«Μεταξύ εργοδοτών και ατόμων που έχουν συμπληρώσει το 15ο έτος μέχρι και το 18ο έτος της ηλικίας τους, δύνανται να καταρτίζονται ειδικές συμβάσεις μαθητείας, μέχρι ενός (1) έτους, με σκοπό την απόκτηση δεξιοτήτων. Οι εν λόγω μαθητευόμενοι λαμβάνουν το εβδομήντα (70) τοις εκατό του κατώτατου ημερομισθίου ή μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ( Ε.Γ.Σ.Σ.Ε) και ασφαλίζονται στον κλάδο ασφάλισης ασθενείας σε είδος και 1% κατά του κινδύνου ατυχήματος».
Αυτά προβλέπει το άρθρο 8 του Προεδρικού Διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις, που θα ψηφιστεί τελικά ως τμήμα του ασφαλιστικού νομοσχέδιου. Είναι κι αυτή μια ρύθμιση του Μνημόνιου πλήρους παράδοσης του ελληνικού λαού στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.
Παιδιά που θα έπρεπε να φοιτούν στο σχολείο (έχει στοιχειώσει το αίτημα για δεκατετράχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση – 2 χρόνια νηπιαγωγείο, 6 χρόνια δημοτικό, 6 χρόνια γυμνάσιο-λύκειο) προσφέρονται ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό στους καπιταλιστές. Χωρίς καν το βασικό μεροκάματο και βέβαια χωρίς ασφάλιση.
Από τα 15 μέχρι τα 18 χρόνια, δουλειά χωρίς ασφάλιση με το 70% του βασικού. Από τα 19 μέχρι τα 21, δουλειά με ασφάλιση και με το 80% του βασικού. Από τα 22 μέχρι τα 25, δουλειά με το 85% του βασικού μισθού. Και μη μας πείτε ότι η «μαθητεία» θα κρατάει μόνο ένα χρόνο. Ετσι προβλεπόταν και για τα stage, όμως με διαδοχικές ανανεώσεις έφταναν και ξεπερνούσαν τα τρία χρόνια.
Και βέβαια, όπως ακριβώς γινόταν και με τα stage, δεν θα πρόκειται για μαθητεία, αλλά για κανονική εργασία. Μέχρι 6 ώρες την ημέρα και 30 την εβδομάδα για τους δεκαπεντάρηδες και δεκαεξάρηδες, κανονικό 8ωρο-40ωρο για τους δεκαεφτάρηδες και τους δεκαοχτάρηδες. Ερμαια στα χέρια των αφεντικών. Παιδιά-σκλάβοι: «Τα άτομα αυτά, με εξαίρεση τις διατάξεις για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων, δεν υπόκεινται στις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας» (από το ίδιο άρθρο του ΠΔ)!
Στόχος δεν είναι μόνο η εξασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης, αλλά και η διαμόρφωση χαρακτήρων υποταγμένων στη λογική της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων. Σε μια ηλικία που οι νέοι πρέπει να έρχονται αντιμέτωποι με την κατάκτηση της γνώσης, σε μια ηλικία που γνωρίζουν τα πρώτα συλλογικά σκιρτήματα, θα αλυσοδένονται στην καπιταλιστική παραγωγή, για να γνωρίσουν την εκμετάλλευση του αφεντικού και τη βαρβαρότητα του επιστάτη.
Αυτό είναι το πρότυπο των «αναμορφωτών» της Ελλάδας. Ετσι αντιλαμβάνονται το «χρυσό μέλλον του έθνους», όπως αποκαλούν τη νεολαία.
