Είναι δυνατόν ένα σωματείο (των εργατών της ΒΦΛ εν προκειμένω) να κάνει απανωτές συσκέψεις με το υπουργείο και την εταιρία, να έχει συμφωνήσει με την κυβέρνηση τη μεταχείριση εκείνων που θα απολυθούν και να ισχυρίζεται ότι συνεχίζει τον αγώνα για την κανονική επαναλειτουργία του εργοστάσιου; Δηλαδή, πρώτα συμφώνησαν με το Γιακουμάτο πώς θα αποζημιωθούν όσοι απολυθούν και μετά θα διαπραγματευθούν με την εταιρία πόσοι θα είναι αυτοί; με τι διαπραγματευτική ισχύ θα δώσουν αυτόν τον αγώνα (αν υποθέσουμε ότι έχουν τέτοια διάθεση); Με τι κουράγιο να συνεχίσουν οι εργάτες, από πού να αντλήσουν μαχητικότητα, ύστερα από τόσους μήνες αγώνα;
Από ένα σημείο και μετά ο καυγάς γινόταν μόνο για τη συμμετοχή ή μη της ΒΦΛ στη διαδήλωση της ΓΣΕΕ στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Ο Γιακουμάτος ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη αποφασισμένος να πάρει αμέσως το χαρτί της συμφωνίας, για να το κάνει δώρο στον Καραμανλή. Τους εκβίασε ανοιχτά στην τριμερή σύσκεψη που έγινε στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης: ή υπογράφετε συμφωνία ή υπογράφω απόφαση για ομαδικές απολύσεις. Κι αυτοί υπέγραψαν. Η εταιρία θα τους έδινε μέχρι το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης το επιχειρησιακό της σχέδιο για την επαναλειτουργία του εργοστάσιου της Θεσσαλονίκης, το σωματείο θα τοποθετηθεί εντός δεκαημέρου και μετά θα ξαναγίνουν διαπραγματεύσεις μέχρι να συμφωνήσουν στον αριθμό αυτών που θα απολυθούν!
Ξέρετε τι μας θυμίζει αυτό; Εναν ασθενή που είναι κλινικά νεκρός και οι συγγενείς του παζαρεύουν με τους γιατρούς πότε οι τελευταίοι θα κατεβάσουν το διακόπτη, για να τον αναλάβει μετά ο νεκροθάφτης. Ας θυμηθούμε από πού ξεκίνησαν και πού καταλήγουν.
