Μπορεί να μην αλλάξει τίποτα στη διακυβέρνηση του ανατολικογερμανικού κρατιδίου του Μεκλεμβούργου – Πομερανίας μετά από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, αφού οι σοσιαλδημοκράτες με τους χριστιανοδημοκράτες αναμένεται να σχηματίσουν ξανά κυβέρνηση (με τους πρώτους να κερδίζουν λίγο πάνω από 30% και τους δεύτερους μόλις 19%), ωστόσο η εκτίναξη του ακροδεξιού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), που ξεπέρασε το κόμμα της Μέρκελ κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες (έφτασε το 21% περίπου) και μάλιστα στην ίδια την εκλογική περιφέρεια της καγκελαρίου, δείχνει ότι η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος (και) στη Γερμανία. Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν μπορεί παρά ν’ αποτελέσει ένα ακόμα άλλοθι για τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις για να προωθήσουν ακόμα πιο αντιδραστική πολιτική, ιδιαίτερα στο μεταναστευτικό που έχει αναγορευτεί σε μείζον πρόβλημα της γηραιάς ηπείρου.
Δεν είναι όμως μόνο η Γερμανία που οι καθαρόαιμοι φασίστες ανεβάζουν τα ποσοστά τους. Στη Γαλλία, το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν έχει πλέον καθιερωθεί ως ένα «σοβαρό» φασιστικό κόμμα που όλοι το υπολογίζουν στο αστικό πολιτικό παιχνίδι, αφού κερδίζει υψηλά ποσοστά εδώ και χρόνια (στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές της Γαλλίας, που έγιναν το Μάρτη του 2015, κέρδισε πάνω από το 22% των ψήφων).
Στην Αυστρία, ο εμφανιζόμενος ως «μετριοπαθής» αλλά πάντα ακροδεξιός Νόρμπερτ Χόφερ, από τα σπλάχνα του φασιστικού κόμματος «Κόμμα των Ελευθέρων» (FPÖ), ένα κόμμα με ναζιστική ιστορία, που ιδρύθηκε το 1956 από πρώην ναζιστές, θα έχει μία δεύτερη ευκαιρία για να γίνει ο πρώτος φασίστας πρόεδρος χώρας-μέλους της ΕΕ. Κι αυτό γιατί το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας ακύρωσε το αποτέλεσμα των εκλογών της 22ης Μάη, μετά από ένσταση του Χόφερ. Ετσι, ο «οικολόγος» Φαν ντερ Μπέλεν, που είχε κερδίσει κυριολεκτικά στο νήμα (50.3% έναντι 49.7%), δεν ορκίστηκε πρόεδρος στις 8 Ιούλη.
Στη Δανία, το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα στη Βουλή στις εκλογές του Ιούνη του 2015, με ποσοστό 21% (από 12% που είχε το 2011). Ενα χρόνο πριν, στις Ευρωεκλογές του 2014 είχε βγει πρώτο με 26.6%.
Στην Ολλανδία, το ακροδεξιό «Κόμμα για την Ελευθερία» (PVV), που στις εκλογές του 2012 ήταν τρίτο κόμμα με 10%, στις Ευρωεκλογές του 2014 κέρδισε ξανά την τρίτη θέση, αν και με μειωμένα ποσοστά έναντι των ευρωεκλογών του 2009 (πήρε 13.3% αντί 16.97%).
Για να μη μιλήσουμε για την Ουγγαρία, όπου ο ακροδεξιός Βίκτορ Ορμπαν, αρχηγός του ακροδεξιού Φιντές, παραμένει πρωθυπουργός παρά τη μεγάλη πτώση που σημείωσε το κόμμα του στις βουλευτικές εκλογές του 2014 (45% αντί 53% το 2010), κρατώντας όμως περίπου τα δύο τρίτα των εδρών στη Βουλή χάρη στην αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Σε εποχές κρίσης, ο φασισμός αποτελεί καταφύγιο της κυρίαρχης αστικής τάξης. Κι αυτό γιατί τα περιθώρια να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις από την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργατών με τις παλιές παραδοσιακές μεθόδους στενεύουν. Η ανοιχτή καταστολή συμβαδίζει με τη φασιστική πολιτική. Ο μόνος τρόπος για να ανακοπεί αυτή η λαίλαπα είναι μια ταξική επαναστατική πολιτική που μπορεί να γίνει πράξη μέσα από μία ταξική επαναστατική οργάνωση, ένα πολιτικό επιτελείο που θα ανακόψει τον εγκλωβισμό πλατιών λαϊκών στρωμάτων στα δίχτυα του φασισμού.
