Στο «Ριζοσπάστη» της περασμένης Κυριακής δημοσιεύτηκαν σε ένθετο οι «Θέσεις του ΚΚΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση». Στον πρόλογο του ενθέτου, μεταξύ άλλων, γράφονταν και τα εξής εκπληκτικά:
«Ο αγώνας αυτός, αν εξελιχθεί σε μια γενική αντιπαράθεση με όρους ταξικής, λαϊκής ενότητας, κοινωνικής συμμαχίας, θα δείξει τη λαϊκή δύναμη, δε θα φέρει αποτελέσματα ακόμα και σήμερα, αλλά θα διαδραματίσει ένα γενικότερο θετικό ρόλο σε όλα τα μέτωπα του αγώνα, θα ανοίξει δρόμους για το αύριο».
Για μας, το εκπληκτικό του πράγματος δεν αναφέρεται στη θέση (ξέρουμε ότι αυτή είναι η θέση τους και κατ’ επανάληψη την έχουμε σχολιάσει), αλλά στο ότι την εξέφρασαν τόσο απροκάλυπτα. Συνήθως, αυτό το άκουγες μόνο από τα συνδικαλιστικά στελέχη, προφορικά. Στα επίσημα κείμενα μπουρδούκλωναν αυτή την αντιδραστική θέση με διάφορες άλλες παρλαπίπες. Φαίνεται, όμως, ότι η κυνική διατύπωση εξέπληξε μέλη του κόμματος. Πρέπει να έγινε ντόρος εσωτερικά: δε μπορεί να βγαίνουμε στον κόσμο και να του λέμε ότι ο αγώνας για την κοινωνική ασφάλιση δε θα φέρει αποτελέσματα. Γιατί τότε να αγωνιστεί ο εργαζόμενος;
Ετσι, αποφασίστηκε το σουλούπωμα. Σουλουπώνονται, όμως, τα ασουλούπωτα; Στο επόμενο φύλλο (Τρίτη, 6.11.07), δημοσιεύτηκε ένα μικρό σημείωμα με τον τίτλο «αναγκαία διόρθωση», στο οποίο το «δε» αποδόθηκε στον «δαίμονα του Τυπογραφείου» και της «διόρθωσης», ο οποίος το προσέθεσε και «αλλοίωσε την εκτίμηση του κειμένου». Ο γνωστός «δαίμων» συνήθως «τρώει» λέξεις. Καμιά φορά, βέβαια, μπορεί να προσθέσει κιόλας, όμως εν προκειμένω τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Βγάλτε το «δε» από τη φράση και θα διαπιστώσετε ότι γίνεται ακατάληπτη: «θα φέρει αποτελέσματα ακόμα και σήμερα, αλλά θα διαδραματίσει ένα γενικότερο θετικό ρόλο». Αν δεν υπήρχε το «αλλά», θα μπορούσαν να καλυφθούν, όμως το «αλλά» δεν αφήνει περιθώρια. Το «αλλά» αντιπαραθέτει μια λέξη ή μια φράση σε μία άλλη. Εκείνο που αντιπαρατίθεται εδώ είναι η αδυναμία του αγώνα να φέρει αποτελέσματα σήμερα με το θετικό ρόλο που αυτός ο αγώνας θα παίξει για το αύριο. Τίποτα δε θα πάρουμε σήμερα, αλλά θα εγγράψουμε υποθήκες για το αύριο.
Αλλωστε, η διόρθωση που έκαναν τελικά δεν ήταν να αφαιρέσουν το «δε», που υποτίθεται ότι προσέθεσε ο «δαίμων», αλλά να φτιάξουν μια εντελώς διαφορετική φράση. Την εξής: «Ο αγώνας αυτός αν εξελιχθεί σε μια γενική αντιπαράθεση με όρους ταξικής, λαϊκής ενότητας, κοινωνικής συμμαχίας, θα δείξει τη λαϊκή δύναμη, θα συμβάλλει να ανακοπούν τα χειρότερα, να αποσπαστούν ορισμένες κατακτήσεις. Ο αγώνας αυτός θα διαδραματίσει ένα γενικότερο θετικό ρόλο σε όλα τα μέτωπα, θα ανοίξει δρόμους για το αύριο, θα ασκήσει θετικές επιδράσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς όλοι οι λαοί της Ευρώπης ζουν το δράμα της αφαίρεσης κατακτήσεων, της επιδρομής νέων αντιλαϊκών μέτρων».
Επομένως, δεν υπάρχει κανένας «δαίμων του Τυπογραφείου» και της «διόρθωσης». Υπάρχει μια θέση, η οποία αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε από μια άλλη. Αυτό δεν είναι τεχνικό, είναι πολιτικό ζήτημα. Γιατί, όμως, δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο; Αν στο αρχικό κείμενο υπήρξε νόθευση της θέσης του κόμματος, κάποιοι την έκαναν και αυτοί σίγουρα δεν είναι οι δακτυλογράφοι και οι διορθωτές. Γιατί δεν κριτικάρονται αυτοί που αλλοίωσαν τη θέση; Γιατί δε γίνεται συζήτηση πάνω στο χαρακτήρα αυτής της αλλοίωσης; Γιατί, απλούστατα, κάλπικη είναι η διόρθωση. Οι συγγραφείς της αρχικής διατύπωσης το πολύ να κριτικαρίστηκαν ότι δεν ξέρουν να καλύπτουν τις επί της ουσίας αντιδραστικές θέσεις.
Αυτή είναι η θέση του Περισσού: κανένας αγώνας δε μπορεί να έχει αποτελέσματα. Αποτελέσματα μπορούν να υπάρξουν μόνο αν αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, δηλαδή αν αποκτήσει μεγαλύτερη εκλογική δύναμη το συγκεκριμένο κόμμα. Πρόκειται για μια θέση αντιδραστική, που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Πρώτο, στην καλλιέργεια ηττοπάθειας στην εργατική τάξη και σε κάθε κοινωνικό κίνημα, που καλείται να συνειδητοποιήσει ότι οι αγώνες μέσα στον καπιταλισμό είναι εξ ορισμού αναποτελεσματικοί, ιδιαίτερα όταν έχουν πολιτικό περιεχόμενο (σύγκρουση με το κράτος). Δεύτερο, στην υπονόμευση των επιμέρους αγώνων, στη μετατροπή τους σε κινήματα διαμαρτυρίας, με σεβασμό στην αστική νομιμότητα και ημερομηνία λήξης. Τρίτο, στη μετατροπή αυτών των αγώνων σε απλά στηρίγματα μιας κομματικής-κοινοβουλευτικής πολιτικής, της πολιτικής του Περισσού.