To πρώτο που ακούμε είναι το «ζαγαρόδ», αυτός ο ιδιαίτερος κελαριστός ήχος που κάνουν με τη γλώσσα οι γυναίκες στον αραβικό κόσμο. Ηχος χαράς που ακούγεται σε γάμους και γιορτές. Μόνο που η γυναίκα που υποδέχεται με «ζαγαρόδ» τους δημοσιογράφους είναι μια χαροκαμένη μάνα. Τέσσερα παιδιά είχε και τα έχασε και τα τέσσερα.
Το μήνυμά της είναι πέρα απ’ αυτά που έχουμε συνηθίσει στον κόσμο μας. Μόνο από τα βιβλία της Ιστορίας γνωρίζουμε αντίστοιχες καταστάσεις. Το θρησκευτικό περίβλημα είναι το ιδεολογικό κέλυφος μιας άτεγκτης πατριωτικής στάσης. Μιας απόφασης ζωής που συνοψίζεται στο γνωστό από την ιστορία των επαναστάσεων σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος».
Τέσσερα παιδιά και τα τέσσερα νεκρά. Ο τελευταίος γιος της σκοτώθηκε την ώρα που έκανε προσευχή. Το λέει και συνεχίζει:
Τ’ ακούς Νετανιάχου; Προσευχή στο θεό έκανε! Σκοτώθηκε την ώρα που ήταν σκυμμένος. Αυτή είναι μια εικόνα νίκης. Κι εγώ είμαι περήφανη που τα παιδιά μου έγιναν μάρτυρες. Ηθελαν να γίνουν μάρτυρες και έγιναν. Και τα τέσσερα. Γι’ αυτό δεν είμαι στεναχωρημένη. Είμαι χαρούμενη και εύχομαι να ανταμώσω με τα παιδιά μου στον παράδεισο που βρίσκονται.
Εμείς αυτόν τον δρόμο τον διαλέξαμε. Πολεμάμε στο όνομα του θεού. Κι είμαι περήφανη που διαλέξαμε αυτόν τον δρόμο. Δεν έχω άλλα παιδιά, τα έχασα και τα τέσσερα. Και τον σύζυγό μου τον έχω χάσει. Δεν ξέρω αν είναι μάρτυρας ή αν είναι κρατούμενος. Αλλά δεν πειράζει, κάνω υπομονή. Μπορεί στην καρδιά μου να πονάω σαν μάνα, αλλά είναι θυσία για τη χώρα, στο όνομα του θεού. Οσους μάρτυρες και να χάσουμε, δεν πειράζει, είναι θυσία για την πατρίδα.
Δημοσιογράφος: Δεν είσαι στεναχωρημένη;
Οχι, χαρούμενη είμαι. Και περήφανη. Τα παιδιά μου βρήκαν αυτό που ήθελαν και ονειρεύονταν τόσα χρόνια. Εγιναν μάρτυρες για την πατρίδα και το θεό. Είμαι περήφανη γι’ αυτά!