεις που απαιτεί ο νόμος. Είναι η πέμπτη φορά που απορρίπτεται το σχετικό αίτημα του Ν. Μαζιώτη και η τρίτη που το συμβούλιο πάει κόντρα σε θετική εισαγγελική πρόταση.
Οπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Ν. Μαζιώτης, οι λόγοι της απόρριψης είναι καθαρά πολιτικοί-φρονηματικοί, επειδή αρνείται να κάνει δήλωση μετάνοιας. Εχουμε και άλλη φορά σημειώσει πως άλλο επαναστάτης αναρχικός, όπως ο Μαζιώτης, και άλλο νεοναζιστής εγκληματίας, όπως ο φιρερίσκος της ΧΑ Μιχαλολιάκος.
Παραθέτουμε κείμενο του Νίκου Μαζιώτη σχετικά με την τελευταία απόρριψη της αίτησης για αποφυλάκισή του. Επειδή στο κείμενο ο Ν. Μαζιώτης ασκεί κριτική σε δικηγόρους της πολιτικής αγωγής στη δίκη της ΧΑ, σχετικά με το «αμετανόητο», αναφερόμενος σε δήλωσή τους για τον Μιχαλολιάκο, παραθέτουμε στο τέλος το σχόλιό μας επ’ αυτού.
Νίκος Μαζιώτης: Για την τελευταία απόρριψη της αποφυλάκισής μου
Για 5η φορά το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας απέρριψε πρόσφατα το αίτημά μου για υφ’ όρων αποφυλάκιση παρά τη 3η διαδοχική θετική εισαγγελική εισήγηση. Μέσα στα τελευταία 2,5 χρόνια που έχω συμπληρώσει το όριο χορήγησης αναστολής κατά το νόμο, τα δικαστικά συμβούλια της Λαμίας, συμπεριλαμβανομένου και του συμβουλίου Εφετών Λαμίας που είχα προσφύγει μια φορά, έχουν απορρίψει συνολικά 6 φορές το αίτημά μου για υφ’ όρον αποφυλάκιση. Είναι πλέον πολύ πιθανόν ότι θα είμαι από τους ελάχιστους πανελλαδικά κρατούμενους –αν όχι ο μοναδικός– με ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης με την μέγιστη των 20 ετών κατά τον Π.Κ του 2019 που θα βγάλει όλη την ποινή χωρίς αναστολή. Και πιθανόν θα είμαι ο μόνος από τους δεκάδες πολιτικούς (αναρχικούς και άλλους) κρατούμενους που πέρασαν από τις φυλακές τα τελευταία 20 χρόνια με ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης, ο οποίος εξαιρείται από την υφ’ όρον αποφυλάκιση. Φυσικά, οι λόγοι της απόρριψης εξακολουθούν να είναι πολιτικοί-φρονηματικοί: ότι αρνούμαι να αναγνωρίσω ως εγκληματικές τις πράξεις για τις οποίες έχω καταδικαστεί, δηλαδή τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, όπως αναφέρει το πρόσφατο απορριπτικό βούλευμα, αλλά και το προηγούμενο του Σεπτεμβρίου του 2023.
Το ζήτημα της μετάνοιας για τους πολιτικούς αντιπάλους του πολιτικού-οικονομικού καθεστώτος έχει πλέον κατοχυρωθεί ιστορικά ως απαραίτητο κριτήριο και όρος για τη χορήγηση της υφ’ όρον αποφυλάκισης συνεχίζοντας έτσι την ιστορική παράδοση του ελληνικού κράτους σε άλλες εποχές, από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, τα χρόνια του εμφυλίου και της μετεμφυλιακής περιόδου μέχρι τη χούντα των συνταγματαρχών.
Βέβαια το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας έχει αποδείξει ότι έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά σε αυτές τις περιπτώσεις όπως αποδείχτηκε με την περίπτωση της πρόσφατης –αν και προσωρινής– αποφυλάκισης του ‘‘φύρερ’’ της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Σε μια χώρα και σ’ έναν τόπο που πολλοί δεν έχουν κοντή ιστορική μνήμη όπως θέλει και ελπίζει η κρατική εξουσία, το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας εκτέθηκε ανεπανόρθωτα κοινωνικά και αυτό δεν αναιρείται από το γεγονός ότι έγινε αναίρεση του βουλεύματος αποφυλάκισης από εφέτη εισαγγελέα μετά από κυβερνητική-πολιτική παρέμβαση.
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται η ιστορική παράδοση του ελληνικού κράτους και οι πολιτικές συμπάθειες αρκετών κρατικών οργάνων δεν κρύβονται. Οπως οι δοσίλογοι μετά το 1945, οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες, οι πρόγονοι της Χρυσής Αυγής, είχαν ευμενή μεταχείριση από το μετακατοχικό κράτος, ελάχιστοι από αυτούς δικάστηκαν και ακόμα λιγότεροι έμειναν στη φυλακή, έτσι και σήμερα βλέπουμε τους απογόνους τους να έχουν την ίδια ευμενή μεταχείριση από το σημερινό κράτος και τη ‘‘δικαιοσύνη’’ του. Από τους 28 καταδικασμένους της νεοναζιστικής οργάνωσης μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, 21 είναι ήδη ελεύθεροι ενώ στους υπόλοιπους δεν μένει σημαντικός χρόνος κράτησης. Αλλωστε είναι τα ‘‘δικά τους παιδιά’’. Δεν ήταν παρά ένας παρακρατικός μηχανισμός δηλαδή ένα παρακλάδι του ίδιου του κρατικού μηχανισμού που δρούσε για χρόνια, από τη δεκαετία του 1990, με την ανοχή της αστυνομίας και έκανε τη ‘‘βρώμικη’’ δουλειά του κράτους. Δηλαδή αντιμεταναστευτικά πογκρόμ και ρατσιστικές επιθέσεις, ξυλοδαρμούς, μαχαιρώματα, συνδρομή των ΜΑΤ σε συγκρούσεις με αναρχικούς υποδυόμενοι τους ‘‘αγανακτισμένους’’ πολίτες, επιθέσεις σε στέκια, καταλήψεις του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Παραδοσιακά πάντα το ελληνικό κράτος φερόταν με το γάντι στους παρακρατικούς, όπως σε αυτούς τους φασίστες, τους νοσταλγούς της χούντας των συνταγματαρχών που το 1978 έκαναν τυφλές βομβιστικές επιθέσεις στους κινηματογράφους Ρεξ και Ελλη επειδή πρόβαλαν ταινίες όχι πολιτικά ορθές κατ’ αυτούς, με περιεχόμενο όχι ‘‘εθνικόφρον’’. Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο μετέπειτα ‘‘φύρερ’’ της Χρυσής Αυγής. Το ίδιο είχε φερθεί και στους παρακρατικούς δολοφόνους –μέλη της ΟΝΕΔ-ΝΔ– του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα το Γενάρη του 1991 που είχαν πάρει εντολή να σπάσουν με ‘‘δυναμικό’’ τρόπο τις μαθητικές καταλήψεις εκείνης της περιόδου.
Τα δύο μέτρα και σταθμά της κρατικής ‘‘δικαιοσύνης’’ και συγκεκριμένα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λαμίας αποδεικνύονται και στην περίπτωση ενός άλλου ‘‘δικού τους τέκνου’’, όχι παρακρατικού αλλά πρώην εκπροσώπου του νόμου, του αστυνομικού δολοφόνου του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον οποίο το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας δεν ζήτησε ποτέ δηλώσεις μετανοίας ή απαξίας για την πράξη του όταν τον αποφυλάκισε το 2019. Και το ίδιο ισχύει και για το εφετείο Λαμίας όταν είχε γίνει αναίρεση το 2022 και είχε επιστρέψει στη φυλακή για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Και τώρα που επέστρεψε στη φυλακή μετά από δεύτερη αναίρεση του Αρείου Πάγου, το ζήτημα δεν είναι αν έχει μετανοήσει ή έχει εκδηλώσει φυσικά απαξία για τη δολοφονία που διέπραξε, αλλά για το ελαφρυντικό του ‘‘σύννομου’’ βίου που του χορηγήθηκε με το οποίο έσπασε την ποινή της ισόβιας και αποφυλακίστηκε με αναστολή. Ο δολοφόνος του Αλ. Γρηγορόπουλου ήταν ο μοναδικός από τους δεκάδες δολοφόνους της αστυνομίας από τη μεταπολίτευση και μετά που εξέτισε κάποια χρόνια στη φυλακή και αυτό λόγω της εξέγερσης του Δεκεμβρίου του 2008 και της κοινωνικής καταδίκης του εγκλήματός του. Γεγονότα τα οποία δεν μπορούσε να μην λάβει υπόψη το δικαστήριο που τον δίκασε. Οταν σε άλλες περιπτώσεις τα δικαστήρια αθώωναν τους δολοφόνους της αστυνομία π.χ. τον Μελίστα, δολοφόνο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά ή τους έριχναν στα μαλακά, δεν εκτίανε καθόλου ποινή ή εκτίανε ελάχιστη.
Επ’ ευκαιρίας όμως του γεγονότος στο ότι έχει πλέον κατοχυρωθεί η εκμαίευση της δήλωσης μετανοίας και απαξίας ως απαραίτητος όρος για την χορήγηση της αναστολής και της υφ’ όρον αποφυλάκισης για τους πολιτικούς αντιπάλους του πολιτικού-οικονομικού καθεστώτος, θα ήθελα να αναφερθώ στο πολιτικό σφάλμα που υπέπεσαν κάποιοι αριστεροί, όπως δικηγόροι της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, που μετά την προσωρινή αποφυλάκιση του αρχηγού της, μίλησαν και αυτοί για το ζήτημα της μη μετάνοιας του συγκεκριμένου, ευθυγραμμιζόμενοι με τον εισαγγελέα που για τον ίδιο λόγο είχε προτείνει την απόρριψη του αιτήματος της υφ’ όρον αποφυλάκισής του, αλλά και με τον εισαγγελέα εφέτη που έκανε την αναίρεση. Για να μην παρεξηγηθώ, να ξεκαθαρίσω ότι είναι τελείως διαφορετικό το ζήτημα ότι κάποιος πρέπει να συνεχίσει να εκτίει την ποινή του και εντελώς διαφορετικό το ζήτημα της μετάνοιας ως απαραίτητος όρος αποφυλάκισης. Η επίκληση της μη μετάνοιας από τους δικηγόρους σε αυτή την περίπτωση, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, ρίχνει νερό στον μύλο του κράτους στο να αρνείται για τους ίδιους λόγους την υφ’ όρον αποφυλάκιση σε εμάς τους αγωνιστές που είμαστε καταδικασμένοι για πράξεις του αντάρτικου πόλης, ένοπλης λαϊκής βίας και αντίστασης που διαχρονικά εντάσσονται στις πρακτικές του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος. Μάλιστα το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς γνωρίζουν την ιστορία των διώξεων της αριστεράς σε άλλες εποχές και το έχουν επικαλεστεί σε δίκες επαναστατικών-αντάρτικων οργανώσεων ως υπεράσπιση, κάνει το πολιτικό σφάλμα τους ακόμα μεγαλύτερο. Η επίκληση της μετάνοιας ως απαραίτητος όρος αποφυλάκισης δεν μπορεί να εφαρμόζεται επιλεκτικά. Ή εφαρμόζεται σε όλους ή δεν εφαρμόζεται καν. Ομως η γενική του εφαρμογή επιβεβαιώνει την πρακτική του κράτους σήμερα που έχει τη θεωρία-απάτη των δύο ‘‘άκρων’’ εξομοιώνοντας τη θεωρία και την προπαγάνδα τους στους νεοναζί με τους αγωνιστές του αντάρτικου πόλης, τους αναρχικούς, τους ακροαριστερούς, τους αντιφασίστες, όμως στην πράξη χαϊδεύει τους νεοναζί που είναι ‘‘δικά του παιδιά’’ και εξαντλεί την αυστηρότητά του στους πολιτικούς αντιπάλους του πολιτικού-οικονομικού καθεστώτος.
Επίσης το ζήτημα της μετάνοιας έχει μπει και στην ακρόαση του συμβουλίου Εφετών Χαλκίδας τον περασμένο Γενάρη στη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, όταν είχε γίνει αναίρεση –προφανώς με άνωθεν εντολή– του βουλεύματος της υφ’ όρον αποφυλάκισής της από τον αντιεισαγγελέα εφετών Χαλκίδας.
Το βούλευμα του συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας στο σκεπτικό της απόρριψης της υφ’ όρον αποφυλάκισής μου, επικαλείται επίσης ως λόγο την απαξία μου προς τη ‘‘δικαιοσύνη’’. Μια δικαιοσύνη όμως που χαϊδεύει φασίστες και νεοναζί, καταδικασμένους βιαστές που κυκλοφορούν ελεύθεροι και τυγχάνει να έχουν διασυνδέσεις με τη ΝΔ, που χαϊδεύει ρατσιστές δολοφόνους που κυκλοφορούν ελεύθεροι (υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου), που επιβραβεύει δολοφόνους αστυνομικούς της ομάδας Δίας (υποθέσεις Σαμπάνη, Φραγκούλη), που επίσης κυκλοφορούν ελεύθεροι, που συμπεριφέρεται με το γάντι στους βιαστές της υπόθεσης της 12χρονης του Κολωνού –όπου η εισαγγελέας Μαρία Ελένη Νικολού είχε προτείνει την απαλλαγή του βασικού κατηγορούμενου και είναι η ίδια που μας είχε αφαιρέσει την επιμέλεια του γιου μας και είχε διατάξει τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο του Παίδων–, μια ‘‘δικαιοσύνη’’ που συγκαλύπτει μαζικά κρατικά εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών ή του ναυαγίου της Πύλου, είναι συνεργός στο μεγαλύτερο μαζικό έγκλημα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας όπως τα μνημόνια, μια τέτοια ‘‘δικαιοσύνη’’ μόνο απαξία και ανυποληψία μπορεί να προκαλεί.
Πέρα όμως από την απόρριψη της υφ’ όρον αποφυλάκισης, το βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λαμίας αναφέρει ότι εκκρεμεί εις βάρος μου η άσκηση ποινικής δίωξης μετά από αναφορά του επικεφαλής διοικητή της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Δομοκού για απείθεια, υποτίθεται, σε νόμιμες εντολές του προσωπικού και απειλή άσκησης βίας κατά μελών του προσωπικού των φυλακών. Μάλιστα η πρόεδρος του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λαμίας, στην ακρόαση μέσω skype στις 15 Μαΐου για να εξεταστεί το αίτημά μου για υφ’ όρον αποφυλάκιση, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε στην ακρόαση ήταν να μου επιδείξει την εις βάρος μου αναφορά του διοικητή της εξωτερικής φρουράς, αποδεικνύοντας την προκατειλημμένη στάση της για την ήδη προειλημμένη απόφαση για απόρριψη της υφ’ όρον αποφυλάκισής μου. Αλλωστε ήταν πρόεδρος και στα δύο προηγούμενα συμβούλια που απέρριψαν την υφ’ όρον αποφυλάκισή μου.
Το επεισόδιο για το οποίο είχε γίνει αναφορά αφορούσε το γεγονός που είχα δημοσιοποιήσει στις 14 Μαΐου όταν αρνήθηκα να υποστώ έναν αναξιοπρεπή σωματικό έλεγχο από τα μέλη της εξωτερικής φρουράς των φυλακών. Δηλαδή, να βγάλω τα ρούχα μου προκειμένου να γίνει μεταγωγή μου στο νοσοκομείο Λαμίας για ορθοπεδική εξέταση. Η απείθεια αντιστοιχούσε στην άρνησή μου να υποστώ έναν τέτοιο αναξιοπρεπή σωματικό έλεγχο, ενώ η απειλή άσκησης βίας αφορούσε ότι ζήτησα τα στοιχεία των αστυνομικών της εξωτερικής φρουράς μετά την άρνησή τους να με μεταγάγουν στο νοσοκομείο Λαμίας για την εξέταση που είχε προγραμματιστεί. Ομως παρά το γεγονός ότι αθωώθηκα ομόφωνα από το πειθαρχικό συμβούλιο των φυλακών και για τις δύο ανυπόστατες και ψευδείς κατηγορίες και μάλιστα έγινε η μεταγωγή μου στο νοσοκομείο της Λαμίας μερικές μέρες αργότερα με τους όρους που ήθελα, δηλαδή χωρίς να υποστώ τον αναξιοπρεπή σωματικό έλεγχο που απαιτούσα, το συμβούλιο Πλημμελειοδικών αναφέρει ότι εκκρεμεί η άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον μου χωρίς όμως να υπάρχει –τουλάχιστον προς το παρόν– κάποια τέτοια ποινική διαδικασία εις βάρος μου. Σε αρκετές περιπτώσεις, πέρα από την πειθαρχική ποινή στη φυλακή για παραβιάσεις του ‘‘σωφρονιστικού’’ κώδικα, ασκείται στους κρατούμενους για τις ίδιες παραβάσεις επιπλέον ποινική δίωξη και γίνεται δίκη. Αν υπήρχε εις βάρος μου μια τέτοια διαδικασία, δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά μια μεθόδευση έτσι ώστε να κοπούν οι τακτικές άδειες που λαμβάνω τα τελευταία 2,5 χρόνια για όσο διάστημα εκκρεμεί μια τέτοια διαδικασία μέχρι να γίνει η δίκη. Γιατί ένα από τα κριτήρια χορήγησης των αδειών στη φυλακή είναι να μην εκκρεμεί ποινική διαδικασία είτε για κακούργημα είτε για πλημμέλημα το οποίο ενέχει πράξεις βίας ή απειλή άσκησης βίας, για τις οποίες αν καταδικαστεί ο κρατούμενος η ποινή του εκτίεται χωρίς συγχώνευση με την υπόλοιπη ποινή, δηλαδή μετά λήξεως. Πιθανόν κάτι τέτοιο θα ευχόταν και η πρόεδρος του συμβουλίου Πλημμελειοδικών της Λαμίας όταν το ανέφερε στο απορριπτικό βούλευμα.
Εχοντας ήδη εκτίσει 11,5 χρόνια καθαρά και μαζί με 3,5 χρόνια ευεργετικού υπολογισμού εργασίας σχεδόν 15 χρόνια, μου απομένουν 2,5 χρόνια στη φυλακή με τον υπολογισμό των ημερομισθίων. Θα έχω εκτίσει τότε το λιγότερο 14 χρόνια καθαρά στη φυλακή και μαζί με 6 χρόνια εργασίας θα έχω συμπληρώσει και τα 20 χρόνια ποινής μέχρι την τελευταία μέρα.
Μια έκτιση ποινής που με τον ισχύοντα ποινικό κώδικα για τους παλιούς κρατούμενους όπως εγώ –πριν την τελευταία αναθεώρησή του– θα προσεγγίσει την έκτιση ποινής ισόβιας κάθειρξης, όπου ο νόμος ορίζει τη δυνατότητα αναστολής στα 16 χρόνια, ποινή που αναλογεί σε καταδίκη για δολοφονία, κατηγορία για την οποία δεν έχω καταδικαστεί. Ηδη έχω εκτίσει δυσανάλογα μεγάλο διάστημα σε σχέση με τις κατηγορίες και την ποινή για την οποία έχω καταδικαστεί. Το κράτος και η ‘‘δικαιοσύνη’’ του στην περίπτωσή μου θεωρεί μεγαλύτερο έγκλημα ότι δεν αναθεωρώ τις απόψεις μου για τις πράξεις για τις οποίες έχω καταδικαστεί από τις ίδιες τις πράξεις. Το να αποφυλακιστώ όμως σε 2,5 χρόνια με λήξη ποινής χωρίς να έχω ‘‘σωφρονιστεί’’, χωρίς να μετανοήσω, χωρίς να απαξιώσω τις πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκα, αλλά εξακολουθώντας να έχω την άποψη ότι οι ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα ήταν δίκαιες, ότι πραγματοποιήθηκαν για το κοινωνικό καλό και προς όφελος της κοινωνικής-λαϊκής πλειοψηφίας –πράξεις που διαχρονικά εντάσσονται στις πρακτικές του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος–, θα αποδείξει την ολοκληρωτική τους αποτυχία, την ολοκληρωτική αποτυχία της κρατικής ‘‘δικαιοσύνης’’ και την ολοκληρωτική αποτυχία της φυλακής ως κατασταλτικού θεσμού να με κάνει να αλλάξω εκβιαστικά τις θέσεις μου και το φρόνημά μου γι’ αυτά που έχω καταδικαστεί.
Είναι ήδη ηττημένοι και αποτυχημένοι.
Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα
Δ΄ πτέρυγα φυλακές Δομοκού
Στις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος
Σε σχέση με το «αμετανόητο», θέλουμε καταρχάς να θυμίσουμε τη δική μας θέση, όπως την παρουσιάσαμε στις 2 Μάη, σε άρθρο με τίτλο Πρόκληση η αποφυλάκιση του φίρερ των νεοναζιστών δολοφόνων.
Μιλώντας πολιτικά, η πρόκληση είναι αυταπόδεικτη. Μιλώντας νομικά, πρέπει να διευκρινιστούν κάποια πράγματα, για να μη γίνεται σπέκουλα.
Η αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου δεν ήταν υποχρεωτική, επειδή συμπλήρωσε τα 3/5 της ποινής. Τυπικά είχε αυτό το δικαίωμα, ουσιαστικά η αίτησή του έπρεπε να απορριφθεί.
-
- Γιατί ο Μιχαλολιάκος εξακολουθεί να μιλάει για «πολιτική δίωξή» του και να υπερασπίζεται το έργο της εγκληματικής νεοναζιστικής συμμορίας.
- Γιατί οι νεοναζιστές εξακολουθούν να δρουν και να διαπράττουν ύπουλες επιθέσεις εναντίον αντιφασιστών και μεταναστών, επομένως ο αρχηγός τους είναι ύποπτος για την τέλεση νέων εγκληματικών πράξεων.
- Γιατί στη δίκη του δεύτερου βαθμού, που είναι σε εξέλιξη, ο Μιχαλολιάκος (και τα υπόλοιπα στελέχη του πολιτικού συμβούλιου της νεοναζιστικής συμμορίας) αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μεγαλύτερης ποινής για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, καθώς μετά από πίεση του αντιφασιστικού κινήματος και των συνηγόρων υποστήριξης της κατηγορίας ασκήθηκε έφεση από τον εισαγγελέα Εφετών.
- Γιατί πάντοτε υπάρχει το ενδεχόμενο να κατηγορηθούν ο φιρερίσκος και η παρέα του στον ηγετικό πυρήνα της ΧΑ για ηθική αυτουργία στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν, στις απόπειρες ανθρωποκτονίας των αιγύπτιων ψαράδων και στις άλλες πράξεις για τις οποίες έχουν καταδικαστεί μέλη των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Ο Μιχαλολιάκος και η ηγετική ομάδα καταδικάστηκαν για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Το δικαστήριο του πρώτου βαθμού (Α’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, απόφαση 2644/2020) έκρινε ότι εγκληματική οργάνωση είναι η ΧΑ ως κόμμα. Επομένως, ο φίρερ και οι λοιποί διευθύνοντες την εγκληματική οργάνωση είναι ηθικοί αυτουργοί σε όλα τα εγκλήματα των ταγμάτων εφόδου, τα οποία -όπως έκρινε η απόφαση 2644/2020- διοικούνταν με στρατιωτική ιεραρχική οργάνωση και πειθαρχία από την ηγετική ομάδα και δεν έκαναν τίποτα χωρίς την υπόδειξή της ή την έγκρισή της.
- Γιατί το δικαστήριο της ουσίας, το Α’ Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, έχει απορρίψει όλα τα αιτήματα αποφυλάκισης των νεοναζιστών, κρίνοντας ότι είναι ύποπτοι για διάπραξη νέων εγκλημάτων. Και αιτήματα ηγετικών στελεχών, όπως ο Λαγός και ο Κασιδιάρης, και αιτήματα μελών των ταγμάτων εφόδου.
O N. Mαζιώτης αναφέρεται, προφανώς, στην εξής δήλωση των συνηγόρων υπεράσπισης της κατηγορίας της οικογένειας του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα:
«Η αποφυλάκιση με χρήση των ευεργετικών διατάξεων έκτισης ποινής του νεοναζί αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης η οποία “μάτωσε” την ελληνική κοινωνία και δημοκρατία διαπράττοντας συστηματικά κακουργηματικές και πλημμεληματικές αξιόποινες πράξεις, συνιστά μέγιστη προσβολή των θυμάτων της Χρυσής Αυγής και των οικογενειών τους, καθώς και για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι δεδομένο ότι ο εν λόγω καταδικασθείς για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης δεν έχει επιδείξει κανένα ίχνος μεταμέλειας από την καταδίκη του έως και σήμερα. Είναι επίσης δεδομένο ότι η εγκληματική δραστηριότητα του νεοναζί εγκληματία ξεκίνησε το μακρινό 1978 και συνεχίστηκε για 35 έτη μέχρι να φτάσουμε στη δολοφονία του Παύλου, η οποία και οδήγησε στη σύλληψή του.
Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, πώς ένας τέτοιος αμετανόητος νεοναζί εγκληματίας με ηγετική εγκληματική δράση, ο οποίος λίγες ώρες μετά την πρωτόδικη καταδίκη του δήλωνε “υπερήφανος για τις Ιδέες μου, για τις οποίες αγωνίστηκα από ηλικίας 15 ετών, από το 1972, επί 48 ολόκληρα χρόνια…” και του οποίου οι ναζιστικές ιδέες σύμφωνα με το σκεπτικό της καταδικαστικής αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου αποτέλεσαν το κίνητρο της εγκληματικής δράσης της Χ.Α. κατά όσων έκρινε ως αντιφρονούντες, των πολιτικών και ιδεολογικών αντιπάλων της και των μεταναστών, κρίθηκε από την ελληνική δικαιοσύνη ως μη ύποπτος τελέσεως νέων αξιόποινων πράξεων.
Ενόσω συνεχίζεται η διαδικασία του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου και τα θύματα της Χ.Α παλεύουν για τη δικαίωσή τους, το εν λόγω βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου προκαλεί και δοκιμάζει τις αντοχές τους. Αναμένουμε από τις ανώτατες εισαγγελικές αρχές της Πολιτείας να πράξουν δεόντως τα δικονομικώς δυνατά και να προσβάλουν το βούλευμα αποφυλάκισης του Νίκου Μιχαλολιάκου, ενόψει και της απορριπτικής πρότασης του εισαγγελέα προς το συμβούλιο, η οποία δεν έγινε δεκτή.
Μάιος 2024
Θοδωρής Θεοδωρόπουλος
Χρύσα Παπαδοπούλου
Ελευθερία Τομπατζόγλου
Μαρίνα Δαλιάνη
Αργύρης Συρίγος».
Αν και θα μπορούσε να λείπει η αναφορά στο «αμετανόητο», όμως δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτή δεν τοποθετείται σε κάποια γενική νομική βάση, αλλά σε ένα συγκεκριμένο και σαφές πλαίσιο που έχει να κάνει με τον ναζισμό, με την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία του Μιχαλολιάκου και τη συνέχιση της λειτουργίας της ΧΑ ως εγκληματικής συμμορίας, με κίνητρο της εγκληματικής δράσης της τον εθνικοσοσιαλισμό.
Αυτή η αντίληψη, η καταγεγραμμένη και στην ιστορική απόφαση 2644/2020 του Α’ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που καταδίκασε τη νεοναζιστική συμμορία της ΧΑ, διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή και την παραπάνω δήλωση των συνηγόρων. Αυτή αποτελεί τον πυρήνα της. Ας μην διογκώνουμε τα πράγματα σε «όγκους» που δεν τους αντιστοιχούν.
Εξάλλου, και πριν από την υπόθεση Μιχαλολιάκου και την παραπάνω δήλωση, τα αστικά δικαστικά συμβούλια απέρριψαν σωρεία αιτήσεων πολιτικών κρατούμενων για υφ’ όρον απόλυση, με το επιχείρημα της «μη μετάνοιας». Για τον μεν Δημήτρη Κουφοντίνα σκαρφίστηκαν το νομικό τερατούργημα ότι διέπεται από τον νέο Ποινικό Κώδικα, όμως για άλλους καταδικασμένους για την υπόθεση 17Ν, όπως ο Σάββας Ξηρός και ο Αλ. Γιωτόπουλος, μολονότι δέχτηκαν ορθώς ότι διέπονται από τον προηγούμενο Ποινικό Κώδικα, εντούτοις απέρριψαν τις αιτήσεις αποφυλάκισής τους με την επίκληση του «αμετανόητου». Είναι τα δυο μέτρα και δύο σταθμά, όπως ορθώς επισημαίνει και ο Ν. Μαζιώτης.
