Ο Καραμανλής με γενικολογίες καλλιεργεί κλίμα εφησυχασμού
Αν καλούμασταν με ένα σύντομο τίτλο να περιγράψουμε την εμφάνιση του Καραμανλή στη Βουλή χθες το πρωί, θα γράφαμε πολιτική αλητεία.
Είναι πολιτική αλητεία να μιλάς για κρίση της κοινωνικής ασφάλισης, να «φωτογραφίζεις» ως υπεύθυνες τις ασφαλιστικές παροχές των εργαζόμενων (η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων παίρνει συντάξεις κάτω από 600 ευρώ το μήνα!) και να μη βρίσκεις να πεις μια λέξη για τη διαρκή πολύχρονη ληστεία σε βάρος των Ταμείων. Μια λέξη έστω για την εξαφάνιση των αποθεματικών τους, που τα άρπαξε το κράτος και τα μοίρασε στους καπιταλιστές.
Είναι πολιτική αλητεία να κινδυνολογείς επί 35 λεπτά και στο τέλος να περιγράφεις τα μέτρα που προτίθεσαι να πάρεις, με μορφή παραπλανητικών τίτλων, διάρκειας ενός λεπτού συνολικά.
Είναι πολιτική αλητεία να περιγράφεις την επέλαση ενάντια στο ασφαλιστικό καθεστώς των μητέρων με ανήλικα παιδιά, μιλώντας για «πρωτοποριακά μέτρα προστασίας της μητρότητας».
Είναι πολιτική αλητεία να ετοιμάζεσαι να περάσεις ένα ακόμη αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και να προσπαθείς να αποκοιμίσεις τους εργαζόμενους με γενικολογίες και κούφιους βερμπαλισμούς, που μόνο οι ειδικοί μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν.
Είναι πολιτική αλητεία να ζητάς προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων, να κρέμεται το πανελλήνιο από τα χείλη σου, περιμένοντας ν’ ακούσει τα συγκεκριμένα μέτρα του νομοσχέδιου που έχεις ήδη έτοιμο στο συρτάρι σου και συ να μη λες τίποτα συγκεκριμένο, να μη προσθέτεις τίποτα καινούργιο σ’ αυτά που εδώ και τόσους μήνες επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένα γραμμόφωνα οι υπουργοί σου.
Με την ανεκδιήγητη Φάνη Πάλλη-Πετραλιά δεν θ’ ασχοληθούμε. Ο Καραμανλής έχει τη ρητορική ικανότητα να τονίζει τους βερμπαλισμούς του και να δίνει την ψευδαίσθηση ότι κάτι λέει, ακόμα κι όταν δε λέει τίποτα. Αυτή δεν την έχει. Ετσι, ακούσαμε το μακρύ μονόλογο μιας «θείτσας» που διαβάζει κάτι που θολά μόνο το καταλαβαίνει.
♦ Επιδιώκουν αιφνιδιασμό
Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση έχει έτοιμο το νομοσχέδιο. Οι άξονες που με απατηλά λόγια περιέγραψε ο Καραμανλής αυτό επιβεβαιώνουν. Ενα ασφαλιστικό νομοσχέδιο θέλει λεπτομερή νομοτεχνική επεξεργασία, επομένως η συγκεκριμενοποίηση αξόνων σημαίνει ότι οι πολιτικές αποφάσεις έχουν παρθεί και η νομοτεχνική επεξεργασία έχει ολοκληρωθεί. Ξέρουν πολύ καλά ποια Ταμεία θα συγχωνευτούν και πού, ποια όρια ηλικίας (πέραν των γενικών) θα αυξηθούν κ.λπ. Γιατί, λοιπόν, ούτε ο Καραμανλής ούτε η Πετραλιά μίλησαν συγκεκριμένα;
Η απάντηση είναι απλή. Γιατί φοβούνται την οργή των εργαζόμενων. Φοβούνται ότι αυτή η οργή θα μετατραπεί σε αγωνιστικό-διεκδικητικό κίνημα. Και θέλουν να κερδίσουν χρόνο. Να κερδίσουν χρόνο ώστε να παρουσιάσουν αιφνιδιαστικά το νομοσχέδιο και να το ψηφίσουν μέσα σε μια βδομάδα, ώστε να κυριαρχήσει η λογική του «αναποτελεσματικού αγώνα».
Πότε θα φέρουν το νομοσχέδιο; Στις αρχές Μάρτη, ψιθυρίζουν στ’ αυτιά των δημοσιογράφων κυβερνητικά στελέχη. Αρα άμεσα. Αρα το έχουν έτοιμο. Ο ίδιος ο Καραμανλής περιέγραψε το τέλος του «διαλόγου», λέγοντας ότι αυτός έγινε στη Βουλή (σε εκείνες τις τρεις γελοίες κοινές συνεδριάσεις των Επιτροπών Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων, επί Μαγγίνα), έγινε με τους «κοινωνικούς εταίρους» (εννοεί τις εθιμοτυπικού τύπου συναντήσεις της Πετραλιά, όπου δεν άνοιγε τα χαρτιά της και απλά προσπαθούσε να «ψαρέψει» αντιδράσεις»), συνεχίστηκε μ’ αυτή την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση και θα ολοκληρωθεί κατά τη συζήτηση του νομοσχέδιου στη Βουλή.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, είναι πανέτοιμη, η κυβέρνηση κρατάει κλειστά τα χαρτιά της, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αιφνιδιάσει με μια διαδικασία που θα θυμίζει το ναζιστικό «μπλιτς κριγκ» (αστραπιαίος πόλεμος). Αρα, η εργατική τάξη δε μπορεί να περιμένει, η εργατική τάξη πρέπει ν’ απαντήσει άμεσα.
♦ Στην πάγια αντεργατική κατεύθυνση
Σε μια σημαντική αποστροφή της ομιλίας του, ο Καραμανλής απένειμε τα εύσημα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις της περιόδου 1990-92 (πρωταγωνιστές οι Σουφλιάς και Σιούφας, στελέχη και της σημερινής κυβέρνησης), μιλώντας για «τολμηρές μεταρρυθμίσεις», χωρίς τις οποίες σήμερα δεν θα υπήρχε δυνατότητα να πληρωθούν συντάξεις.
Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν, βέβαια, τι έγινε μ’ αυτούς τους αντιασφαλιστικούς νόμους. Αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας, μειώθηκαν οι συντάξεις, μειώθηκε ακόμα και αυτή η εξευτελιστική κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ κ. λπ. Τίποτα, κανένας τομέας, καμιά ασφαλιστική παροχή δεν έμεινε άθικτη. Πού πήγαν όλ’ αυτά που έχασαν οι εργαζόμενοι; Στις τσέπες των καπιταλιστών, μέσω του κράτους. Γιατί αυτοί είχαν καταληστεύσει τα αποθεματικά των Ταμείων και έσβησαν με μια μονοκοντυλιά την υποχρέωση να επιστρέψουν τουλάχιστον τα κλεμμένα. Οι δικές τους τσέπες έμειναν άθιχτες και πλήρωσαν το κάγκελο οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, με το πετσόκομμα στοιχειωδέστατων ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους.
Συνεχίζοντας, ο Καραμανλής χαρακτήρισε άτολμη την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που διαδέχτηκαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δηλαδή, πολύ θα ήθελε τα αντιασφαλιστικά μέτρα που πάρθηκαν επί ΠΑΣΟΚ (χτύπημα του ασφαλιστικού της ΔΕΗ, καθιέρωση του φιλανθρωπικού βοηθήματος ΕΚΑΣ αντί για την επαναφορά της κατώτερης σύνταξης στα 20 βασικά ημερομίσθια, νόμος Ρέππα, που άνοιξε το δρόμο για τις σημερινές ρυθμίσεις) να είχαν συμπληρωθεί μ’ αυτά που θα πάρει ο ίδιος σήμερα. Δικαιολογημένο το παράπονό του, αλλά εκείνο που εμείς πρέπει να κρατήσουμε είναι η εμμονή στην ίδια αντεργατική-αντιασφαλιστική κατεύθυνση. Η επιβεβαίωση για μια ακόμη φορά πως η αντιασφαλιστική επίθεση είναι διαρκής και εξελίσσεται με τη μορφή σκυταλοδρομίας μεταξύ των κυβερνήσεων. Το τωρινό νομοσχέδιο δεν θα είναι το τελευταίο.
♦ Το τυρί…
Τηρώντας την παράδοση των αστών πολιτικών, ο Καραμανλής προσπάθησε να δολώσει με μπόλικο τυρί τη φάκα που στήνει για τους εργαζόμενους.
Είπε πολλά για τη «διατήρηση των τεσσάρων βασικών αρχών-παραδοχών» του ασφαλιστικού συστήματος (διατήρηση των τριών πυλώνων: κύρια σύνταξη, επικουρική σύνταξη, επαγγελματικά ταμεία – κρατική εγγύηση συντάξεων και λοιπών παροχών – δημόσιος, υποχρεωτικός και αναδιανεμητικός χαρακτήρας του συστήματος – όχι αύξηση των γενικών ορίων συνταξιοδότησης, όχι αύξηση των εισφορών, όχι μείωση των συντάξεων). Ομως, αυτές οι διακηρύξεις έχει φανεί εδώ και χρόνια ότι είναι μπούρδες. Στο όνομά τους έχουν γίνει όλες οι μέχρι τώρα αντιασφαλιστικές ανατροπές, στο όνομά τους θα επιχειρηθεί να γίνουν και οι επόμενες.
Για να κρύψει τους πραγματικούς σκοπούς των συγχωνεύσεων Ταμείων, που απασχόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του, είπε πολλά και διάφορα για εκσυγχρονισμούς, οικονομία στις λειτουργικές δαπάνες, καλύτερες επενδύσεις κ.λπ. Υποστήριξε δε, ότι κάθε σημερινό Ταμείο θα είναι αυτόνομο μέσα στο ενιαίο Υπερταμείο. Ομως, όπως και άλλη φορά έχουμε γράψει, άλλα λέει η πείρα. Θυμηθείτε ότι οι κυβερνήσεις άρπαζαν τα αποθεματικά του επικουρικού ΕΤΑΜ, για να καλύψουν τα ελλείμματα του κλάδου κύριας σύνταξης του ΙΚΑ. Κι όταν ήρθε η ώρα να τα επιστρέψουν, τα υποτίμησαν σε λιγότερο από το μισό. Με τον ίδιο τρόπο καλύπτονται ελλείμματα του ΙΚΑ αρπάζοντας κονδύλια του ΟΕΚ, του ΟΕΕ και του ΟΑΕΔ, που εισπράττει για λογαριασμό τους το ΙΚΑ. Με τον ίδιο τρόπο τα πλεονάσματα κάποιων από τα συγχωνευθέντα Ταμεία θα χρησιμοποιηθούν για να καλυφθούν τα ελλείμματα κάποιων άλλων. Γι’ αυτό γίνεται η συγχώνευση.
Για τις συγχωνεύσεις έχουμε ως δεδομένο αυτό το οποίο γίνεται με τα Ταμεία που συγχωνεύτηκαν στο ΙΚΑ. Για τους νέους εργαζόμενους ισχύουν οι όροι και προϋποθέσεις του ΙΚΑ και όχι του παλιού Ταμείου.
Ανήγγειλε ο Καραμανλής πομπωδώς τη δημιουργία Ασφαλιστικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης των Γενεών, για να δημιουργηθούν αποθεματικά. Θέλει να ξεχάσουμε πως η κυβέρνηση της ΝΔ είχε φτιάξει το ΛΑΦΚΑ, αναγγέλλοντάς τον με τον ίδιο πομπώδη τρόπο. Μήπως μπορεί να μας πει πόσα αποθεματικά έφτιαξε ο ΛΑΦΚΑ, πόσα ελλείμματα κάλυψε; Ολη η ιστορία είναι να γίνει αναδιανομή ανάμεσα στα πλεονάσματα και τα ελλείμματα των διάφορων Ταμείων, για να μην αναγκαστούν να πληρώσουν κράτος και καπιταλιστές τα ελλείμματα που η ληστρική πολιτική τους δημιούργησε και εξακολουθεί να δημιουργεί.
♦ …και η φάκα
Τι περιέγραψε ο Καραμανλής, υπό μορφή παραπλανητικών τίτλων;
1. Αύξηση ορίων ηλικίας.
Καταρχάς, και των γενικών ορίων, τα οποία θα επεκταθούν «εθελοντικά» και πέραν των 67 ετών που τα είχε πάει ο νόμος Ρέππα. Πώς θα επιτευχθεί αυτό το «εθελοντικά»; Με την εξαθλίωση των συντάξεων, που θα αναγκάζουν τον εργαζόμενο να μείνει παραπάνω στη δουλειά, για να πάρει κάποια ψίχουλα στη σύνταξη.
Ακόμη, όλων των ειδικών ορίων. Δεν το συγκεκριμενοποίησε, αλλά μίλησε για θέσπιση αντικινήτρων για την πρόωρη συνταξιοδότηση. Δηλαδή, πάμε για αύξηση όλων των χαμηλότερων από τα γενικά όρια (π.χ. 35ετία) και για αύξηση του προστίμου για κάθε χρόνο πρόωρης (φημολογείται αύξηση από το 4,5% στο 8%).
2. Χτύπημα της πρόωρης συνταξιοδότησης των μητέρων.
Αυτό προιαναγγέλθηκε με τον πιο αλήτικο τρόπο: «Πρωτοποριακά μέτρα για την προστασία της μητρότητας».
3. Αποχαρακτηρισμό των περισσότερων επαγγελμάτων από τα ΒΑΕ. Αυτό θα γίνει σε δεύτερο χρόνο, αφού πρώτα τελειώσει τις εργασίες της η κακόφημη Επιτροπή για τα ΒΑΕ. Ο Καραμανλής, όμως, υπήρξε σαφής: «Δε μπορεί να παραμένουν επαγγέλματα που η πραγματικότητα τα έχει βγάλει από τις ιδιαιτερότητες του παρελθόντος». Δηλαδή, έπαψαν να είναι βαριά και ανθυγιεινά.
4. Συγχωνεύσεις Ταμείων. Ο στόχος είναι προφανής. Ανακάτεμα πλεονασμάτων και ελλειμμάτων, ώστε να βρεθούν όλα τα Ταμεία στον ίδιο κοινό παρονομαστή. Πρόκειται για προκαταρκτικό όρο της εξίσωσης προς τα κάτω, προς το έσχατο επίπεδο αθλιότητας του ΙΚΑ.
Οπως καταλαβαίνετε, περιθώρια συζήτησης και διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση δεν υπάρχουν. Το θέμα δεν είναι να σταματήσει αυτή η επίθεση. Το θέμα είναι να υπάρξει ανάσχεση συνολικά στην αντιασφαλιστική σκυταλοδρομία, γιατί θα έρθουν κι άλλα. Το θέμα είναι να υπάρξουν διεκδικήσεις σε ταξική βάση για μια ασφάλιση που θα στηρίζεται στις εργατικές ανάγκες κι όχι στις ανάγκες του κεφάλαιου.