Τα συγκοινωνούντα δοχεία της βαυαρικής Ακροδεξιάς

Τα αστικά ΜΜΕ τροφοδοτούν την «κοινή γνώμη» με δραματοποιημένα δημοσιεύματα για την «ιστορικής σημασίας» εκλογική μάχη που θα διεξαχθεί αύριο στη Βαυαρία, ένα από τα μεγαλύτερα ομοσπονδιακά κρατίδια της Γερμανίας. Παρουσιάζουν τα πράγματα σαν εκεί να αναμετρώνται «οι δυνάμεις του φωτός και του σκότους». Αν όμως δει κανείς τα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων, θα διαπιστώσει ότι η ακροδεξιά AfD δεν παίρνει περισσότερο από 10%. Δεν έρχεται καν δεύτερο κόμμα. Τέταρτο κόμμα τη φέρνουν τα προγνωστικά, κάτω από την CSU, τους Πράσινους και το SPD.
 
To πραγματικό πρόβλημα είναι ότι η «επίσημη Ακροδεξιά», η Χριστιανοκοινωνική Ενωση (CSU) δε θα έχει αυτοδυναμία και θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με άλλα κόμματα (με τους Πράσινους ή με τους Σοσιαλδημοκράτες ή και με τους δύο). Για να το πούμε αλλιώς, η «επίσημη Ακροδεξιά» είχε καλομάθει να κυβερνά μόνη της τη Βαυαρία επί δεκαετίες, ενώ τώρα θα πρέπει να μοιραστεί την εξουσία. Αυτή, όμως, δεν είναι η… πεμπτουσία της δημοκρατίας, όπως συνηθίζουν να την παρουσιάζουν; Γιατί σε ομοσπονδιακό επίπεδο υπάρχει κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» ( CDU/CSU και SPD), ενώ στη Βαυαρία η «επίσημη Ακροδεξιά» θα πρέπει να κυβερνά μόνη της; Από την άποψη της CSU μπορούμε να το καταλάβουμε (είπαμε, είχαν καλομάθει), όχι όμως να δίνουν και δραματικούς τόνους σε μια απολύτως φυσιολογική -για αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα- εξέλιξη.
 
Τι διαφορές μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα στον Αλεξάντερ Γκάουλαντ της AfD, που παίρνει ιδέες από ομιλίες του Χίτλερ και τις ενσωματώνει στις δικές του ομιλίες, και στον Χορστ Ζεεχόφερ της CSU, που με όσα είπε για τους Βαυαρούς που… έσωσαν τη μετεπαναστατική Ελλάδα, μας έδωσε ένα λαμπρό δείγμα ναζιστικού-ιμπεριαλιστικού κυνισμού; Για να μη μιλήσουμε για τον ναζιστή Φραντς Γιόζεφ Στράους, ιδρυτή της CSU και επί δεκαετίες φυσικό ηγέτη της. Ειδικά στη Βαυαρία, CSU και AfD είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Η διαφορά είναι ότι η CSU είναι ένα κόμμα που συμμετέχει επί πολλά χρόνια στη διαχείριση της εξουσίας, και επομένως είναι παραδεκτό από το σύστημα, ενώ η AfD παριστάνει την «αντισυστημική» δύναμη (πάγια τακτική των φασιστών) και ακόμα δεν έχει γίνει αποδεκτή. Θα συμβεί κι αυτό, όμως. Ετσι έγινε και με τους ναζιστές του Χίτλερ.