Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, μέσα στη βδομάδα η κυβέρνηση θα δημοσιοποιήσει το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Ηδη έχουν διαφανεί οι στόχοι της προπαγάνδας της. Θέλει να περάσει την ιδέα ότι το νομοσχέδιο αυτό δεν είναι ό,τι χειρότερο, αφού δεν θίγει τα γενικά όρια ηλικίας, ούτε το ύψος των συντάξεων, αλλά πλήττει ορισμένες μόνο κατηγορίες ασφαλισμένων. Με βάση αυτή την ιδέα καλλιεργείται το «διαίρει και βασίλευε». Τι σε νοιάζει εσένα για τους μηχανικούς, τους γιατρούς και τους δικηγόρους; Αφού δεν σε πιάνει η ρύθμιση για τις γυναίκες με ανήλικα παιδιά, γιατί να απεργήσεις και να χάσεις μεροκάματα; Και πάει λέγοντας.
Οσοι πέφτουν θύματα της κυβερνητικής προπαγάνδας και κάνουν τέτοιες σκέψεις δεν έχουν καταλάβει την ουσία του Ασφαλιστικού και τις στοχεύσεις των συνεχών αλλαγών. Δε βλέπουν ότι όλα είναι αλυσίδα: σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Ποιες είναι οι βασικές στοχεύσεις των συνεχών ανατροπών που βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και 18 χρόνια και θα συνεχιστούν και τα επόμενα χρόνια; Θα λέγαμε ότι είναι δύο:
α) Να εξαφανιστεί κάθε όριο ηλικίας που είναι κάτω από τα 65, ώστε στη συνέχεια να έχουμε γενική τάση αύξησης και πάνω από τα 65 (χωρίς τις «εθελοντικές» φιοριτούρες). Ηδη, με το νόμο Σιούφα οι μετά το 1992 εργαζόμενοι πήγαν άνδρες-γυναίκες στα 65 (60 στα ΒΑΕ). Με το νέο νόμο ετοιμάζονται να «σπρώξουν» προς τα πάνω μερικές ακόμα κατηγορίες. Υστερα από λίγο θα επιχειρήσουν να απεντάξουν την πλειοψηφία των επαγγελμάτων από τα ΒΑΕ.
β) Να εξισωθούν οι ασφαλιστικές παροχές στον κοινό παρονομαστή της αθλιότητας. Αυτό το στόχο εξυπηρετούν οι συγχωνεύσεις (όχι μόνο στην κύρια, αλλά και στην επικουρική σύνταξη και στους κλάδους υγείας), όπως και το ανακάτεμα ελλειμμάτων και πλεονασμάτων. Μόλις ολοκληρωθεί η οργανωτική πλευρά, θα αρχίσουν οι παρεμβάσεις για την εξίσωση των όρων ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που φυσικά θα γίνεται προς τα κάτω.
Αν, λοιπόν, δούμε το Ασφαλιστικό κάτω απ’ αυτό το πρίσμα και όχι μέσα από τον παραμορφωτικό φακό που στήνει η κυβερνητική προπαγάνδα, θα καταλάβουμε ότι κάθε ρύθμιση μας αφορά όλους. Γιατί κάθε ρύθμιση, ακόμα και η πιο επιμέρους, ακόμη και αυτή που αφορά μια μικρή κατηγορία εργαζόμενων, υπηρετεί την ενιαία στρατηγική των δυνάμεων του κεφάλαιου.
Κατά συνέπεια, θα πρέπει να παραμεριστεί κάθε συντεχνιακή αντίληψη, να πεταχτεί στα σκουπίδια η θεωρία περί «προνομιούχων» και μη, περί θιγόμενων και μη, και να ενωθούμε σ’ ένα ενιαίο μέτωπο. Ενα μέτωπο των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας, αλλά και των εργαζόμενων μικροαστών, με στόχο να μπει ο πρώτος φραγμός και ν’ ανοίξει ο δρόμος για κατακτήσεις.
