Πώς αλλιώς εκτός από εκδικητικότητα μπορεί να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά του υπουργείου Δικαιοσύνης απέναντι στον πολιτικό κρατούμενο Κώστα Γουρνά; Ζήτησε το αυτονόητο και χρειάστηκε να κάνει 22 μέρες απεργία πείνας (μαζί με τον συγκρατούμενό του Νίκο Μαζιώτη) για να γίνει δεκτό το αίτημα, που στο ενδιάμεσο είχε απορριφθεί.
Ο Γουρνάς ζήτησε το αυτονόητο: να μεταταχτεί από τα Τρίκαλα στον Κορυδαλλό, για να μην μπαίνουν τα μόλις 22 μηνών δίδυμά του στην ταλαιπωρία και τον κίνδυνο ενός τόσο μεγάλου ταξιδιού, για να τα δει και να τον δουν μια φορά το μήνα. Ας αφήσουμε που ως υπόδικος είχε έναν επιπλέον λόγο, αφού πρέπει να συνεργαστεί με τους συνηγόρους του. Οταν ξεκίνησε την απεργία πείνας, έχοντας τη στήριξη του Μαζιώτη αλλά και πολλών ακόμη κρατούμενων που έκαναν αποχή από το συσσίτιο, για να του σπάσουν το ηθικό έστειλαν σχεδόν αμέσως απορριπτική απάντηση στο αίτημά του, στο οποίο επί πέντε μήνες απαξιούσαν να απαντήσουν. Οταν είδαν ότι είναι αποφασισμένος να μην κάνει πίσω, τον άφησαν να ξεπεράσει τις 20 μέρες, να ταλαιπωρηθεί όσο περισσότερο γινόταν και μετά, λίγο πριν αρχίσουν τα χοντρά προβλήματα υγείας, έκαναν δεκτό το αίτημά του. Αυτή είναι εκδικητικότητα που ισοδυναμεί με βασανιστήριο.
