«Η κινητοποίηση της Ελληνικής Αστυνομίας δεν είχε να κάνει με την αποκατάσταση της τάξης και την αντιμετώπιση έκνομων ενεργειών, αλλά αντίθετα, υπαγορεύτηκε από έναν σαφή πολιτικό στόχο: την εκκένωση, με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού, ενός κοινωνικού και πολιτιστικού κέντρου, που εδώ και 22 χρόνια λειτουργεί χωρίς κερδοσκοπικά κριτήρια, έχει δε να επιδείξει πολυετή αντιφασιστική δράση και δράση αλληλεγγύης στους μετανάστες». Αυτά ανέφεραν -μεταξύ πολλών άλλων- βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσαν ερώτηση στον Δένδια, στις 3 Γενάρη του 2013, όταν τα ΜΑΤ εκκένωναν με νυχτερινή επιχείρηση τη «Βίλα Αμαλίας». «Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, δεν θα τους επιτρέψουν για πολύ ακόμα να μετατρέπουν τις γειτονιές μας σε κατεχόμενες περιοχές και τις πόλεις μας,σε σύγχρονα φρούρια. Οι μέρες της αυθαιρεσίας και του ακροδεξιού τσαμπουκά με κρατικό μανδύα,είναι λίγες και μετρημένες» κατέληγε δριμεία ανακοίνωση της Νεολαίας Συνασπισμού.
Τέσσερα χρόνια από τότε, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τη σκυτάλη απ' αυτή της ΝΔ και οργανώνει νυχτερινές επιχειρήσεις στη «Βίλα Ζωγράφου» και σε ένα άδειο κτίριο του Ερυθρού Σταυρού στην Αχαρνών, στο οποίο είχαν εγκατασταθεί περισσότεροι από 100 σύριοι πρόσφυγες. Ιδια η αστυνομική επιχείρηση (νυχτιάτικα, για να υπάρξει αιφνιδιασμός), ίδια και η επιχειρηματολογία. Το ένα κτίριο το ήθελε ο δήμος Ζωγράφου για να κάνει Ωδείο, το άλλο κτίριο το ήθελε ο Ερυθρός Σταυρός για να οργανώσει δομή για προσφυγόπουλα (για να πέφτει το παραδάκι, όχι να φιλοξενούνται αφιλοκερδώς πρόσφυγες).
Κάποιοι ενδεχομένως να εξεπλάγησαν από το πανομοιότυπο του πράγματος. Εμείς καθόλου. Κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Μια κυβέρνηση που εφαρμόζει πιστά τη μνημονιακή πολιτική, μια κυβέρνηση που έχει στους κόλπους της ένα ακροδεξιό, εθνικιστικό, θρησκόληπτο μόρφωμα, μια κυβέρνηση που κάνει συνεχώς ανοίγματα στα πιο συντηρητικοποιημένα κοινωνικά στρώματα, μια κυβέρνηση που επιδιώκει το άπλωμα του κοινωνικού συντηρητισμού, γιατί αυτός δρά ανασταλτικά στην ανάπτυξη των κοινωνικών αντιστάσεων, θα έκανε και αυτό το «άνοιγμα» στους «νοικοκυραίους», αποδεικνύοντας ότι δε διαφέρει στο παραμικρό από όλες τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις. Την εποχή της μνημονιακής βαρβαρότητας δεν υπάρχουν περιθώρια για στοιχειώδεις έστω δημοκρατικές και κοινωνικές ευαισθησίες.
Τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, τις καταλήψεις, πρέπει να τις υπερασπιστούμε. Να μην αφήσουμε σπιθαμή κοινωνικού «εδάφους» ανυπεράσπιστη. Να έχουμε κατά νου, όμως, ότι αυτό δεν είναι ένα καθήκον που μπορούμε να φέρουμε σε πέρας «στρατιωτικά». Πολιτικά και κοινωνικά μπορούμε να κερδίσουμε. Δείχνοντας ανάγλυφα στην εργαζόμενη κοινωνία (ακόμα κι όταν αυτή αισθάνεται ηττημένη), ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι αυτοί που μας χτυπούν. Τι υπερασπιζόμαστε εμείς και τι υπερασπίζονται τα όργανα της αστικής εξουσίας.
YΓ. Οι επιθέσεις στην Κατάληψη «Στρούγκα» στη Νέα Φιλαδέλφεια (και στην παρακείμενη Λαϊκή Συνέλευση) είναι άλλης τάξης. Δεν οργανώθηκαν από την κυβέρνηση, αλλά από το επιτελείο ενός καπιταλιστή που θέλει να επιβάλει τον τρόμο στην περιοχή, για να μην υπάρξει κοινωνική αντίσταση στα καταστροφικά του σχέδια. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, όμως, να διακρίνουμε τον κοινό παρονομαστή: ο καπιταλιστής και οι μπράβοι του δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αν δεν είχαν τις πλάτες της κυβέρνησης και του αστικού κρατικού μηχανισμού, που αυτή διαχειρίζεται. Γι’ αυτό και είναι επιβεβλημένο να είμαστε όλοι σήμερα στην πορεία από το σταθμό του ΗΣΑΠ στα Ανω Πατήσια (6μμ) προς την Κατάληψη Στρούγκα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν είναι απλά ζήτημα τιμής για το κίνημα. Είναι πολλά περισσότερα…