Σύμβολο λευτεριάς, αγνό στεφάνι,
το αίμα σου που εχύθη Μπελογιάννη
Μωυσής Ζαλόσνια
Ξημερώματα Κυριακής, 30 Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με τους Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη και Δημήτητρη Μπάτση φορτώνονται σε ένα καμιόνι και μεταφέρονται από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο στο Γουδή. Στις 4:12’ εκτελούνται. Η προκλητική εκτέλεση ημέρα Κυριακή, μέρα που ούτε οι ναζί κατακτητές έκαναν εκτελέσεις, είναι η κορυφή της πυραμίδας μιας σειράς αποφάσεων και πράξεων της «κεντρώας» κυβέρνησης των Σοφοκλή Βενιζέλου-Νικόλαου Πλαστήρα, που αποδεικνύουν την πλήρη της ευθυγράμμιση με τους Αμερικάνους και τη ντόπια μοναρχοφασιστική αστική τάξη. Φανατικός υπέρμαχος της εκτέλεσης του Μπελογιάννη ήταν και ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο αργότερα επονομασθείς «γέρος της δημοκρατίας», γεγονός που δεν προκαλεί εντύπωση, μιας και ήταν ο ίδιος που ενώ την ημέρα που εορταζόταν η απελευθέρωση της Αθήνας υποσχόταν «λαοκρατία» λίγο καιρό αργότερα αιματοκύλησε το λαό της Αθήνας (Δεκέμβρης 1944).
Ο Νίκος Μπελογιάννης ανήκει στη «φουρνιά» των κομμουνιστών που αφιέρωσαν τη ζωή τους για μια κοινωνία σοσιαλιστική. Το ήθος και το μεγαλείο είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την πορεία του. Γεννημένος στην Αμαλιάδα οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ το 1934, όταν σπούδαζε Νομική στη Αθήνα. Η κομματική του δράση θα συνοδευτεί από την αποβολή από την Νομική και από μια σειρά φυλακίσεων, εξοριών και βασανιστηρίων. Την περίοδο της κατοχής απέδρασε από την Αθήνα, όπου είχε μεταφερθεί για λόγους υγείας, και πήρε μέρος στην αντίσταση ενάντια στους ναζιφασίστες κατακτητές. Εγινε, καπετάνιος του ΕΛΑΣ και αναδείχτηκε σε ικανό στρατιωτικό και πολιτικό στέλεχος. Στον ΔΣΕ υπηρέτησε ως πολιτικός επίτροπος της 10ης μεραρχίας και το 1949 πέρασε τα σύνορα με το τελευταίο στρατιωτικό απόσπασμα καθώς του είχε ανατεθεί να οργανώσει αντεπιθέσεις αντιπερισπασμού για να βοηθηθούν τα εγκλωβισμένα τμήματα του ΔΣΕ στη Μακεδονία.
Η όλη του πορεία ως ένας ικανότατος και έμπιστος αγωνιστής είναι αυτή που οδήγησε την ηγεσία του ΚΚΕ να πάρει την απόφαση να τον στείλει στην Ελλάδα για κομματική δουλειά τον Ιούνη του 1951. Η επιλογή Μπελογιάννη μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Εκείνη τη περίοδο, ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ στην Ελλάδα, τον οποίο καθοδηγούσε ο Νίκος Πλουμπίδης, είχε σαρωθεί από τους χαφιέδες. Ο Μπελογιάννης ανέλαβε ως αποστολή να δημιουργήσει νέο παράνομο μηχανισμό, ξεκομμένο από τον προηγούμενο που είχε διαβρωθεί. Μια τόσο δύσκολη αποστολή απαιτούσε και έναν άνθρωπο άξιο να την αναλάβει. Η ηγεσία του ΚΚΕ βρήκε στο πρόσωπο του Νίκου Μπελογιάννη αυτό το στέλεχος που είχε όλες τις ικανότητες να τη φέρει σε πέρας. Τελικά δεν τα κατάφερε, κάτι που βέβαια δε μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αξία του ως παράδειγμα αγωνιστή και κομματικού στελέχους. Τον συνέλαβαν στις 20 Δεκέμβρη του 1951.
Η στάση του μπροστά στο αμερικανόδουλο αστικό δικαστήριο ήταν αντάξια όλης της προηγούμενης πορείας του στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Στάση-παράδειγμα αγωνιστή και ανθρώπου που δεν ξεχνάει ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, ακόμα και την ώρα που ο θάνατος κρέμεται πάνω από το κεφάλι του, τις ΑΡΧΕΣ του. Αυτές τις αρχές που τον γαλούχησαν και δεν τις πρόδωσε ούτε την ύστατη στιγμή απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δύο δίκες που ακολούθησαν ξεσήκωσαν παγκόσμιες αντιδράσεις και μια σειρά κινητοποιήσεων υπέρ της αθώωσης του Μπελογιάννη και των συγκατηγορούμενών του. Χαρακτηριστικό είναι ότι η κυβέρνηση έλαβε πάνω από 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, που ζητούσαν την αθώωση των κατηγορούμενων. Πολλοί επώνυμοι της εποχής, όπως ο Πολ Ελιάρ, ο Ζαν Κοκτό, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ναζίμ Χικμέτ και πολλοί ακόμα τάχθηκαν στο πλευρό του Μπελογιάννη. Ακόμα και ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων έκανε παρέμβαση στην οποία δήλωσε : «Εχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Το πρόσωπο του Νίκου Μπελογιάννη και ο «μύθος» που το συνοδεύει δεν έμειναν βέβαια ανεκμετάλλευτα από τους ρεβιζιονιστές του Περισσού, που μέχρι και σήμερα εξακολουθούν να καπηλεύονται και να κηλιδώνουν τους αγώνες και την ιστορία του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ. Ομως, για να είμαστε τίμιοι, στην ιστορική καπηλεία του ονόματος του Μπελογιάννη δεν έχει το μονοπώλιο ο Περισσός. Η ομπρέλα είναι μεγάλη και μπορείς να δεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους «αριστερούς» μέχρι και «έγκριτους ιστορικούς» και δημοσιογράφους από το αστικό φάσμα. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι και για προσωπικό όφελος, αλλά σε όλους αυτούς υπάρχει ένα κοινό σημείο. Αυτό δεν είναι άλλο από τη χυδαία και ανιστόρητη επίθεση στον Νίκο Ζαχαριάδη, στο πρόσωπο του οποίου χτυπούν το ΚΚΕ και το ελληνικό επαναστατικό κίνημα.
Η χρησιμοποίηση του κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη για να χτυπηθεί το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα είναι κάτι παραπάνω από εξοργιστική, πόσο μάλλον όταν αυτοί που το κάνουν τις περισσότερες φορές δηλώνουν αριστεροί. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς όλους, η ιστορική αλήθεια είναι μία και όσο και να προσπαθούν να την κρύψουν, κάποιοι κάτω από τόνους λάσπης, αυτή δεν κρύβεται. Και η αλήθεια αυτή λέει ότι από τη στιγμή που ο Νίκος Μπελογιάννης εντάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ ως και το θάνατό του ποτέ δεν έπαψε να το εμπιστεύεται και να το τιμά. Την ίδια στάση κράτησε και το ΚΚΕ απέναντί του.
ΥΓ. Το ζήτημα Ζαχαριάδη – Πλουμπίδη, με το οποίο κάνουν σπέκουλα όλες οι τάσεις του αστικού φάσματος, προκειμένου να χτυπήσουν το επαναστατικό ΚΚΕ, θα αναλυθεί κάποια στιγμή σε ξεχωριστό άρθρο.