Ωχ αδερφέ, ποιος θα ασχοληθεί τώρα με την περίπτωση μιας 42χρονης κρατούμενης που ξεψύχισε στη φυλακή. Τί ήταν στο κάτω-κάτω; Μια ξεπεσμένη «τσατσά» ήταν, που δεν είχε ούτε 700 ευρώ για να εξαγοράσει την ποινή της. Εκανε αίτηση αποφυλάκισης για λόγους υγείας. Της την απέρριψαν φυσικά. Ψέματα λέει, σκέφτηκαν οι δικαστές. Κι αυτή πέθανε πάνω σε μια κρίση επιληψίας. Στη φυλακή, ούτε καν στο νοσοκομείο κρατουμένων. Χωρίς κανείς να της προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. Και τί έγινε; Μια «παστρικιά» λιγότερη. Σε λίγες μέρες η περίπτωσή της θα έχει ξεχαστεί. Ουδείς θα ενδιαφερθεί να ζητήσει ευθύνες. Η Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης έκλεισε το φάκελο, χωρίς να διατάξει καμιά παραπέρα έρευνα. Από ποιους να ζητήσει ευθύνες, άλλωστε, από τους δικαστές που δεν την αποφυλάκισαν ή από τον εισαγγελέα που δεν την έστειλε στο νοσοκομείο;
Και η κοινωνία μας; Βουβή, γονατισμένη, παραδομένη στα προβλήματά της, βουτηγμένη στις προκαταλήψεις και τον κοινωνικό ρατσισμό, φενακισμένη από τα δόγματα της κυρίαρχης ιδεολογίας, δεν στρέφει καν το βλέμμα στα σύγχρονα κολαστήρια που τα ονομάζουν κατ’ ευφημισμόν «σωφρονιστικά καταστήματα». Λες και οι έγκλειστοι σ’ αυτά ανήκουν στις κυρίαρχες τάξεις και όχι στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ακόμα και οι ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά και πολιτικά έχουμε τις ευθύνες μας. Πιεσμένοι από παντού, αδύναμοι, με τόσα μέτωπα μπροστά μας, παραβλέπουμε κάποια απ’ αυτά, ειδικά εκείνα που είναι «ζόρικα», γιατί μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις γενικότερες κοινωνικές προκαταλήψεις. Ομως, στα κολαστήρια μαρτυρούν «δικοί μας» άνθρωποι, όχι αντίπαλοι.