Το νομοσχέδιο που παρουσίασε την Τετάρτη ο Μακρόν, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «κατά της απόσχισης», υποτίθεται ότι προστατεύει τη χώρα από τους φανατικούς ισλαμιστές που έχουν εξαπολύσει σωρεία επιθέσεων τα τελευταία χρόνια. Η απαγόρευση «πιστοποιητικών παρθενίας» και η παρεμπόδιση αναγκαστικών γάμων χωρίς τη συναίνεση των γυναικών είναι μέτρα που ακούγονται λογικά και σωστά. Φιλοτεχνούν έτσι το προοδευτικό προφίλ ενός νομοσχεδίου που θέλει σώνει και καλά να εντάξει στις «δημοκρατικές αρχές» τους «καθυστερημένους ισλαμιστές», οι οποίοι υποτίθεται ότι μετατρέπονται εύκολα σε πιόνια… σκοτεινών εξωτερικών εχθρών της Γαλλικής Δημοκρατίας!
Ομως δεν πρόκειται γι’ αυτό. Γιατί ακόμα και αυτά τα μέτρα μπορούν κάλλιστα να μετατραπούν στο αντίθετό τους κατά την εφαρμογή του νόμου. Για παράδειγμα, η απαγόρευση στους γιατρούς να δίνουν «πιστοποιητικά παρθενίας» (με ποινή φυλάκισης ενός χρόνου και πρόστιμα) δε θα οδηγήσει αναγκαστικά στην απαλλαγή από αυτή την απαίτηση. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά η απαγόρευση τέτοιων πρακτικών, αλλά η αλλαγή των συνθηκών που γεννούν την ανάγκη να ζητούνται τέτοια πιστοποιητικά. Για παράδειγμα, στα παλιά χρόνια το ματωμένο σεντόνι ήταν το απαραίτητο «πιστοποιητικό» (και στη χώρα μας). Δεν χρειάζονταν γιατροί για να πιστοποιήσουν τη γυναικεία «αγνότητα». Η εξέλιξη του καπιταλισμού το έκανε άχρηστο πλέον, με την αυξανόμενη συμμετοχή των γυναικών στην παραγωγή. Ωστόσο, η καταπίεση της γυναίκας δε σταμάτησε. Απλώς πήρε άλλες μορφές. Πάντως, αν στις οικογένειες με τέτοιες οπισθοδρομικές σχέσεις υπάρχει η απαίτηση για «πιστοποιητικό παρθενίας», αυτό δε θα το σταματήσει το νομοσχέδιο. Ή θα γίνεται παράνομα ή θα βρεθούν άλλοι τρόποι για να γίνει το ίδιο πράγμα (π.χ. το ματωμένο σεντόνι που λέγαμε).
Από την άλλη, η απαγόρευση των αναγκαστικών γάμων θα γίνει με τον εξής τρόπο. Αν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας γάμος δεν είναι ελεύθερος, τότε το ζευγάρι θα περνά από συνέντευξη σε κρατικό υπάλληλο για να διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει εξαναγκασμός. Αν ο υπάλληλος δεν πειστεί, μπορεί ακόμα και να απαγορεύσει το γάμο.
Πρόκειται για μέτρο παρόμοιο με την απαγόρευση των «λευκών γάμων» που γίνονται από μετανάστες που θέλουν να πάρουν την πολυπόθητη πράσινη κάρτα στις ΗΠΑ. Εγινε ταινία μάλιστα («Πράσινη κάρτα» το όνομά της) πριν από πολλά χρόνια, με τον Ζεραρ Ντεπαρντιέ στο ρόλο ενός γάλλου μετανάστη που έκανε γάμο με Αμερικανίδα για να πάρει την πράσινη κάρτα, αλλά το Αλλοδαπών τους κατάλαβε. Υπάρχει κανείς που μπορεί στα σοβαρά να πιστέψει ότι μια συνέντευξη σε κρατικό υπάλληλο θα γλιτώσει τις γυναίκες που εξαναγκάζονται να παντρευτούν χωρίς τη θέλησή τους; Αν ήταν τόσο απλό το θέμα, θα αρκούσε μια απλή καταγγελία στις Αρχές από τη γυναίκα που εξαναγκάζεται να παντρευτεί με τη βία. Ομως, οι οικογενειακοί δεσμοί καταπίεσης των γυναικών (όπου υπάρχουν) δεν αίρονται τόσο εύκολα. Οι εξαναγκαστικοί γάμοι θα γίνονται όσο υπάρχουν οι συνθήκες που γεννούν αυτούς τους δεσμούς. Πόσες γυναίκες δεν κακοποιούνται αλλά κρατούν το στόμα τους κλειστό; Ετσι θα γίνεται και με τους γάμους. Γιατί οι συνθήκες αυτές δεν εξαφανίζονται με διατάγματα ή κρατικές παρεμβάσεις στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Οσο υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων τόσο αυτές οι συνθήκες θα αναπαράγονται.
Το μέτρο αυτό πιθανότερο είναι να λειτουργήσει σαν «μπαμπούλας» στην προσωπική ζωή των μουσουλμάνων της Γαλλίας, σαν παραβίαση της ιδωτικής τους ζωής, παρά σαν προστασία των γυναικών από αναγκαστικούς γάμους.
Αφήνοντας τα πιο «προοδευτικά» μέρη του νομοσχεδίου, ας πάμε και στα υπόλοιπα. Το νομοσχέδιο απαιτεί την υποχρεωτική παρουσία στο σχολείο των παιδιών από τα τρία τους χρόνια. Η υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση (σε δημόσια ή ιδιωτικά σχολεία) από τα τρία χρόνια έχει ήδη γίνει πράξη από το 2019, αλλά ο νόμος δίνει τη δυνατότητα στους γονείς να δηλώσουν ότι τα διδάσκουν στο σπίτι. Αυτό επιτρέπεται μόνο κατόπιν ελέγχου από τις Αρχές.
Τώρα τα παιδιά των μουσουλμάνων είναι προφανές ότι δεν θα επιτρέπεται να τα κρατάνε στο σπίτι. Οι κρατικοί υπάλληλοι που θα τους ελέγχουν θα έχουν πάρει «γραμμή» να το εμποδίζουν αυτό, διαφορετικά δε θα βάζανε αυτό το μέτρο στο νομοσχέδιο. Τα παιδιά των γάλλων χριστιανών φυσικά δε θα αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα.
Στόχος τους είναι, όπως λένε, να σταματήσουν τη λειτουργία των «κρυφών σχολειών» που πάνε τα παιδιά των ισλαμιστών. Το παραμύθι ότι τα παιδιά τριών με έξι χρόνων φανατίζονται από τα ισλαμικά σχολεία, επειδή τους διδάσκουν το Κοράνι, είναι καλό για το συντηρητικό χριστιανικό ακροατήριο, δεν αντέχει όμως ούτε στο ελάχιστο όταν το δει κανείς υπό τη φως της πραγματικότητας. Κανένα «κρυφό σχολειό» δε θα μπορούσε να φανατίσει ανθρώπους αν η μετέπειτα ζωή τους δεν ήταν άθλια, λόγω της οικονομικής τους ένδειας, και αν δεν υπήρχε τόσος ρατσισμός κατά των ξένων μέσα στις δυτικές κοινωνίες.
Η αυστηρή καταγραφή των τζαμιών και το φακέλωμα των υπευθύνων τους, όπως και ο έλεγος των οικονομικών τους, αποτελεί άλλη μία διάκριση συγκριτικά με τις χριστιανικές εκκλησίες.
Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι καταδικαστέος μόνο όταν προέρχεται από το Ισλάμ, αλλά απόλυτα αποδεκτός όταν εκπορεύεται από την Καθολική Εκκλησία! Αλλωστε, σύμφωνα με τον Μακρόν, το Ισλάμ είναι μία θρησκεία που περνά κρίση, σε αντίθεση φυσικά με τη χριστιανική που είναι για τους… πολιτισμένους. Δεν εκπλησσόμαστε. Την ισλαμοφοβία του (για την ακρίβεια το μίσος του κατά των μουσουλμάνων) ο Μακρόν την είχε δείξει από τον Οκτώβρη, όταν έδωσε εντολή να προβληθούν σε δημόσια κτίρια της Γαλλίας τα γνωστά προσβλητικά για τον Μωάμεθ σκίτσα, που έγιναν αφορμή για τη φονική επίθεση τζιχαντιστών στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo το 2015, επειδή ένας «τρελαμένος» ισλαμιστής δολοφόνησε καθηγητή.
Το νομοσχέδιο αυτό δένει με αυτό «περί ασφάλειας», που προστατεύει τους μπάτσους από τη φωτογράφισή τους, όταν δείχνουν «υπερβάλλοντα ζήλο». Το ένα ολοκληρώνει το άλλο, σε μία κοινωνία που φασιστικοποιείται σταθερά, κρατώντας όμως το «δημοκρατικό» της προφίλ.
