Στο Δίκαιο που διέπει το εργασιακό καθεστώς των εργαζόμενων στο δημόσιο προστέθηκε με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο-τέρας η εξής διάταξη: «Σε όλες τις περιπτώσεις αποχής των υπαλλήλων από τα καθήκοντά τους, ο μήνας λογίζεται για είκοσι πέντε (25) ημέρες. Τα ποσά από οποιαδήποτε περικοπή αποδοχών των υπαλλήλων, λειτουργών και ενστόλων του Δημοσίου που υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος Κεφαλαίου αποδίδονται στους οικείους προϋπολογισμούς από τους οποίους εκταμιεύτηκαν».
Οι περιπτώσεις απεργίας ή αδικαιολόγητης απουσίας ενός εργαζόμενου προβλέπονταν ήδη και δεν υπήρχε ανάγκη. Η συγκεκριμένη διάταξη μπήκε για να περιλάβει τις καταλήψεις. Καταλήψεις που ήταν πάρα πολλές το προηγούμενο εικοσαήμερο (ακόμα και σε κεντρικές υπηρεσίες υπουργείων) και που μπορεί να γίνουν ακόμη περισσότερες στο μέλλον. Η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας τη ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, απειλεί όλους τους εργαζόμενους με κόψιμο του μεροκάματου, στην περίπτωση που μια υπηρεσία δεν λειτουργήσει λόγω κατάληψης. Κι αν ένας υπάλληλος θα ήθελε να πάει να εργαστεί, αλλά δεν μπορούσε λόγω κατάληψης; Θα χάσει κι αυτός το μεροκάματο.
Είναι φανερό, ότι επιχειρείται ένας εκβιασμός επί του συνόλου των δημόσιων υπάλληλων, στο βάθος του οποίου υπάρχει η προσπάθεια καλλιέργειας «κοινωνικού αυτοματισμού». Δηλαδή, να σπρώξει τους πλέον συντηρητικούς ή ταλαντευόμενους υπάλληλους να μετατραπούν σε τάγματα εφόδου εναντίον των πιο μαχητικών συναδέλφων τους που προχωρούν σε καταλήψεις. Να τους οργανώσει σε δύναμη που θα επιχειρεί να σπάσει την κατάληψη.
