Με κλούβες κάθετα στο δρόμο και ΜΑΤ ακροβολισμένα τριγύρω, «υποδέχτηκαν» τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ την πορεία αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά, που ξεκίνησε το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης από τα Προπύλαια με προορισμό την Κουμουνδούρου. Η εικόνα της «υγειονομικής ζώνης», που ορίστηκε από κλούβες και Ματάδες, κατέδειξε και στο συμβολικό επίπεδο την εικόνα ενός κόμματος εξουσίας που δε συνεχίζει απλώς την αντιλαϊκή οικονομική και κοινωνική πολιτική των προκατόχων του, αλλά συνεχίζει αδιατάρακτα και τη «μαύρη» πολιτική τους στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Οι μάσκες έχουν πέσει πλέον και η ποντιοπιλατική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του υπουργείου Δικαιοσύνης, δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν. Οι δυο υπάλληλοι του υπουργείου Δικαιοσύνης (διεύθυνση και κοινωνική υπηρεσία της φυλακής) ψήφισαν την τελευταία φορά να πάρει άδεια ο Δ. Κουφοντίνας, που διανύει τον 15ο χρόνο φυλάκισής του. Διαφώνησε η εισαγγελέας και η διαφωνία της έχει το χαρακτήρα βέτο. Ομως δεν είναι το υπουργείο που επιλύει τη διαφωνία, αλλά πάλι ο δικαστικός μηχανισμός. Αυτό προβλέπει ο νόμος Δένδια. Κι αυτόν τον νόμο τον διατηρεί αλώβητο ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις αλλαγές που έκανε στο καθεστώς των φυλακών. Γιατί είναι ένας νόμος προορισμένος να στερήσει το δικαίωμα της άδειας από τους πολιτικούς κρατούμενους και από τους «ζωηρούς» κοινωνικούς κρατούμενους.
Ο δικαστικός μηχανισμός δεν κρύβεται. Στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα και του Κ. Γουρνά δε χρησιμοποίησε τίποτα νομικισμούς (εξαντλήθηκαν και τα σχετικά περιθώρια, άλλωστε). Επικαλείται ευθέως τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και τους ζητά να κάνουν δήλωση αποκήρυξης των απόψεών τους και δήλωση νομιμοφροσύνης απέναντι στο αστικό καθεστώς. Ετσι, ωμά και απροκάλυπτα. Χωρίς να προβλέπεται πουθενά στο σωφρονιστικό τους κώδικα, αλλά με το δικαστικό μηχανισμό να λειτουργεί σαν το μακρύ εκδικητικό χέρι της αστικής εξουσίας.
Μπορεί κάποια περίοδο να κυριάρχησαν οι αυταπάτες για το τι προτίθεται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ (δεν ήταν ο μοναδικός τομέας που παρήγαγε αυταπάτες, άλλωστε), όμως αυτό έχει τελειώσει. Το κίνημα αλληλεγγύης έχασε πολύ χρόνο, ας μη χάσει άλλον. Στους αναμφισβήτητα δύσκολους καιρούς που ζούμε, οφείλουμε να κάνουμε το ζήτημα των αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους οργανικό στοιχείο του ευρύτερου κινήματος πάλης ενάντια σε όλες τις εκφάνσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.