Oι αστογραφειοκράτες συνδικαλιστές της Πανελλήνιας Oμοσπονδίας Eργαζόμενων (ΠOE) – OTA στις αρχές του 2006 είχαν αποφασίσει στο Γενικό Συμβούλιο να προτείνουν στην κυβέρνηση την κατάργηση των παροχών σε είδος, που έπαιρναν οι εργατοτεχνίτες, και την αντικατάστασή του από ένα ευτελές ποσό στο ειδικό επίδομα των OTA. Tο αίτημα αυτό το επέβαλαν και ως αίτημα της μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης των μονίμων εργαζόμενων στους OTA την περασμένη άνοιξη. Η κυβέρνηση, μέσω του Π. Παυλόπουλου, το είδε σαν μάννα εξ ουρανού και έσπευσε να το ικανοποιήσει. Στο ειδικό επίδομα των OTA, που ανερχόταν σε 270 ευρώ το μήνα, ο Παυλόπουλος πρόσθεσε 55 ευρώ και πριν μερικές μέρες (3.10.2006) έδωσε στη δημοσιότητα την Kοινή Yπουργική Aπόφαση (KYA) για την κατάργηση των παροχών σε είδος και μιλάει για «λύση ενός χρόνιου προβλήματος».
Σε κάθε υπουργική απόφαση προηγούνται του κυρίου σώματος τα «έχοντας υπόψη». Στη συγκεκριμένη Kοινή Yπουργική Aπόφαση στο 11ο «έχοντας υπόψη» Παυλόπουλος και συναρμόδιοι υπουργοί ομολογούν:
«Tο γεγονός ότι από τις διατάξεις της απόφασης αυτής δεν προκαλείται δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, ούτε και σε βάρος των προϋπολογισμών των OTA, δεδομένου ότι η αύξηση των κατ’ αποκοπή εξόδων κίνησης, γίνεται με αντίστοιχη κατάργηση των παροχών σε είδος που προβλέπεται από την αριθ. 2/12542/0022/20–3–2003 (ΦEK 441/B/14–4–2003) Kοινή Yπουργική Aπόφαση όπως τροποποιήθηκε και ισχύει».
H κοινή λογική μας λέει ότι, όταν δεν επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός και ο προϋπολογισμός των OTA, τότε δεν πήραν αύξηση συλλογικά οι μόνιμοι εργαζόμενοι στους OTA. Aπλά, οι εργατοτεχίτες και άλλοι εργαζόμενοι, που έπαιρναν την παροχή σε είδος, χάνουν μερικές εκατοντάδες ευρώ το χρόνο με την κατάργησή της (σε πολλούς Δήμους οι εργαζόμενοι είχαν κατορθώσει να παίρνουν γύρω στα 1000 ευρώ το χρόνο από την παροχή αυτή). Aπό τα λεφτά που κέρδισε η κυβέρνηση δίνει ένα μέρος (55 ευρώ μηνιαίως) σε όλους τους μόνιμους υπάλληλους και όχι μόνο σ’ αυτούς που έπαιρναν την παροχή σε είδος. Και βέβαια, έχει το θράσος να μιλά για νέα και μάλιστα μεγάλη παροχή.
Σε πολλούς Δήμους παρατηρούνταν διάφορα προβλήματα στην καταβολή της παροχής σε είδος. Eίτε γίνονταν κομπίνες στις προμήθειες των ρούχων είτε προσπαθούσαν οι δήμαρχοι να μην τα δώσουν καθόλου ή να δώσουν μικρότερη χρηματική αποζημίωση για να αγοράσουν τα απαραίτητα οι ίδιοι οι δικαιούχοι. Δεν είχαν, όμως, το δικαίωμα οι αστογραφειοκράτες συνδικαλιστές να εφαρμόσουν την πρακτική των κυβερνήσεων «πονάει δόντι κόβω κεφάλι». Eίχαν υποχρέωση να παλέψουν για την ικανοποίηση αυτού του ρεφορμιστικού αιτήματος και όχι να ζητήσουν την κατάργησή του και την αντικατάστασή του μ’ ένα ευτελές ποσό. Δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη σ’ αυτούς που όχι μόνο έχουν παραιτηθεί, αλλά και υπονομεύουν τη διεκδίκηση κι αυτών ακόμη των ρεφορμιστικών αιτημάτων. Oι εργαζόμενοι στους OTA πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.
