Η ανταπόκριση με τον παραπάνω τίτλο, προέρχεται απ’ τον βρετανικό BBC της περασμένης Τετάρτης 10 Νοέμβρη, επομένως δεν επιδέχεται αμφισβήτησης από τα παπαγαλάκια των Αμερικάνων, γι’ αυτό και την αναδημοσιεύουμε αυτούσια. Αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην αμερικάνικη προπαγάνδα που αναφέρει συνεχή προέλαση:
«Οσο οι αμερικάνικες δυνάμεις μάχονται τους στασιαστές στους δρόμους διασκορπισμένους με χαλάσματα και πτώματα, ιρακινές πηγές αμφισβητούν τους ισχυρισμούς ότι οι Αμερικάνοι ελέγχουν μεγάλο μέρος της Φαλούτζα. Το site του ΒΒC επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Φαντχίλ Μπαντράνι, ένα δημοσιογράφο στην πόλη που αναφέρεται στο δίκτυο του BBC στα αραβικά: Εκανα μία βόλτα κατά μήκος της πόλης χθές το βράδυ (σ.σ. αναφέρεται στο βράδυ της Τρίτης) μετά την οπισθοχώρηση των Αμερικάνων. Ηταν πολύ ήσυχη, συχνά οι μόνοι ήχοι προέρχονταν από τις μετακινήσεις των μαχητών στους δρόμους και τις ταράτσες. Σε ορισμένα μέρη, ήταν επίσης πολύ σκοτεινά, με το μόνο σποραδικό φως από ρουκέτες και φλόγες. Οπου κι αν πήγα, βρήκα κατεστραμμένα κτίρια και πτώματα από ντόπιο πληθυσμό και μαχητές σκοτωμένους στους δρόμους. Είδα επίσης τέσσερα χτυπημένα τανκς και τρία εγκαταλελειμμένα Χάμβις. Στη Χασντίγια, βρήκα τα πτώματα οκτώ αμερικάνων στρατιωτών να κείτονται στο έδαφος. Μερικά ήταν άσχημα ακρωτηριασμένα με διάφορα χτυπήματα. Αλλα ήταν σε καλύτερη κατάσταση, σα να ήταν χτυπημένα από πυρά μικρών όπλων. Παρατήρησα δύο Αμερικάνους στρατιώτες να κρατάνε σφιχτά επάνω στα στήθη τους τα όπλα τους. Αλλά τα περισσότερα απ’ τα όπλα τους έλειπαν. Μερικοί από τους νεκρούς ξεκίνησαν να αποσυντίθενται μέσα στους δρόμους. Αλλά και οι ζωντανοί δε μυρίζουν και πολύ καλύτερα – εγώ έχω να κάνω μπάνιο εδώ και μια βδομάδα. Ούτε έχω ξυριστεί. Δεν υπάρχει πραγματική ξεκούραση εδώ πέρα ούτε μέρα ούτε νύχτα. Οι Αμερικάνοι έφεραν μεγάλη δύναμη εδώ την Τετάρτη το πρωί. Τα τζαμιά δεν διαλαλούν πλέον καθημερινά καλέσματα για προσευχή, όμως δε μένουν σιωπηλά. Κάθε φορά που μια μεγάλη βόμβα προσγειώνεται κάπου δίπλα, η κραυγή υψώνεται από τους μιναρέδες: “Αλάχ Ακμπάρ” (Ο Θεός είναι μεγάλος). Η χειρότερη μάχη γίνεται στο βόρειο μέρος της πόλης, στην περιφέρεια του Τζολάν. Εκεί είναι η βάση πολλών μαχητών.
Παρεμπιπτόντως, είναι το μέρος που οι αμερικάνικες δυνάμεις ασφαλείας χτυπήθηκαν τον Απρίλη οδηγώντας στην πρώτη περικύκλωση της Φαλούτζα. Νομίζω ότι είναι παραπλανητικό το να ισχυρίζεται κανείς ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν το 70% της πόλης (σ.σ. κάτι που ισχυρίζονταν οι επίσημες αμερικάνικες πηγές εκείνη τη μέρα) επειδή οι μαχητές βρίσκονται συνέχεια σε κίνηση. Πηγαίνουν από δρόμο σε δρόμο, βάλλοντας κατά του στρατού σε κάποια μέρη και αφήνοντάς τους αλλού έτσι ώστε να μπορούν να τους επιτεθούν αργότερα. Οι μαχητές μου είπανε ότι είναι προετοιμασμένοι να αντισταθούν στους Αμερικάνους μέχρι θανάτου. Λένε ότι πολεμούν όχι μόνο για τη Φαλούτζα αλλά για όλο το Ιράκ. Εκφράζουν την πεποίθησή τους ότι θα νικήσουν στο τέλος. Λένε ότι η ιδέα είναι να προκαλέσουν αρκετές απώλειες στα αμερικάνικα στρατεύματα για να τα εξαναγκάσουν να επανεξετάσουν την αποστολή τους»
Παρεμπιπτόντως, είναι το μέρος που οι αμερικάνικες δυνάμεις ασφαλείας χτυπήθηκαν τον Απρίλη οδηγώντας στην πρώτη περικύκλωση της Φαλούτζα. Νομίζω ότι είναι παραπλανητικό το να ισχυρίζεται κανείς ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν το 70% της πόλης (σ.σ. κάτι που ισχυρίζονταν οι επίσημες αμερικάνικες πηγές εκείνη τη μέρα) επειδή οι μαχητές βρίσκονται συνέχεια σε κίνηση. Πηγαίνουν από δρόμο σε δρόμο, βάλλοντας κατά του στρατού σε κάποια μέρη και αφήνοντάς τους αλλού έτσι ώστε να μπορούν να τους επιτεθούν αργότερα. Οι μαχητές μου είπανε ότι είναι προετοιμασμένοι να αντισταθούν στους Αμερικάνους μέχρι θανάτου. Λένε ότι πολεμούν όχι μόνο για τη Φαλούτζα αλλά για όλο το Ιράκ. Εκφράζουν την πεποίθησή τους ότι θα νικήσουν στο τέλος. Λένε ότι η ιδέα είναι να προκαλέσουν αρκετές απώλειες στα αμερικάνικα στρατεύματα για να τα εξαναγκάσουν να επανεξετάσουν την αποστολή τους»
(BBC, 10/11/2004)