Υμνοι στην αστυνομοκρατία και την καταστολή αναπέμπονται από όλα τα ΜΜΕ, μετά τις αστυνομικές ανακοινώσεις για την εξάρθρωση ενός μεγάλου κυκλώματος του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος, που κατηγορείται και για την απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου. Ανεξάρτητα από την κατάληξη αυτής της ιστορίας, που «βρομάει» από μακριά ασφαλίτικο φούσκωμα, εκείνο που ενδιαφέρει τους προπαγανδιστές του συστήματος είναι να πειστεί ο ελληνικός λαός πως το κράτος ενδιαφέρεται για την «ασφάλεια του πολίτη», γι’ αυτό και ο «πολίτης» πρέπει να δεχτεί την παρακολούθηση όλων των τηλεφώνων, την αστυνομοκρατία στους δρόμους, τους κουκουλονόμους και όλα τα συναφή. Ομως, η ανασφάλεια του εργαζόμενου δεν προέρχεται από τις οργανωμένες συμμορίες, που στο κάτω-κάτω δεν ασχολούνται με ψιλικατζίδικες δουλειές, αλλά από την ανεργία, την απειλή της απόλυσης, το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, τη λιτότητα στις κρατικές κοινωνικές δαπάνες, τη φορομπηξία κ.λπ. Μπορεί οι «Παναγόπουλοι» να θέλουν ασφάλεια έναντι εκείνων που κάνουν με παράνομο τρόπο αυτό που οι ίδιοι κάνουν νόμιμα (αλήθεια, ποιος θα μιλήσει για την ομηρία των εργαζόμενων στα κάτεργα των καπιταλιστών;), όμως οι εργαζόμενοι άλλη ασφάλεια πρέπει να εξασφαλίσουν. Οποιος εργαζόμενος πέφτει στη λούμπα που στήνουν τα παπαγαλάκια του συστήματος βγάζει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια.