Kαι το όνομα αυτής Νέα Λαϊκή Ενωση Οικολογική και Κοινωνική (NUPES). Μετά την κατά πλειοψηφία απόφαση της εθνικής επιτροπής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας να συμμετάσχει το κόμμα στον υπό τον Μελανσόν εκλογικό συνασπισμό, το συμμαχικό μόρφωμα συμπληρώθηκε και έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνισή του στην Ομπερβιλιέ, κοντά στο Παρίσι.
Το ονόμασαν συνέδριο αλλά ήταν απλά η πρώτη κοινή προεκλογική φιέστα, στην οποία παρουσιάστηκε το σήμα του κόμματος (το ελληνικό πεζό νι, που παραπέμπει στο γαλλικό v, πρώτο γράμμα της λέξης victoire, νίκη). Και σε χρώμα… εμπριμέ, δηλωτικό αυτού του παρδαλού συνονθυλεύματος.
Ασυγκράτητος ο Μελανσόν «τα έδωσε όλα» από το βήμα: «Κατορθώσαμε αυτό που δεν έγινε ούτε από τον αριστερό συνασπισμό το 1924, ούτε από το λαϊκό μέτωπο το 1936, ούτε στην απελευθέρωση, ούτε από τον Μάη του 1968, ούτε από το κοινό πρόγραμμα του 1973. Χρειάστηκαν 15 μέρες και 13 νύχτες για να συντονιστούμε, μερικοί βρήκαν τη σαπουνόπερα λίγο μακρά, αλλά δεν είναι σαπουνόπερα, είναι ιστορία. Αυτή τη στιγμή γράφουμε μια σελίδα στην πολιτική ιστορία της Γαλλίας. Μια σελίδα συμπαγούς και βιώσιμου ριζοσπαστισμού»!
Πριν από ελάχιστες εβδομάδες όλοι αυτοί αλληλοκατηγορούνταν δημόσια, καθώς διεκδικούσαν τη γαλλική προεδρία με χωριστούς υποψήφιους. Μέσα σε δυο εβδομάδες ανακάλυψαν τη δύναμη της ενότητας, αφού προηγουμένως συνετρίβησαν όλοι, πλην του Μελανσόν, στον οποίο αναγνώρισαν αναγκαστικά την πρωτοκαθεδρία.
Τι τους ένωσε; Οχι ο διακαής πόθος του Μελανσόν να γίνει πρωθυπουργός, αλλά ο πόθος του καθενός από τα άλλα τρία κόμματα να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα. Γι’ αυτό και προτού καν φτιάξουν ένα κοινό πρόγραμμα (προς το παρόν υπάρχουν μόνο οι συμφωνίες της Λαικής Ενωσης του Μελανσόν με το καθένα από τα άλλα τρία κόμματα), φρόντισαν να γίνει γνωστή η μοιρασιά στις υποψηφιότητες: οι Οικολόγοι θα κατεβάσουν υποψήφιους σε 100 εκλογικές περιφέρειες, φιλοδοξώντας να εκλέξουν 30 βουλευτές, το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα κατεβάσει υποψήφιους σε 70 περιφέρειες, φιλοδοξώντας κι αυτό να εκλέξει 30 βουλευτές και το «Κομμουνιστικό» Κόμμα θα κατεβάσει υποψήφιους σε 60 περιφέρειες, φιλοδοξώντας να εκλέξει 16 βουλευτές. Στις υπόλοιπες από τις συνολικά 577 περιφέρειες θα κατέβουν υποψήφιοι της «Ανυπότακτης Γαλλίας» του Μελανσόν και των συμμάχων του στη «Λαϊκή Ενωση».
Για να γίνει ο Μελανσόν πρωθυπουργός θα πρέπει η NUPES να κερδίσει 289 έδρες, στόχος ανέφικτος. Για να γίνει πρωθυπουργός μειοψηφίας, θα χρειαστεί την «ανοχή» του κόμματος του Μακρόν, αφού η συνεργασία ή η «ανοχή» της φασιστικής Ακροδεξιάς πρέπει να αποκλειστεί. Το κόμμα του Μακρόν, όμως, δεν θα προσφέρει αλλά θα πουλήσει την «ανοχή». Και πολύ ακριβά μάλιστα. Απαιτώντας π.χ. να μην είναι ο Μελανσόν πρωθυπουργός αλλά κάποιος άλλος. Κι αν ο Μελανσόν δεν το δεχτεί, θα τον κατηγορήσει για εγωιστική συμπεριφορά, επιχειρώντας να συμμαχήσει με κάποιους από τη NUPES, όπως οι Σοσιαλιστές ή οι Πράσινοι (με τα ανάλογα ανταλλάγματα, φυσικά).
Τέτοιες διαδικασίες, βέβαια, θα μπουν μπροστά αφού προηγουμένως καταγραφούν οι βουλευτικοί συσχετισμοί. Το γεγονός ότι οι εκλογές γίνονται σε μονοεδρικές περιφέρειες και σε δυο γύρους ευνοεί το κόμμα του Μακρόν, καθώς οι υποψήφιοί του θα μαζέψουν ψήφους από τ’ αριστερά, αν έχουν ακροδεξιό αντίπαλο στο δεύτερο γύρο, ή και από την Ακροδεξιά, αν έχουν αντίπαλο από την NUPES.
Ο Μακρόν έκανε ήδη την πρώτη κίνησή του, ανακοινώνοντας ότι το «Εμπρός Γαλλία» δεν θα έχει πλέον… «χαρακτήρα κινήματος» αλλά κόμματος και θα ονομάζεται «Αναγέννηση». Στις εκλογές, όμως, θα κατέβει το «Μαζί», ένας αστερισμός που δημιουργεί ο Μακρόν με κορμό την «Αναγέννηση», φιλοδοξώντας να εντάξει σ’ αυτόν τη γκολική Δεξιά (Ρεπουμπλικανοί) αλλά και τους –ουκ ολίγους- δυσαρεστημένους του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Οπως γράψαμε, οι «δεινόσαυροι» του ΣΚΓ, από τον Ολάντ μέχρι τον Καμπαντελίς και από τον Ερό μέχρι τον Καζνέβ, διαφώνησαν με την κίνηση των «νεαρών» της σημερινής ηγετικής ομάδας να συμμαχήσουν υπό τον Μελανσόν. Ο πρώην πρωθυπουργός Μπερνάρ Καζνέβ ήδη αποχώρησε από το κόμμα, καταγγέλλοντας ότι η ηγεσία του «έχει χάσει την πυξίδα» και ευχόμενος «η πολιτική οικογένεια στην οποία είμαι αφοσιωμένος να συσπειρωθεί και να ξαναγεννηθεί». Ο πρώην πρώτος γραμματέας του ΣΚΓ Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς αρθρογραφεί μετά μανίας ενάντια στη «ρήξη με την ιστορία των σοσιαλιστών» και στην υποστήριξη του «μη εφαρμόσιμου προγράμματος του Μελανσόν». Τρεις πρώην ευρωβουλευτές με «βαριά» ονόματα, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο Ζοζέ Μποβέ και ο Ζαν-Πολ Μπεσέ κατήγγειλαν «προδοσία των θεμελιωδών αρχών του κόμματος». Αλλα στελέχη σκοπεύουν να διεκδικήσουν βουλευτική έδρα ως ανεξάρτητοι. Ισως στην πορεία βρεθούν υπό τις… προστατευτικές φτερούγες του Μακρόν, όμως και μόνοι τους είναι ικανοί να διασπάσουν τις λεγόμενες αριστερές ψήφους στις περιφέρειες που θα κατέβουν.
Ακόμα κι αν κάνουμε την… πρόβλεψη εργασίας ότι η NUPES παίρνει πλειοψηφία που επιτρέπει στον Μελανσόν να εκλεγεί πρωθυπουργός και να «συγκατοικήσει» με τον πρόεδρο Μακρόν, τι ακριβώς πρόγραμμα θα εφαρμόσει; Θα συμφωνήσουν οι Σοσιαλιστές στη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60, όταν το κόμμα τους την αύξησε στα 62; Θα συμφωνήσουν Σοσιαλιστές και «Κομμουνιστές» στην εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας, που ανακοίνωσε ο Μελανσόν, όταν τα δύο αυτά κόμματα τάσσονται υπέρ της διατήρησης και του εκσυγχρονισμού της; Θα συμφωνήσουν οι Σοσιαλιστές και οι Πράσινοι, κόμματα στο έπακρο «φιλοευρωπαϊκά», στην «ανυπακοή σε ορισμένους ευρωπαϊκούς κανόνες, ιδιαίτερα οικονομικούς και δημοσιονομικούς», που επαγγέλλεται ο Μελανσόν; Οι Πράσινοι ήδη προσέθεσαν στη διμερή συμφωνία με τον Μελανσόν τη φράση: «Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στο πλαίσιο του σεβασμού του κράτους δικαίου» (δηλαδή, στο πλαίσιο του νομικού οπλοστάσιου που έχει διαμορφώσει το γαλλικό κράτος). Οι Σοσιαλιστές, στη δική τους διμερή συμφωνία με τον Μελανσόν, άλλαξαν τη λέξη «ανυπακοή» με τις λέξεις «προσωρινές εξαιρέσεις».
Μιλάμε, δηλαδή, για καραγκιοζιλίκι χωρίς αρχές. Ο πολιτικός τυχοδιώκτης Μελανσόν μπορεί κάλλιστα να κρυφτεί πίσω από τις αντιρρήσεις των εταίρων του, στο όνομα της «διατήρησης της ενότητας». Και ο γαλλικός λαός να βιώσει την κοροϊδία, για μια ακόμη φορά. Θα του έχουν τάξει «λαγούς με πατραχήλια» και θα πάρει –στην καλύτερη περίπτωση- ένα ολοστρόγγυλο τίποτα. Εννοείται, αν υπάρξει «συγκατοίκηση» με τον Μακρόν, που αυτή τη στιγμή μοιάζει το λιγότερο πιθανό σενάριο.
Ετσι κινείται η αστική πολιτική σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στη Γαλλία. Ετσι κινήθηκαν οι σοσιαλδημοκράτες, ως κόμμα κοινωνικής δημαγωγίας, από το τέλος του Α΄παγκόσμιου πολέμου και ιδιαίτερα μετά το τέλος του Β’ παγκόσμιου πολέμου. Διαχειρίζονταν την αστική εξουσία με την ίδια αποτελεσματικότητα που το έκαναν τα συντηρητικά (χριστιανοδημοκρατικά κτλ.) αστικά κόμματα, με ελάχιστες οριακές παραχωρήσεις προς την εργατική τάξη, στην καλύτερη περίπτωση, για να αποσπάσουν τη συναίνεσή της στην αστική πολιτική.
Πλέον, όπως πολλές φορές έχουμε σημειώσει, για λόγους που έχουν να κάνουν με την πορεία του καπιταλισμού παγκόσμια έχουν εξαλειφθεί αυτές οι οριακές διαφορές στην πολιτική που ασκούν σοσιαλδημοκράτες και συντηρητικοί. Αυτό έχει προκαλέσει κλυδωνισμούς και πολιτική κρίση σε αρκετές καπιταλιστικές χώρες. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής κρίσης «ξεπετάγονται» μικρότερα πολιτικά σχήματα, καθοδηγούμενα συνήθως από αδίστακτους δημαγωγούς, τα οποία «ξαφνικά» γίνονται μεγάλα, γίνονται κόμματα εξουσίας. Και φυσικά, όταν καλούνται να διαχειριστούν από κυβερνητικές θέσεις την αστική εξουσία, προσαρμόζονται απόλυτα στις ανάγκες του καπιταλισμού και στις απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατίας. Ο κατάλογος είναι ήδη πλούσιος: ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, οι Podemos και η Ενωμένη Αριστερά στην Ισπανία, το Μπλόκο και το «Κ»Κ στην Πορτογαλία, το Κίνημα 5 Αστέρων στην Ιταλία. Ο Μελανσόν είναι το γαλλικό παράδειγμα, αν και πολύ δύσκολα θα «δει» πρωθυπουργία.
ΥΓ1. Ο βουλευτής της «Ανυπότακτης Γαλλίας» Ερίκ Κοκερέλ χαρακτήρισε τους Σοσιαλιστές «λίγο άπληστους», εξηγώντας ότι «δυσκολεύονται λίγο να δεχτούν αυτό που έγινε στον πρώτο γύρο» (των προεδρικών εκλογών). Μετάφραση: πήραν μόλις 1,75% αλλά θέλουν «ένα σκασμό» βουλευτικές έδρες. Αυτή είναι η ουσία του συνασπισμού με το ηχηρό όνομα-μακρυνάρι «Νέα Λαϊκή Ενωση Οικολογική και Κοινωνική». Πώς θα μοιράσουν τις βουλευτικές έδρες. Τα υπόλοιπα δεν τους απασχολούν, γιατί απλούστατα δεν προτίθενται να εφαρμόσουν –αν πάρουν την κυβέρνηση- αυτά που τάζουν προεκλογικά.
ΥΓ2. Μεγάλη ανησυχία βλέπουμε στην Ελλάδα. Τα βέλη που στρέφονταν στην «ακροδεξιά» Λεπέν στρέφονται τώρα στον «λαϊκιστή» και… «αριστεριστή» Μελανσόν. Εύλογη η ανησυχία. Πάντοτε το «γαλλικό πολιτικό υπόδειγμα» επηρέαζε την πολιτική ζωή στην Ελλάδα. Κι εκείνοι που δεν θέλουν να μεγαλώσει η πίεση στον Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ προκειμένου να διακηρύξουν ότι θα συνεργαστούν μετεκλογικά μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ (πλήττοντας έτσι τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ και ενισχύοντας την εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ), θα κάνουν ό,τι μπορούν για να αμαυρώσουν την εικόνα του Μελανσόν, παρουσιάζοντάς τον σαν… «αντισυστημικό» και «αντιευρωπαϊστή», καταγγέλλοντας ταυτόχρονα την ηγεσία του ΣΚΓ για… «ιστορικό λάθος». Ενώ αν συμμαχούσε με τον Μακρόν, θα αποκτούσε ξαφνικά… «ιστορική προοπτική».