Ούτε δύο μήνες δεν άντεξε ο «πρόεδρος» της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, την «εθνική συμφιλίωση» που συμφώνησε με τη Χαμάς. Ετσι, σε δηλώσεις του στη λιβανέζικη τηλεόραση, την περασμένη Δευτέρα το βράδυ, δήλωσε ότι έχει το δικαίωμα να διαλέξει αυτός τον μεταβατικό πρωθυπουργό, χωρίς να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή, κι ότι η κυβέρνηση είναι δική του ευθύνη και θα τη σχηματίσει όπως θέλει αυτός! Ο πρωθυπουργός που έχει επιλέξει ο Αμπάς δεν είναι άλλος από τον Σαλάμ Φαγιάντ, τον διορισμένο από τον ίδιο τον Αμπάς «πρωθυπουργό» της Παλαιστινιακής Αρχής, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, ο οποίος, όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Κ», στήριξε με πάθος την υποψηφιότητα του διοικητή της Τράπεζας του Ισραήλ, Στάνλεϊ Φίσερ, για τη θέση του διευθυντή του ΔΝΤ!
Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο Αμπάς δυναμιτίζει την «εθνική συμφιλίωση», θέτοντας όρους που δεν είναι δυνατόν να δεχτεί η Χαμάς, αν δεν θέλει να ξεφτιλιστεί εντελώς στα μάτια του παλαιστινιακού λαού. Γιατί μια κυβέρνηση –έστω και μεταβατική– με πρωθυπουργό τον Φαγιάντ και πρόεδρο τον Αμπάς δεν είναι κυβέρνηση «εθνικής συμφιλίωσης», αλλά κυβέρνηση των ανδρεικέλων των Αμερικάνων και των Σιωνιστών. Γι’ αυτό και η προκαθορισμένη συνάντηση μεταξύ των ηγετών Χαμάς και Φατάχ (Μισάλ και Αμπάς), που θα γινόταν την Τρίτη, αναβλήθηκε για μερικές μέρες και το πιθανότερο είναι να επέλθει αδιέξοδο.
Σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Κέντρο ενημέρωσης, που επικαλείται την εφημερίδα Al Hadaf, αυτή η στάση του Αμπάς εξηγείται από τις προσωπικές πιέσεις που δέχτηκε από τον Νετανιάχου που απείλησε ότι θα κόψει τα προνόμια που απολαμβάνουν οι επιχειρήσεις που έχουν ο ίδιος και οι γιοί του. Σύμφωνα με το ίδιο πρακτορείο, οι αμερικάνικες πιέσεις για το διορισμό του Φαγιάντ στο πρωθυπουργικό πόστο ήταν επίσης ασφυκτικές.
Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Τα ασυμβίβαστα δεν συμβιβάζονται. Αυτό το είχαμε τονίσει από την πρώτη στιγμή που επιτεύ-χθηκε η «εθνική συμφιλίωση» στο Κάιρο, στα τέλη του περασμένου Απρίλη (βλ. «Κ», αρ. φ. 641, 7/5/11). Γι’ αυτό και τη συμφωνία αυτή δεν την είδαν με τόση αισιοδοξία οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι που από την αρχή δεν έδειξαν και τόσο ενθουσιασμό.
