Αλλος ένας νεκρός προστέθηκε στη μαύρη λίστα των ανθρώπων που έχουν χάσει τη ζωή τους στη Μόρια της Λέσβου. Μετά τον Σεπτέμβρη του 2019, που είχαμε νεκρούς μια μητέρα με το βρέφος της, και μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες, ξέσπασε και πάλι πυρκαγιά το μεσημέρι της Δευτέρας στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένα εξάχρονο παιδί.
Οπως και τον Σεπτέμβρη, έτσι και τώρα η φωτιά πήρε γρήγορα έκταση (φυσικά και θα πάρει έκταση μια φωτιά που βρίσκει καύσιμη ύλη σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό) και ταυτόχρονα η Πυροσβεστική δεν κατάφερε να προσεγγίσει άμεσα το σημείο (επίσης φυσικά, αφού δεν μπορούσε καν να αποχωρήσει ο κόσμος άμεσα για να μην κινδυνεύουν κι άλλες ζωές. Πού να μπει άραγε και το όχημα της Πυροσβεστικής για να κάνει ό,τι απαιτείται;).
Πλέον κανένας δεν μπορεί να έχει αυταπάτες. Το ελληνικό κράτος είναι ο πραγματικός δολοφόνος αυτών των ανθρώπων. Δε χρειάζονται πανεπιστημιακές γνώσεις και πτυχία για να καταλάβει κάποιος ότι όταν στοιβάζεις έτσι τόσες χιλιάδες ανθρώπους θα πρέπει να περιμένεις ότι με το παραμικρό που θα συμβεί θα έχεις νεκρούς. Κι αυτό δεν είναι απλά ένα κακό σενάριο. Είναι μια πραγματικότητα. Ηταν και θα συνεχίσει να είναι όσο παραμένει έτσι η κατάσταση. Και είναι εξοργιστικό να βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, που είναι οι υπεύθυνοι για τους θανάτους αυτούς, να απευθύνουν «ειλικρινείς» συλλυπητήριες δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να σκίζουν τα ιμάτιά τους όταν η Τουρκία τους κατηγορεί ότι σκοτώνουν κόσμο στα σύνορα. Γιατί είναι οι ίδιοι που μετρούν την ανθρώπινη ζωή διαφορετικά, είναι οι ίδιοι που κάνουν πλάτες στα φασισταριά να κυκλοφορούν άνετα, είναι οι ίδιοι δολοφόνοι.
Το θέμα, μέσα στον όλο πανικό και την υστερία με τον κοροναϊό (για το θέμα «πρόσφυγες και κοροναϊός» γράφουμε ξεχωριστά), πέρασε ως δεύτερη είδηση και κανένα Μέσο δεν ασχολήθηκε περαιτέρω, λειτουργώντας για ακόμη μια φορά ως δεκανίκι του πολιτικού συστήματος, ξεπλένοντας τους θύτες. Δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό.
Αλλος ένας θάνατος. Περισσότερες καταστροφές. Τι άλλο πρέπει να συμβεί σ’ αυτούς τους ανθρώπους εκεί, που ζουν την απόλυτη εξαθλίωση και ταπείνωση, που αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, για να μεταβληθούν τα πράγματα έστω και λίγο προς το καλύτερο; Η κατάσταση «ουρλιάζει» από μόνη της. Ο απεγκλωβισμός δεν πρέπει πλέον να γίνει άμεσα, έπρεπε να γίνει χθες.