Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, όταν οι κυβερνήσεις άρχισαν να πιέζουν για αντιασφαλιστικές ανατροπές, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία λανσάρισε την πρόταση για τριμερή χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης. Πρότεινε, μάλιστα, και συγκεκριμένα ποσοστά: 2/9 ο εργαζόμενος, 4/9 ο εργοδότης, 3/9 το κράτος.
Το 1992, ψηφίζοντας το νόμο Σιούφα με τις σαρωτικές ανατροπές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δέχτηκε αυτό το αίτημα, με την αναλογία που πρότεινε η ΓΣΕΕ. Μόνο που το δέχτηκε μόνο για τους νεοεισερχόμενους στην ασφάλιση (από 1.1.1993). Ολα τα υπόλοιπα χρόνια, μολονότι οι νέοι ασφαλισμένοι ήταν μειοψηφία, το κράτος δεν πλήρωνε στο ακέραιο τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις του, που απέρρεαν από νόμο.
Το 2002, όταν πια τα χρήματα που έπρεπε να πληρώνει το κράτος είχαν γίνει κάμποσα και χρόνο με το χρόνο θα αυξάνονταν, ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και άλλαξε τη μορφή συμμετοχής του κράτους. Αντί για 3/9 στις εισφορές, θα δίνουμε -είπαν- 1% του ΑΕΠ το χρόνο. Το 1%, βέβαια, ουδέποτε έως τώρα ήταν 1%. Τα χρωστούμενα που μαζεύτηκαν θα πληρωθούν το 2008 όχι σε μετρητά, αλλά με ομόλογα μακράς διάρκειας (10ετή και άνω).
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έπρεπε κανονικά, για να είναι συνεπής με τη θέση της, να απαιτήσει από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πληρώνει τα 3/9 των ασφαλιστικών εισφορών για όλους τους εργαζόμενους (και όχι μόνο για τους μετά την 1.1.1993). Αντ’ αυτού, έκανε γαργάρα τη θέση της και συμφώνησε στο 1% του ΑΕΠ ετησίως. Για να φανεί η απατεωνιά τους, συγκρίνουμε τα ποσά που θα έπρεπε να πληρώσει το κράτος με βάση την πρόταση ΓΣΕΕ (3/9) με αυτά που πλήρωσε με τη ρύθμιση Ρέππα (1% ΑΕΠ). Αναφερόμαστε στα έτη 2003, 2004 και 2005, που έχουμε δημοσιευμένους ισολογισμούς του ΙΚΑ.
ΧΡΟΝΙΑ 3/9 1% ΑΕΠ ΔΙΑΦΟΡΑ
2003 2.555 1.373 -1.182 εκ.ευρώ
2004 2.767 1.450 -1.317
2005 2.915 1.611 -1.304
Για ποιο λόγο χάρισε τόσα λεφτά στο κράτος η ΓΣΕΕ, χωρίς καν να δοκιμάσει να τα διεκδικήσει; Γιατί κινείται και αυτή στην αστική διαχειριστική λογική, με γνώμονα τα συμφέροντα του καπιταλισμού. Μόλις δε άλλαξε η κυβέρνηση, η ΓΣΕΕ «ανακάλυψε ξαφνικά», ότι το 1% του ΑΕΠ, που είχε συμφωνήσει με τους Ρέππα-Χριστοδουλάκη, δεν επαρκεί και πρέπει να γίνει 2,4%. Δεν μιλάμε για ψιλοποσά, αλλά για υπερδιπλασιασμό, που τον «ανακάλυψαν» μέσα σε δυο χρόνια!
Να γιατί λέμε ότι κάθε συζήτηση για τη χρηματοδότηση οδηγεί σε αυτοπαγίδευση των εργαζόμενων. Το μόνο ταξικό αίτημα είναι η κατάργηση της τριμερούς και η χρηματοδότηση μόνο από καπιταλιστές και κράτος.