♦ Για την έκδοση αυτών των αποφάσεων σημαντικό ρόλο έπαιξε το κίνημα αλληλεγγύης που έκανε αισθητή την παρουσία του από τη μέρα της σύλληψης των πέντε φοιτητών μέχρι τις μέρες που συνεδρίασαν τα συμβούλια. Αλληλέγγυοι μέσα στην αίθουσα, έξω στο δρόμο, φίλοι, συμφοιτητές, μέλη πολιτικών οργανώσεων ήταν εκεί. Ενα κίνημα αλληλεγγύης που πιστώνεται εξολοκλήρου το αποτέλεσμα. Ενα κίνημα που, παρά τη γενικότερη ηττοπάθεια, επέδειξε τα απαραίτητα αντανακλαστικά.
♦ Το δεύτερο συμπέρασμα είναι το ξεμπρόστιασμα, και μάλιστα με τον πιο αισχρό τρόπο, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που έδωσε τα διαπιστευτήριά της στο διεθνή κατασταλτικό μηχανισμό. Κι εδώ δεν έχουμε αδικήματα όπως εμπόριο ναρκωτικών, αλλά διαδηλωτές! Για πρώτη φορά είδαμε στη χώρα μας ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης για διαδηλωτές που βρέθηκαν σε πορεία με συγκρούσεις και που χωρίς να έχουν πιαστεί επ’ αυτοφώρω να κάνουν κάτι, συλλαμβάνονται βγαίνοντας από μία κατάληψη στο Μιλάνο. Μιλάμε δηλαδή για την πλήρη στοχοποίηση, την πλήρη σκοπιμότητα, τον ορισμό της πολιτικής δίωξης.
Οι επάξιοι συνεχιστές της μνημονιακής πολιτικής ήρθε ο καιρός να μας θυμίσουν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δώσουν ανθρώπους βορά σε κατά πολύ βαρύτερα ποινικά καθεστώτα, υπακούοντας σ’ ένα γενικότερο ευρωπαϊκό κατασταλτικό κανόνα. Γιατί όλοι του συναφιού τους γνωρίζουν ότι η περίοδος χάριτος κάποια στιγμή θα τελειώσει και φροντίζουν να καλύψουν τα νώτα τους. Τι καλύτερο λοιπόν από μια δίωξη πέντε φοιτητών, αλλοδαπών, που και κατασταλτικά θα αντιμετωπίσουν βαριές ποινές χωρίς το παραμικρό στοιχείο και προληπτικά θα δώσουν το σήμα «καθήστε ήσυχα γιατί αλλιώς σας περιμένει η προφυλάκιση-καταδίκη-φυλακή κλπ»;
Από άποψη πολιτικής στόφας των ανθρώπων που χειρίστηκαν την υπόθεση δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό. Στη μεν Ιταλία, τα μίντια και οι εφημερίδες είχαν βουίξει πριν καν εκδοθούν τα εντάλματα, ότι βρέθηκαν οι ένοχοι (πέντε Ελληνες και πέντε Ιταλοί), φωτογραφίες με πρόσωπα έπαιζαν παντού και ο αστυνομικός διευθυντής του Μιλάνου έδινε συνέντευξη Τύπου επιβεβαιώνοντας τα ανάλογα! Στην Ελλάδα απ’ την άλλη, η κυβέρνηση ένιπτε τας χείρας της. Ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης δε δέχτηκε ούτε να συνομιλήσει με τους γονείς, δείχνοντας πόσο γελοίοι και υποκριτές είναι οι συριζαίοι. Ας μην ξεχνάμε ότι ο συγκεκριμένος υπουργός έχει πάρει ήδη τα γαλόνια του από την υπόθεση του Ν. Ρωμανού και των εκπαιδευτικών αδειών, αλλά και των μεταρρυθμίσεων που πέρασε κάτω απ’ το τραπέζι με τον πρόσφατο νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης.
♦ Πολιτικοί απατεώνες, όμως, δεν είναι μόνο αυτοί που κάθονται σε κυβερνητικούς ή υπουργικούς θώκους αλλά και κάτι άλλοι, ξεχασμένοι, που μια χαρά έκαναν τη «δουλίτσα» όταν χρειάστηκε. Αναφερόμαστε στους ευρωβουλευτές που «παρέλασαν» στις δικαστικές αίθουσες ως μάρτυρες υπεράσπισης των πέντε εκζητούμενων. Αλλοι στον πρώην ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη ΛΑΕ, άλλοι «ανεξάρτητοι». Δε θα κατακρίνουμε αυτή την επιλογή, δεν είναι αυτός ο στόχος του σχολίου, όμως οφείλουμε να πούμε ότι κάτι τύποι σαν τον Ν. Χουντή ή τη Σ. Σακοράφα γνωρίζουν ότι τέτοιες περιπτώσεις κάνουν το αναγκαίο ρετούς στο πολιτικό τους προφίλ και δε διστάζουν να το εκμεταλλευτούν. Ξέρουν ότι μπορούν να βγάλουν πολιτική υπεραξία και το κάνουν.
Μίλησαν για στατιστικές που δείχνουν ότι το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης είναι ένας θεσμός δυσλειτουργικός (δηλαδή αν ήταν λειτουργικός θα έπρεπε να εφαρμοστεί;), ότι υπάρχει έντονη «αντίδραση» στους κόλπους του ευρωκοινοβουλίου για τη στάση των ιταλικών αρχών, ότι η Ευρώπη παρακολουθεί στενά το θέμα και ζητά αλλαγές στο νομικό καθεστώς του ευρωπαϊκού εντάλματος και άλλα τέτοια «ενδιαφέροντα».
♦ Μολονότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα σ’ αυτή τη σύντομη ανασκόπηση να αναφερθούμε με λεπτομέρειες στο νομικό σκεπτικό που αναπτύχθηκε από τους συνηγόρους υπεράσπισης, δεν μπορούμε να μην πούμε για τους εισαγγελείς που συνέχισαν την παράδοση του κλάδου τους και σ’ αυτή την υπόθεση. Εισαγγελείς που ανέβηκαν στην έδρα σαν μπάτσοι, με στυγνή διάθεση δίωξης. Που απέδειξαν ότι τους πολίτες, στο όνομα των οποίων προτείνουν, τους έχουν γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Οτι στη ζυγαριά τους βαραίνει περισσότερο το γόητρο της διεθνούς αστικής έννομης τάξης και όχι τα δικαιώματα του κατηγορούμενου-εκζητούμενου.
♦ Οι δύο εισαγγελείς έκαναν θετικές προτάσεις ως προς την έκδοση. Οι δικαιολογίες – «αιτιολογήσεις» τους μηδαμινές. Ενα κήρυγμα για την Ευρώπη που είναι σπίτι μας, που διαφυλάττει μια δίκη δίκαιη και σύμφωνη με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες και για μια ιταλική δημοκρατία από τις πρωτοπόρες και πιο σημαντικές στα ευρωπαϊκά πράγματα. Δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τα νομικά επιχειρήματα, με την επ’ αόριστον προφυλάκιση (και όχι 18μηνη) που ισχύει στην Ιταλία, με τον κακουργηματικό χαρακτήρα των πράξεων (που εδώ είναι πλημμεληματικός), με την κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας λόγω της δημοσίευσης στοιχείων και φωτογραφιών και τόσα άλλα που ειπώθηκαν από τους συνηγόρους. Ο τρίτος εισαγγελέας πρότεινε να μην εκδοθεί ο πέμπτος φοιτητής, γιατί… το είπαν οι δύο προηγούμενες αποφάσεις! Το απόλυτο μηδέν και ο απόλυτος ραγιαδισμός.
♦ Τέλος, για να τοποθετούμε τα πράγματα στις διαστάσεις τους, δεν οφείλουμε τίποτα στους δικαστές που εξέδωσαν τις απορριπτικές αποφάσεις. Εκαναν το αυτονόητο, το ελάχιστο από τη θέση τους. Νομικά είχαν τα επιχειρήματα που χρειάζονταν και κοινωνικά είχαν ξεκάθαρη στάση εναντίωσης στην έκδοση. Αυτά τα εντάλματα, αν γίνονταν δεκτά, θα ήταν ένα ακόμα φορτίο για την ήδη επιβαρυμένη ελληνική κοινωνία. Θα ήταν ένα ακόμα χτύπημα με άγνωστες συνέπειες. Αυτό στάθμισαν και οι διάφοροι κρατικοί παράγοντες. Το στίγμα δόθηκε όμως. Και είναι η ανελέητη δίωξη ακόμα και για ήσσονος σημασίας πράγματα.
♦ Είναι χρέος όλου του λαού όχι μόνο να θέτει αναχώματα αλλά να προβάλλει αντιστάσεις και να κερδίζει το έδαφος που έχασε λίγο-λίγο εδώ και χρόνια. Η μάχη των «5» κερδήθηκε προς το παρόν. Εμείς θα πούμε, αν τελικά διωχθούν εδώ, ότι πρέπει να αθωωθούν ομόφωνα και απ’ όλες τις κατηγορίες. Οσο για τις μάχες που έρχονται, με πιο επίκαιρη αυτή του Ασφαλιστικού, ας πάρουμε μαθήματα απ’ τις μικρές μας νίκες. Ας απαντήσουμε, επιτέλους, όπως απαιτεί η επίθεση που δεχόμαστε.