Τι ήθελε η ΓΣΕΕ στο μέγαρο Μαξίμου; Να προβάλλει τα αιτήματα των εργαζόμενων, απαντούν οι γραφειοκράτες. Και από πότε τα εργατικά αιτήματα διεκδικούνται σε εθιμοτυπικές συναντήσεις με τους πρωθυπουργούς; Από τότε που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία εγκατέλειψε ακόμη και τον στοιχειώδη οικονομίστικο διεκδικητισμό και μετατράπηκε σε μια θεσμική, ολοκληρωτικά αστικοποιημένη δύναμη. Ο Καραμανλής από τη μεριά του είχε κάθε λόγο να επιδιώκει μια συνάντηση με τη ΓΣΕΕ. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Την ώρα που οι «πραίτορες» έπνιγαν στα χημικά τους κρητικούς αγρότες στο λιμάνι του Πειραιά, αυτός συναντιόταν με τη ΓΣΕΕ και συζητούσε σε ψηλό θεσμικό επίπεδο «τα προβλήματα των εργαζόμενων», βγάζοντας προς τα έξω την εικόνα ενός ηγέτη που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο στις συνθήκες της κρίσης.
Και βέβαια, υπήρξε τομή στις θέσεις κυβέρνησης-ΓΣΕΕ: οι «αντοχές της οικονομίας», τις οποίες κανένα από τα δύο μέρη δεν θέλει να ξεπεράσει. Η ΓΣΕΕ, η οποία υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται για αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων, δεν δίστασε να υποβάλει και στον Καραμανλή το αίτημα για τη δημιουργία «ειδικού ταμείου ενίσχυσης επιχειρήσεων». Αμα σωθούν οι επιχειρήσεις που περνούν προβλήματα, θα σωθούν και οι εργάτες, αυτή είναι η φιλοσοφία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Οταν βγήκαν από τη συνάντηση, ο μεν Πουπάκης μοίρασε δήλωση που υμνούσε τον Καραμανλή, ο δε Παναγόπουλος δήλωσε με νόημα ότι «χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση που να αντιπροσωπεύει τη θέληση του ελληνικού λαού για την έξοδο από την κρίση» (μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, δηλαδή). Τα υπόλοιπα, οι φλυαρίες για «μεγάλες κινητοποιήσεις» είναι για τους λίγους αφελείς που απέμειναν στους κόλπους των εργαζόμενων. Οι πολλοί δεν πιστεύουν λέξη απ’ όσα λένε οι γραφειοκράτες, όμως δεν έχουν (ακόμα) το κουράγιο να σταθούν στα πόδια τους και να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.
