Για να θυμούμαι
θα χαράξω πάντα
της τραγωδίας όλες τις πράξεις και
τις φάσεις
όλης της συμφοράς
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.
Tαουφίκ Ζαγιάντ
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη σημασία που έχει η ελιά για όλους τους λαούς πέριξ της Μεσογείου. Ολοι θυμόμαστε τη σημασία του ελαιόλαδου στη διάρκεια της ναζιφασιστικής κατοχής στην Ελλάδα και το αισχρό κερδοσκοπικό παιχνίδι των μαυραγοριτών με την ανάγκη των πεινασμένων Ελλήνων των πόλεων για λίγο λάδι, ώστε ν’ αποφύγουν το θάνατο.
Την ίδια σημασία έχει η ελιά για τους Παλαιστίνιους που δεκαετίες τώρα υφίστανται εξανδραποδισμό από τους σιωνιστές μακελάρηδες. Η ελιά (Αλ-Ζαϊτούν στα αραβικά ή ζιτούν στην καθομιλουμένη) είναι το εθνικό δέντρο της Παλαιστίνης. Συνυφασμένο με τη ζωή των Παλαιστίνιων. Γι’ αυτό και οι σιωνιστές έχουν εξαπολύσει εδώ και χρόνια μια εκστρατεία συστηματικού ξεριζώματος των ελαιόδεντρων και αντικατάστασής τους με πεύκα. Πολλές λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε σε ένα ενδιαφέρον άρθρο, με τίτλο: Ενα δάκρυ για την Ελιά της Παλαιστίνης, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο katiousa.gr (απ’ αυτό δανειστήκαμε και τους στίχους του Ταουφίκ Ζαγιάντ).
Στη διάρκεια της εφταήμερης ανθρωπιστικής εκεχειρίας, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας έτρεξαν να μαζέψουν τις ελιές και να βγάλουν το τόσο απαραίτητο για τη ζωή λάδι. «Μπορούμε να ζήσουμε μόνο με λάδι και ζάταρ» (μείγμα αποξηραμένων αρωματικών φυτών) είχε διακηρύξει το 2006 ο Ισμαΐλ Χανίγια, τότε πρωθυπουργός της Παλαιστίνης (μετά τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές), απαντώντας στην έναρξη του αποκλεισμού της Γάζας που ξεκίνησαν οι σιωνιστές, επειδή πρώτη δύναμη αναδείχτηκε η Χαμάς.
Το μεγάλο ελαιοτριβείο στα νότια της Λωρίδας δούλευε νυχθημερόν, αλέθοντας τον πολύτιμο καρπό. Προφανώς, η Αντίσταση είχε φροντίσει να υπάρχει ενεργειακή πρώτη ύλη, ώστε να μη μείνει η Γάζα χωρίς λάδι.
Οι σιωναζιστές έδειξαν τις προθέσεις τις δύο πρώτες μέρες μετά το σπάσιμο της εκεχειρίας, πυροβολώντας αγρότες που πήγαιναν στα λιοτόπια για να μαζέψουν ελιές. Σκότωσαν τουλάχιστον δύο και τραυμάτισαν περισσότερους.
Το επόμενο βήμα ήταν ο βομβαρδισμός και η καταστροφή του ελαιοτριβείου. Για να μείνει η Γάζα χωρίς λάδι. Με τη φρούδα ελπίδα ότι οι κάτοικοί της θα την εγκαταλείψουν και θα πάρουν το δρόμο μιας νέας προσφυγιάς.
«Δε θ’ αφήσουμε τη γη μας, ας κάνουν ό,τι θέλουν», λέει ο ηλικιωμένος αγρότης στο τέλος του ρεπορτάζ του Αλ-Τζαζίρα Αράμπικ. Περήφανη και κατηγορηματική απάντηση στους ναζί της εποχής μας.